Από ποιο κόσμο ήρθες;... Ειρήνη Λεοντάρα.

Και ήταν πολλές οι στιγμές που έλεγα πως η ζωή θα αλλάξει... Θα έχει ένα νόημα. Θα έχει κάποια αξία που οι άνθρωποι αγκαλιάζονται. Θα έρθει η ώρα που θα πονάει ο ένας για τον άλλον. Δε θα υπάρχουν πεινασμένοι από άδειες καρδιές. Η πείνα δε θα είναι στην κοιλιά. Δε θα υπάρχουν φτωχοί με φτωχά συναισθήματα. Δειλοί που το βάλανε στα πόδια, γιατί το χρώμα που ξέρανε ήτανε μόνο το μαύρο. Και η χαρά έλειπε από μέσα τους.Θα έρθει η εποχή που θα κοιτάζονται οι άνθρωποι μέσα στα μάτια και θα νοιώθουν την ψυχή του ενός για τον άλλον θα υπάρχει αξία Θα έρθει η στιγμή που τίποτα μα τίποτα δεν θα είναι φτηνό. Κι ούτε η αλήθεια. Αυτή ιδιαίτερα..

θα έρθει κάποια στιγμή που δεν θα φοβάσαι να πεις την αλήθεια, γιατί τα λέει όλα με το όνομα της μπορεί να είναι ακριβή μπορεί να είναι, όπως είναι να κρύβει μόνο πόνο

να πονάει αυτόν που τη λέει όμως είναι αλήθεια. Δε θα μπαίνουν εμπόδια για να μην ειπωθεί. Θα ρθει στιγμή εκείνη που θα μπορούμε να λέμε τα πράγματα όλα με το όνομα τους και αυτοί που έχουν πονέσει και δεν έχουν μιλήσει την ώρα που οι άλλοι τους έχουν πονέσει θα έρθει η ώρα και η στιγμή για αυτούς να πουν τα πράγματα με το όνομα τους και οι άλλοι θα τους κοιτάνε μέσα στα μάτια και δεν θα πιστεύουν αυτό που έχει συμβεί. Κάποιος άλλος είσαι εσύ θα λένε. Ποιός είσαι; Δε σε ξέρω. Κρυβόσουν; Πώς δημιουργήθηκες; Από ποιο κόσμο ήρθες; Που ήσουν; πώς έγινες; Εγώ αλλιώς σε γνώρισα και αλλιώς εξελίχθηκες αυτή την εντύπωση θα λες πάντα πως έχεις αυτό θα λες πάντα πως έχεις και ας ήμασταν πάντα μαζί. Εσύ με έκανες αυτό που ήμουν και εγώ εσένα αυτό που έγινες. Δεν ήθελες να κοιτάξεις τον άλλο μέσα στα μάτια. Δεν ήθελες να καταλάβεις αυτό που σου έλεγε.. Δεν ήθελες να μπεις μέσα στο πετσί του. Ήθελες να έχεις κάποιον άλλον δίπλα του και μετά ξεκίνησαν οι ακυρώσεις. Είσαι αυτός, είσαι εκείνος... θα είσαι κάποιος άλλος, αλλά εγώ ήμουν πάντα εκεί. Εγώ με τις σιωπές μου. Εγώ που νόμιζες πώς δε μίλαγα, αλλά πάντα μιλούσα. Πάντα πάντα έλεγα αυτό που πίστευα. Πάντα αυτό που ήθελα. Άσχετα αν εσύ δεν το έβλεπες. Κι ας ήμουν μπροστά στα μάτια σου. Μέχρι που έγινα αόρατη. Υπάρχουν πάντα αυτοί που μιλούν πολύ και δε λένε τίποτα. Υπάρχουν πάντα κι αυτοί που φαίνεται πώς δε μιλούν, αλλά έχουν πει τα πάντα. Μα αυτούς κανείς δεν τους θέλει. Μα αυτούς κανείς δεν τους ξέρει, όχι γιατί δεν υπάρχουν, όχι γιατί δεν έχουν φωνή, αλλά τις δικές τους σπασμένες ανάγκες δεν θέλησαν να τις καταλάβουν. Κι εκείνοι οι σιωπηλοί δεν ήθελαν να ενοχλήσουν..

Ειρήνη Λεοντάρα

1 Ιουνίου 2022