Ανανεώνομαι ακούγοντας
αλησμονητα τραγούδια του 60
&Εβδομήντα!
Φωτιά,Ανεβαίνω σκαλοπάτια..
Φαρμάκι λίγο-λίγο,
Μην περιμένεις πιά,Υπάρχω..)
Δέν περιμένω τίποτα πλέον..
Η προσμονή παρότι ανυπόφορη,
ανάβει τα καντήλια τής μνήμης
και μ’επισκέπτονται τακτικά
πανέμορφες αναμνήσεις..
Παίρνω με τη συντροφιά τους
το μονοπάτι τής επιστροφής
κι έρχομαι νά τήν ανταμώσω
στα πρωινά απόσκια βατής
πλαγιάς,πιστεύοντας πως ζεί
αψεγάδιαστη ακόμα σε φτωχικό
γιαπί,που παραμένει εδώ και
σαράντα πέντε χρόνια άθικτο
στο χρόνο και τόν καιρό…
Υποθέτω δέν τήν φευγάτησαν
οι αλλοπρόσαλλες εποχές και
πως καλοπροαίρετα σοκάκια
διατηρούν ακόμα χαμογελαστά
γνωρίσματα μιάς αγέραστης
σχέσης..
Ήταν και παραμένει η πρώτη
μου αγάπη,το αλησμόνητο πράο
καρδιοχτύπι!
Οι συγκυρίες όμως κι ο δρόμος
τής ξενιτιάς,άπλωσαν φθοράς
φτερούγες καλύπτοντας τήν
πρώιμη ανέμελη ζωή
αξέχαστης παιδικής ηλικίας …
Όμως αυτός ο απρόσωπος
δεσμός κατάφερε να επιζήσει
στήν αδιάλλακτη απουσία !
Δεκάδες χρόνια τώρα…
Απόμεινα δίχως καρδιά αφού
άδολα θέλει νά γυρίζει στο χθές
με παρέα έναν καημό
πού περιφέρεται πολύπαθος
στις αρτηρίες της,σά χαμένος
διαβάτης!
Διαβαίνουν γοργά οι Άνοιξες
και τα ζηλεμένα Καλοκαίρια..
Τά καμώματα όμως τής μοίρας
παραμένουν ασάλευτα!
Αγέραστα και ζωντανά στη
μνήμη,διατηρώντας ακέραιο
Γιάννης Μπόκας
ΑΣΤΑΤΗ ΖΩΗ
Κατωχυρομένο
Αύγουστος 2022
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου