Στιγμές που τις αφήνουμε να ξεγλιστρήσουνε μέσα από τα "χέρια" μας, χάνουμε τις στιγμές μας! Τις δικές μας στιγμές, που αν τις ζούσαμε σε όλη την ευλογία του "Τώρα" θα μας γέμιζαν γαλήνη και ευτυχία! Όμως τις αφήνουμε να φύγουν πολλές φορές, ίσως γιατί καταπιανόμαστε και αναλύουμε τις λεπτομέρειες και τότε δεν βλέπουμε με τα μάτια της ψυχής μας, βλέπουμε με τη λογική της περιορισμένης αντίληψης, μιας επιφάνειας υλιστικής...
Δεν αγαπάμε πραγματικά γιατί δεν αφήνουμε το "πρέπει" που έχουμε αγκαλιάσει "σφιχτά" και το αφήνουμε να μας οδηγήσει εκείνο, σε διαδρόμους που χανόμαστε και απομακρυνόμαστε από το "Εμείς" μπαίνουμε σε ένα ατελείωτο Εγώ, που δεν ξέρουμε που θα μας βγάλει, ίσως ταλαιπωρηθούμε, ίσως πονέσουμε για ότι θα χάσουμε, ίσως όμως τελικά μέσα σε πόνο, προσπαθήσουμε να βρούμε το μονοπάτι μας. Εκεί που η λογική της ζωής, δεν μας το επιτρέπει. Μπαίνουν μπροστά μας οι κανόνες της, αυτοί οι κανόνες που θέλουν να μας καθορίσουν την αξία μας, την ποιότητά μας. Αυτοί που φτιάχτηκαν "από εμάς για εμάς" Δύσκολο να το εξαγνίσουμε όλο αυτό το φορτίο, πρέπει να αφήσουμε την πραγματικότητά μας, να μπούμε λίγο στο "παραμύθι" των ονείρων μας, εκεί είμαστε ελεύθεροι αληθινά. Εκεί ζούμε αληθινά, ίσως εκεί σταματήσουμε να φοβόμαστε πως θα "χάσουμε" ότι έχουμε αποκτήσει, γιατί "εκεί" αυτό δεν υπάρχει, υπάρχει μόνο η Αλήθεια.
Μαριάνθη
Εικόνα: "DeviantArt"
(Κέιτ Μπλάνσετ: Ο Άρχοντας των δαχτυλιδιών)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου