Θα σε περιμένω στο ηλιαχτιδιατρητο
δάσος της αγάπης στον κήπο της Εδέμ
στον αειθαλή αλικο ροδώνα του έρωτα.
Θα σε περιμένω για να σε στηρίξω
σαν να είμαι πλευρό σου
σαν φιλικό φίδι που δεν αποπλανεί το κορμί μα
ζωνεται στα όνειρα σου σαν να είναι δικά του.
Θα σε περιμένω αποφασισμένος να είμαι
ελεύθερο παιδί παίζοντας στην χώρα
του ευμενή τίγρη στην ευηθη πλάση θεϊκού
οράματος, λυτρωμενος,χωρίς φόβους
μήτε περιττους όρκους.
Θα σε περιμένω σαν οικείοτητα αναλυωτη
με το χαμόγελο των πρωτόπλαστων
αφύσικα ανιδιοτελής
σαν ταξιδιώτης σε εμβόλιμη μα υπέροχη περιπέτεια
σα να μην είναι η ζωή μετρημένη άμμος
σαν να είναι η ζωή ατελευτητος αστροδρομος
αγαλια και αλάργα όλες οι πτήσεις με
μακρυες φτερούγες χωρίς φόβο πτώσης.
Θα σε περιμένω χωρίς περιττούς επαίνους
χωρίς αγνωστους εαυτούς
μόνο εσύ το δέον και μυστήριο αγάπης.
Λευτερα πουλιά τα παιδιά μας
όλη η πλάση μια φυλή.
Χωρίς ανάγκη σωτηρίας ο Άδμητος
χωρίς να χρειαστεί η θυσία της Άλκηστις
ή οποιαδήποτε άλλη θυσία
η Περσεφόνη μόνο στον πάνω κόσμο
ο Έρωτας μόνο φτερά, χωρίς τόξο, βέλη και σημάδι.
Πριν την πτώση του αγγέλου
πριν την κόλαση.
Πριν μάθω να σε ποθώ
πριν μεγαλώσει η μηλιά
και θελήσουμε το αγουρο ξινομηλο της
πραγματογνωμοσύνης την αυτοψία της επαφής.
Πριν ο πονηρό όφις υπνωτίσει το βλέμμα σου
πριν αρχίσουμε να κρυβόμαστε
ετσι κι αλλιώς μάταια
με τα πεσμένα φύλλα απ' του ανέμου την βίαιη αρπαγή
και την απαγωγή της καρδιάς σου που φύλλοροούσε
μαζί τους απ'τον ακατάστατο κι αναποφάσιστο Αίολο.
Πριν ακολουθήσουμε την γνώση περισσότερο
απ' την συναίσθηση πριν να θελήσουμε την διόγκωση
περισσότερο απ' την ουσία πριν χαθεί η μέρα της αγάπης
πριν ο έρωτας γίνει νυχτολούλουδο
πριν ν'αποφασισουμε ότι πρέπει να διαλέξουμε
την υπόσχεση της γέννας ή την αποκάλυψη
του αρχέγονου σπόρου.
Πριν να είναι απαραίτητο
να κοιτάζουμε τις κλεψύδρες
πριν νούφαρα λωτοί και βρύα χαθουνε απ'το ρέμα του
ρυακιού και αντικρισουμε αλλυωμενα τον εαυτό μας
στο ορμητικό τρεμάμενο ποτάμι της λήθης.
Θα σε περιμένω
σε παρακαλώ, θα έρθεις;
Εκλιπαρώ για του φιλιού σου την Αρχή
ικετεύω για την απελευθερωτική αύρα
σου
πες μου ότι θα'ρθεις.
.............
Στην χειμωνιατικη λιακάδα ανένδυτοι απλωμενοι
στων λιβαδιών τ'αγριολουλουδα την πρώιμη μορφή
την αναδυόμενη παρθένα Αφροδίτη έχουμε ερωμένη
της καρδιάς το μυστικο μας, η απάτητη κορφή.
.............
Τά λόγια μας ξεφτιδια που ανεμίζουνε
σαν σπόροι με αλεξίπτωτα πετούν
φυτεύονται απαλά και την καρδιά
μ'αγαπη την γεμίζουνε
οτιδήποτε προβλέψιμο γκρεμίζουν και χαλούν.
.........
Και στην συνάντηση ανέμων με παιχνίδισμα
όταν τα χόρτα γερνουν και λυγουν
η ψυχή μου
απλώνει σαν ιριδισμα
ενώ χορεύει δώθε κειθε μην την βρουν.
............
Ούτε τ'αγγελουδια δεν θωρουν
τους καλούς ανέμους που με ταξιδεύουν
χαρά κι ευτυχία στην ζωή μου να χωρούν
τα βάσανα μου πήραν μακριά και φυγαδεύουν.
............
Στο βλέμμα σου ένα φευγατο άστρο
φλογισμένο καίει τα γραμμένα
στο πανύψηλο σου κάστρο
ήλιος ανθίζει τα ταγμένα.
............
Σε ουρανό των ματιών σου τα πουλιά
χωρίς σκοπό και στίγμα
η ελευθερία μας μια γλυκιά γουλια
Νίκος Μοσχίδης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου