Στο νησί τής μοναξιάς μου... Κτενά Ρούλα.

Στο νησί τής μοναξιάς μου ταξίδεψα,

αγκαλιά με του παρελθόντος τα φαντάσματα να ζήσω για λίγο.

Ένα μυθιστόρημα η ζωή που γράφεται μέρα με την ημέρα

και είμαστε εμείς που καλούμαστε να γεμίσουμε τις σελίδες του.

Σημειώνω πράγματα μικρά, λεπτομέρειες που σκάλωσαν

στου μυαλού το ερμάριο.

Μιά φωτογραφία, μιά ξεφτισμένη κλωστή στής γιαγιάς

τον ποδόγυρο, ένα κουμπί στο σακάκι τού πατέρα,

μια ζάβγια στο μπούστο τής μάνας, το χρώμα τών βρεγμένων

φύλλων, μιά νότα από κάποιο ξεχασμένο τραγούδι,

ένα χαμόγελο.......

Κρατώ φυσικά πολλές κενές γραμμές και σελίδες,για όσα ο χρόνος

θέλει να καλύψει ερήμην μου.

Απώλεια..

Στο απόλυτο μπλέ παραδίνομαι με σιγή ασυρμάτου.

Βάρκα χωρίς κουπιά σε ωκεανούς από λέξεις που ψυθιρίζουν

στ'αυτιά μου, συλλέγω αναστεναγμούς και βογκητά

ναυαγών που χάθηκαν αναζητώντας την Ιθάκη τους.

Σκοτάδι..

Ανοίγω λακούβα στο έδαφος,

κουκούλι μιάς κάμπιας σκεπασμένο στο σκότος,

να ζήσω την μαρτυρία τής μεταμόρφωσης.

Φώς...

Μιά γρίλια ανοίγω τής ψυχής,

να περάσει μια δαχτυλήθρα φωτός παιχνίδι να κάνει

με τίς σκιές μου και ορμά η μέρα με την αδιάντροπη

ζωντάνια της, με σέρνει μαζί της στον καθαρό αέρα ως να

αποζητήσω ξανά την νύχτα.

"Ν' ανάβεις το κερί σου πρίν νυχτώσει"

Ένα παρατεταμένο όνειρο η ανατολή ,

χρώμα σε γκρίζα πρωινά, φλόγες κεριών στο σύθαμπο!

Οι καταιγίδες αρχίζουν με ένα αεράκι ,

Μιά σπίθα πυροδοτεί την πυρκαγιά,

Μιά φωνή προηγείται μιάς εξέγερσης,

Ένα φιλί προπομπός ενός αναστεναγμού,

σκέψεις που χάνουν το νόημα ώσπου να γίνουνε λέξεις.

Στον καθρέφτη τού χτες ρυτίδες και σημάδια χρόνων

άχρονων αναμετρώνται.

Μην εγκαταλείπεις τα όνειρά σου,

Μην φοβάσαι τον δρόμο!

Πυγολαμπίδες ανοίγουν φωτεινά μονοπάτια

κι εγώ,το σεντόνι τής νύχτας τραβώ καθώς

τα φαντάσματα μου τείνουν το χέρι.....

Κτενά Ρούλα