Δεσμώτης του Κόκκινου Ονείρου... Πετρούλα Σιόγκα.

Δεσμώτης στο σπήλαιο σου,

έβλεπα τις σκιές των λέξεων σου.

Κάθε στιγμή, χωρίς να με νοιάζει

αν είναι μέρα ή νύχτα -

χειμώνας ή καλοκαίρι.

Ένιωθα ότι είναι μόνο για μένα

κι έπλαθα όνειρα και τα ζωγράφιζα

στα πετρώματα της, με ένα μόνο χρώμα

που γνώριζα...αυτό της φωτιάς.

Όμως ήταν τόσα πολλά τα όνειρα,

που δεν μου έφτασε το τοίχωμα της σπηλιάς

και η ορμή της δημιουργίας με οδήγησε,

ώστε να μην αφήσω ούτε ένα...

Φτάνοντας τελικά στην έξοδο της,

εκεί είδα το φως της αλήθειας σου.

Σύγκρινα τις λέξεις που άφηνες

να εισέρχονται μία - μία ντυμένες,

παίζοντας η κάθε μία το ρόλο της.

Μα άλλη ήταν η σκέψη σου

και άλλα τα λόγια σου.

Η έξοδος μου, ένα φως που με τύφλωσε

για να κοιτάξω μέσα μου

και να ανακαλύψω ότι πραγματικά

δεν ήξερα αν πρέπει να μείνω

στη σπηλιά ή έξω από αυτή

Να μείνω δέσμια του ονείρου μου;

Ή ελεύθερη, πέρα από σκιές,

κοιτάζοντας κατάματα τον ήλιο,

δεχόμενη την δική του αλήθεια,

δημιουργοντας νέα όνειρα.

Αληθινά!

Βλέπεις η σπηλιά σου ήταν μικρή

για τα δικά μου όνειρα.

Αλλά μεγάλη για τη δική μου φλόγα!

Πετρούλα Σιόγκα "ROSI"