Στου μυαλού
το απέραντο σκοτάδι
χάνομαι συχνά
ψάχνοντας εσένα να βρω
Σου φωνάζω,
σε ζητώ
μα μάταια
Μήτε φωνή,
μήτε σημάδι ζωής
δικό σου.
Που γυρνάς;
Σε ποια σκοτεινή γωνιά
κρυμμένος βρίσκεσαι
περιμένοντας τη λύτρωση;
Πόσο βαθιά στο σκοτάδι μου
να ψάξω, ένα σου σημάδι να βρω
Πόσο πια να καρτερώ
ενα σου χάδι, ενα φιλί,
μια αγκαλιά.
Μια Συγνώμη
Ενα Σ'αγαπώ
Ένα Μου Λείπεις
Και άλλα τόσα να σου πω.
Πως να δεχτείς
τόσο πόνο;
Πως ζεις με αυτο;
15/1/22
Νάκου Βασιλική
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου