Σταχτύ σούρουπο... Χρύσα Θυμιοπούλου.

Ανέραστες κραυγές του χθες που τις ξέβρασε η μανία της θάλασσας, χορεύουν νοερά στο λίκνισμα ενός αξημέρωτου σεληνόφωτος...

Οι ενοχές μου σαν ξεγραμμένες σελίδες του αύριο, ίπτανται στον απόηχο της αιώρας και λίγο πριν την πομπή μιας πύρινης φλόγας, υποκλίνονται τα λυγερόκορμα κορμιά τους στο αφρισμένο κύμα. Και εγώ σαν μια ξεθωριασμένη φωτογραφία ενός σημαδεμένου επιλόγου, αναγεννιέμαι σαν άλλοτε ερωμένη του κάλλους σμιλεύοντας το φιλί σου που κυλάει γοργά, σαν νέκταρ γιασεμιού στο πάλλευκο στήθος μιας εκστασιασμένης Πανδώρας χωρίς κραυγές του έρωτα και σιωπές του ανυπέρβλητου πάθους.

Ματωμένος νους κείτεται αποκομμένος από το παζλ ενός δακρυσμένου φεγγαριού στις κυψέλες της ψυχής του και χάνεται στο ποτάμι μιας ξεχασμένης ερήμου, λίγο πριν ξεψυχήσει η μοίρα στα δεσμά των νεκρικών κελιών που παραδόθηκαν στις φλόγες μιας άδολης προσευχής χωρίς την ικεσία των αόρατων πνευμάτων, οι μόνοι μάρτυρες στην ελέγεια συνενοχή ενός άσπονδου μίσους..

Στάχτες βροχής αναζωπυρώνουν το στοιχειό που καλπάζει πίσω από τον βράχο των ματιών σου κι ολοένα σε φέρνουν κοντά μου, λίγο πριν η τέφρα των χειλιών σου σφραγίσει την παλίρροια που μεθάει τις αφέγγαρες νύχτες κάποιου μακρινού καλοκαιριού, απαγχονίζοντας κάθε μη και πρέπει μέσα στο ολοκαύτωμα του πυρός. Άυλη λαίλαπα οργής κεντάει εν ερήμην τους κόκκους της άμμου σαν χαράζετε ο πόνος των δακρύων μου λίγο πριν το σταχτύ σούρουπο ενός επερχόμενου Σεπτέμβρη..

Γράφει η: Χρύσα Θυμιοπούλου