Τήν άστατη παρεμφερή ζωή μου,
παρατηρώ μέ τρόπο αφηρημένο..
Μοιάζει σάν φάμπρικα που φαληριζει
και ξεπουλάει μεσοτιμής πραμάτεια ,
στακαρισμένη σε αποθήκες χθεσινές!
Οι σκουριασμένες μηχανές της
έχουν γίνει,
θύμισες από τήν καθημερινή ρουτίνα…
Πρωτάκουστα στ’αυτιά μου καταφθάνουν νέα,
που για ναυαγισμένα ομηλούνε
πλοία
και απομεινάρια που λαγιάζουν
σε άπατο βυθό…
Αλόγιστα στη σκέψη μου σαλεύουν
φτερά ελπίδας,από χρόνια λαβωμένα,
τι είναι ανήμπορα μέ πρόχειρη
φροντίδα,
σέ άλλους τόπους σάν πουλάκια
να πετάξουν,
ν’αποδημήσουν από χρέη
αλλοπαρμένα!
Άβουλος στέκομαι μπροστά στίς
αλλαγές,
σα να μήν είμαι ζωντανός από
Προχθές!
Μαύρο σαράκι τήν καρδιά μου
σιγοτρώει,
σάν προπαγάνδα τά πιστεύω πού
αλλοιώνει,
νά πολεμώ ανένδοτα σέ χρόνο,
Γιάννης Μπόκας
Αύγουστος 2022
ΑΣΤΑΤΗ ΖΩΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου