Γιάννης Χαραλαμπάκης... Σε θέλω.

Φοβάμαι ότι δεν θα μπορέσω ποτέ ξανά να σε αγκαλιάσω,

ότι δεν θα ακούσω ποτέ το σ 'αγαπώ από τα χείλη σου,

ότι δεν θα νιώσω ξανά την ευωδία απο το άρωμά σου,

ότι ποτέ δεν θα συχωρέσεις τα λάθη που σου χρέωσα,

ότι θα μείνω εδώ να μιλάω ακατάπαυστα με την μοναξιά μου.

Τι κι αν έχω κλειστεί μέσα στη χαζοχαρούμενη φυλακή μου;

τι κι αν τα χρόνια που μου περισσεύουν έχουν λιγοστέψει;

τι κι αν έχουν μείνει τα περισσότερα όνειρα μου ανεκπλήρωτα;

τι κι αν παλεύω με σκιές κάτω από γκρίζους ουρανούς;

μου αρκεί που είμαι εδώ και σε περιμένω με τα χέρια ανοιχτά.

Αν κάποτε πάρεις την απόφαση να έρθεις κοντά μου,

θα ανταλλάξω την καρδιά μου με το χαμόγελό σου,

θα σου φτιάξω πρωινό και θα σ' το φέρω στο κρεβάτι,

Θα γονατίσω μπροστά σου για να με συγχωρέσεις,

οι φοβίες και οι πίκρες σου θα ξεχαστούν για πάντα.

Σε θέλω όπως είσαι, με τα λάθη που σε κάνουν διστακτική,

θα σου πω λόγια που δεν τόλμησα ποτέ να πω σε κανέναν,

θα νιώσεις την γαλήνη γιατί θα σε έχω αγκαλιά μου,

όλα θα αλλάξουν γιατί εσύ είσαι η αληθινή μου αγάπη,

κι όσο τα χρόνια θα περνούν θα ζούμε ξανά εκείνο το ταξίδι.

Γιάννης Χαραλαμπάκης