Στίχος του Νοέμβρη... Κτενά Ρούλα.

Αχ,και νά ήμουν μουσική,

νότα πορφυρή σε ασπρόμαυρο πεντάγραμμο !

Τραγούδι νά 'μουν, ή τού Νοέμβρη αποκοτιά ,

ή έστω φύλλο από μιά ερυθρελάτη.

Χαμένο ρούχο πλάτανου, δοσμένο στον αγέρα ας ήμουν.

Ας ήμουν σημάδι στο σκοτεινό στενό,

φώς από νιό φεγγάρι,

ή ξεχασμένο όνειρο, αχτίδα στο περβάζι.

Ας ήμουν τριαντάφυλλο κίτρινο από ζήλεια,

πόθου ας ήμουν στεναγμός στά χείλη τού χειμώνα .

Σ'ένα σεντούκι ας ήμουνα σεντόνι με δαντέλα,

μετάξι κι ασημοκλωστή , σε κέντημα μοτίφι,

Πέτρα ας ήμουν σ' εκκλησιά με τού ουρανού τό χρώμα,

ή κουκουνάρι έλατου, ή μιά πευκοβελόνα,

Νά' μουν ντυμένη στα χρυσά, στά κόκκινα, στά μαύρα,

στά πράσινα, στά καφετιά, στά κίτρινα στά γκρίζα,

Νά ' μουν κυδώνι, κάστανο, ψητό να ήμουν μήλο,

από κανέλα μυρωδιά, γλυκιά μαύρη σταφίδα.

Ας ήμουν έστω αναπνοή,

χαμόγελο και δάκρυ,ας ήμουν ένα πρωινό,

ενός Νοέμβρη στίχος.....

Κτενά Ρούλα