Τα όρια είναι για να τα σπάμε... Χρυσοβαλαντη Αντωνια Μαρκοπουλου.

Η ματιά σου δηλητήριο που σκοτώνει,

ο ερωτάς σου μαχαιριά

κάθε άγγιγμα σου θανατώνει την ψυχή.

Μα θέλω να τα νοιώσω όσο κι αν πονάνε.

Την πληγή για να σταματίσει,

την χτυπάς στο ίδιο σημείο να πάψει να αιμοραγεί, γι'αυτό..

Ήθελα να σ'αντικρίσω να σε δώ

όπως τότε σαν τρελή το ήθελα το ααποζητούσα,

λαχταρούσα αυτήν την στηγμή που μετά απο χρόνια

θα σε συναντούσα ξανά στο ίδιο μέρος την ίδια ώρα.

Η αυγουστιάτικη νύχτα είχε σκεπάσει τον ουρανό

ένα απαλό αεράκι μου φυσούσε τα μαλλιά περιμένοντας

να έρθεις ξανά μπροστά μου, να σε κοιτάξω

όπως τότε να σ'αγγίξω στα κλεφτά να ρουφίξω

όλες τις βαριές ανάσες που έβγαζες

και να τις κάνω για λίγο δικιές μου.

Μεγάλωσες μεγάλωσα, άσπρισαν τα μαλλιά μας

μα η δικιά μου καρδιά ακόμα χτυπά για σένα,

είσαι το απραγματοποίητο "αποθημένο".

Είσαι αυτό που δεν έγεινες ποτέ, κομμάτι μου.

Αντέχω ακόμα να σε κοιτώ όπως τότε.

Αντέχω να σε σφιζω στην αγκαλιά μου ακόμα

κι αν ραγίσω σαν γυαλί.

Εσύ αντέχεις να μου μιλήσεις;

Να μου πεις τα θέλω σου τις επιθυμίες σου.

Αντέχεις να είσαι δίπλα μου τα όρια είναι για να τα σπάμε,

κι εγώ απόψε τα έσπασα με το που σε ξανασυνάντησα.

Χρυσοβαλαντη Αντωνια Μαρκοπουλου

Αύγουστος 2022