Όταν η δύση κατάπιε την ημέρα, όπως ο Κρόνος τα παιδιά του,
εσύ η Ευρυφάεσσα :
Μου είπες, υπομονή ο αλιγενής Ήλιος προβάλλει στο Αιγαίο.
με τρόπο πηγαίο
Μου είπες, η φεγγοβολή διώχνει τα πένθη τα νυχτερινά.
Μου είπες, να γίνω ρήγας στρατοκόπος για ταξίδια μακρινά.
Μου είπες, ότι ζούμε την ανύχτωτη ημέρα.
Μου είπες, ότι του ερωτισμού οι οπτασίες έρχονται με τον αέρα.
Σου είπα: Ο ήλιος αργεί ακόμη ;
Μου είπες: Η διαδρομή του ήλιου είναι οι δικοί μας δρόμοι.
Σου είπα: Λάμψε μου για να λάμψω.
Μου είπες: Θα ανάψω τον ήλιο στα πελάγη
και τη καμπυλότητα να κάμψω.
Σου είπα : Λάμψε στην αιωνιότητα πριν
τη λάμψη καταπιεί ο χρόνος.
Μου είπες: Αρμοδιότητα των θεμελίων να μην είσαι μόνος.
Σου είπα: Βγες λιόχαρη ημέρα να σπείρουμε στάρι να καρπίσει.
Μου είπες : Το στάρι ως λουλούδι θα ανθίσει.
Σου είπα: Οι ακτίνες του ήλιου ποιημάτων ρίμες.
Μου είπες: Μου είπες τα παράθυρα κλειστά
μελιτζανιές οι μνήμες.
Σου είπα: Γέννησε τον ήλιο τον αγαιοπελαγίτη.
Μου είπες: Αναζητώ του σκότους μου τον λύτη
Σου είπα : Λύχνοι της ψυχής είναι τα μάτια σου,
που με στόχευσαν στο κέντρο της καρδιά μου.
Μου είπες: Έρωτας ως δενδρί φύτρωσε στην ψυχή μου
την πυρακτωμένη αναμένοντας την μεγαλειώδη
είσοδο του αισθήματος σου εντός του θαλάμου .
Σου είπα : Θέλω φως, «περισσότερο φως»
Μου είπες: (σιωπή, χρόνος ιερός )
Σου είπα: Θέλω τον τρισήλιο μου, τον ψυχογεννημένο.
Μου είπες: (σιωπή, μέλλον παγωμένο)
Σου είπες: ο έρωτας είναι ανατροπή.
Νικηφόρος Τ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου