Τότε... Δώρα Μεταλληνού.

τότε....

που γεννήθηκα οι θεοί ακόμα κρατούσαν χρωστήρα

στις συναστρίες ρούφαγα το αειφόρο Φως

με τ΄ αποχτενίδια της Βερενίκης στόλιζα τον Όνειρο

και με τ΄αηδονιού το τερέτισμα έγραφα λέξεις

όταν θα φύγω ...

δεν έχω τίποτα να σου αφήσω

ένα λαβωμένο ζαρκάδι είμαι

που θα αιμορραγεί στους ουρανούς

τρύπιες κι οι τσέπες

η καρδιά στράγγιξε στην ανομβρία

ούτε τον οβολό για τον Περαματάρη...

πως θα περάσω τον Αχέροντα;

αδηφάγα τα όρνια με ρήμαξαν

τι κι αν ήμουν το θαύμα της Δημιουργίας;

ξόδεψα την ψυχή μου σε στέπες ανούσιων

κι η φασκιά μου στο εικονοστάσι

προσάναμμα σε πυρκαγιές

τι να σου αφήσω για να με θυμάσαι;

στέρφες οι χούφτες

στέρεψαν τα ρυάκια στις πηγές τους

κι ήταν τόσο όμορφος τούτος ο κόσμος....

σου χαρίζω μόνο τις πληγωμένες λέξεις μου

ξέρεις...

τα ναυάγια διηγούνται ώραίες ιστορίες....

Δώρα

φωτ. Marios Metallinos