Στο σύμπαν των θαυμάτων και του μυστηρίου,
με άγνωστο σάλπισμα στο χαιρετισμό της ροδαυγής,
δυο κόσμοι ριγμένοι στην αρένα της ζωής
αντιπαλεύουν το αύριο.
Ο καθένας μέσα από το δικό του πρίσμα
την ιριδίζετε διαφορετικά.
Στον κόσμο των ανωγείων
τα ευωδιαστά αρώματα των ανθέων του πλούτου,
μεθώντας στο μπαλκόνι της ζωής τα όνειρα
με το κρασί του ξένου ιδρώτα,
τους ταξιδεύει στην ακύμαντη, γαλάζια θάλασσα,
ενώ στων κατωγείων
τα λασπόνερα και η εξαθλίωση
σιγομουρμουρίζουν πλάι στα χαμόσπιτα
και ανασκαλίζοντας τη φλόγα της ψυχής,
στάζουν ένα δάκρυ ελπίδας στο αύριο.
Σε σκοτεινές εποχές η ακτινοβολία τους
δείχνει τη διαφορά.
Η καταιγίδα του πλούτου βύθισε στα νερά της,
σαν την Ατλαντίδα, αξίες και νόμους
και στο θρόνο της αγάπης και συνύπαρξης
έδωσε τα σκήπτρα στη πλανεύτρα ματαιοδοξία
και ξοδεύοντας το ροδόχρωμο φως της ροδαυγής
στη θλίψη της αφθονίας,
έστησε τις σκοτεινές πολεμίστρες του εγώ.
Ξεκουρδισμένη λατέρνα οι βασανισμένες φωνές,
με σκηνές απελπισίας και κλάματα
στης ταπεινής τους ζωής τη στάχτη,
συντονίζουν τους χορούς των τουαλετών,
με την υπομονή των μαρμαρωμένος βασιλιάς
να δείχνει ένα τόξο στο δρόμο των προσδοκιών
για μια όαση μέσα στον ερημότοπο,
οδηγώντας τους στην πόλη της ελπίδας.
Η ζωή, σαν τη αφρισμένη θάλασσα των φοβισμένων
ναυτικών, που με τους ανεμοδαρμένους παφλασμούς
των απρόβλεπτων, αγριεμένων κυμάτων
ενώνει ασυναίσθητα δυο απομακρυσμένα καράβια
σε γαλήνιες θάλασσες, αφουγκράζεται τη θύελλα
των οργισμένων αναστεναγμών
και έχει τρόπους να μας φέρει όλους πιο κοντά.
Ένα τρίξιμο στους δρόμους της ζωής
θα ανοίξει την πόρτα της Εδέμ
για να δούμε μέσα από την αντάρα του εγώ
τη σύντομη πορεία μας προς το πέλαγος της αιωνιότητας
και ανεβαίνοντας τα σκαλοπάτια της μνήμης
στο ξέφωτο του κήπου των συλλογισμών
να αντιληφθούμε την κόλαση της υλικής ασέβειας
στα αλυχτήματα των παθών μας
και ότι ένας ξαφνικός άνεμος τραμουντάνας
μπορεί να θαλασσοπνίξει το καράβι
της υπεροπτικής περηφάνιας μας.
Προβληματισμένοι στους δρόμους των συλλογισμών
και κοιτάζοντας τα αστέρια της ελπίδας,
που λάμπουν σε κάθε καρδιοχτύπι, ίσως αντιληφθούμε,
ότι είμαστε σκόνη στα υπεροπτικά παλάτια μας
και αφήσουμε ένα πουλί αγάπης να καθίσει στο βράχο
της ψυχής και το τραγούδι του δονήσει τις χορδές
για μια ζωή καλύτερη του σήμερα,
αγκαλιάζοντας μια πολιτεία ισοϋψών ανθρώπων,
που οι νότες αγάπης και συνύπαρξης
θα συντονίζουν τους ήχους των γραναζιών
στο δρόμο της επιλογής, ελπίδα και υπόσχεση
για ένα ροδόχρωμο φως στους γαλάζιους αιθέρες
Γιάννης Τάτσης
Από την ποιητική μου συλλογή: "Στα καλντερίμια των ανέμων"
για περισσότερη ποίηση στον πιο κάτω δεσμό: blogs.sch.gr/iotatsis
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου