Κοντά στην ακρογιαλιά
σε αντάμωσα να κολυμπάς.
Μου χαμογέλασες και χάθηκες
στο βυθό της ψυχής μου.
Ήσουν η νεράιδα που με ένιωσε.
Δύο μάτια που με κοίταξαν με λατρεία.
Πέρασαν μήνες, εποχές
και άδειες μέρες να σε ψάχνω.
Μηπως την είδε από σας κανείς?
Ρώτησα τους γλάρους αν σε είδαν.
Και το βαρκάρη που περνά
αν στα δικά του δίχτυα σε έχει πιάσει.
Κανείς δεν ήξερε να πει
μόνο κουνούσαν το κεφάλι.
Κάπου στην άκρο θαλασσιά
ένιωσα να πηγαίνω.
Εκει το σώμα μου σε ψάχνει.
Εκει που ένιωσε ότι αγαπήθηκε πολύ
και ας πέρασαν τα χρόνια.
Εκει ζητάω ένα φιλί
απ'το δικό σου στόμα.
Δεν ντράπηκα να κλάψω δυνατά
ούτε κι αν γκρίζα γίναν τα μαλλιά μου.
Μόνο να έρθω να σε βρω να κολυμπάς
εκεί που ένιωσα ότι αγαπήθηκα πολύ σε
μια αγκαλιά, μια σκέψη δυνατή
και ένα όνειρο που το έψαχνα
Ιωάννα Καγκαρά
Κάθε ψυχή που πόνεσε και χτυπήθηκε σαν
τους δυνατούς βράχους και τις θύελλες.
Πάντα θα νιώσει την ανάγκη να επιστρέψει
εκεί που αγαπήθηκε πολύ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου