Απόψε βρέχει καταρρακτωδώς..
Η βροχή γαζώνει το τσαντίρι
μας με χοντροβελονιά.
Η μάνα φωτίζει το σκοτάδι με
Κάπου -κάπου είχαμε και φως....
Ανέντιμοι άνεμοι μας το έσβηναν...
Πόσο φοβάμαι αυτούς τους
απρόσωπους ανέμους .
Δεν σέβονται τίποτε,
ακόμα και τις ταφόπλακες ξηλώνουν..
Έτσι φυσάει στα μέρη μας,
ανέντιμα, απρόσωπα, το έζησα από παιδί..
Έτσι βρέχει στα μέρη μας,
σαν να θέλει να μας εξορίσει...
Το δάκρυ σμίγει με τη θλίψη και γίνεται
ποταμός δυστυχίας
Παράδοξο το μέλλον αυτού του τόπου,
ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ήταν!
Η χαρά μας ξεχείλιζε απ' τα χαμογελαστά
μάτια της αγνής φωλιάς μας .
Η φλόγα με την γάστρα στην αυλή ,
ανέμιζε την καρτεριά μας...
Δε υπήρχαν ασπίδες προστασίας...
Μόνο συρματοπλέγματα σ' έμπηγαν τη σάρκα.
Τα τείχη είχαν κατάρρευση .
Τα είχε ισοπεδώσει η προδοσία.
Μια ελπίδα είχε απομείνει,
η γέννηση του Θαύματος..
του ΧΡΙΣΤΟΎ ΘΕΑΝΘΡΩΠΟΥ μας .
Εκεί είχαμε αναθέσει τις ζωές μας
Εκεί τότε, εκεί και τώρα.
Τίποτε δεν άλλαξε...
Η ελπίδα πλανιέται
Ντίνα Μήλου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου