Βαρύς χειμώνας, μα... Βαρβάρα Κατσιάνου.

Χειμώνας πάλι,πόσους αλήθεια έχουμε ζήσει!

Βαρύ πάνω μας κρέμεται γκρίζο νεφέλωμα

αχτίδες ηλίου αναζητάμε να φθάσουν στην γη

διώχνοντας μακριά της ψυχής την παγωνιά.

Και μέσα από τζάμια θολά με ελπίδα ψάχνεις

ζεστούς τους χιονισμένους δρόμους να τους νοιώσεις

πρόσωπα χαμογελαστά φάρους ολόφωτους

στην όμορφη πλευρά του κόσμου μας να περπατούν.

Κι όπως παλιά να καλοδέχεσαι τις μέρες

τις εποχικές εναλλαγές στην ρόδα των καιρών

να στέλνεις χαμόγελα σε όμορφες μερες που θαρθουν

στα ατρόμητα τα λουλουδάκια

που άνθισαν στην βαρυχειμωνιά.

Και ας λυσομανάει με άγριες ριπές ο αγέρας

κι ας βομβαρδίζεται ο νους από τους επιτήδειους

αν ξέρεις να διαβάζεις τα σημάδια των καιρών

ξέρεις ποιοί είναι οι προάγγελοι της Άνοιξης.

Κι όταν κρυώνεις να ζωγραφίζεις καλοκαίρια!

Και μεσημέρια με αχτίνες ήλιων χρυσαφένιες.

Μαργαριτοφόρα κοχύλια σε απόμερες αμμουδιές,

αμμουδιές που περνούν από την καρδιά σου.

Και νοιώσε τον καύσωνα ενός μεσημεριού

που μην αντέχοντας την τόση λαύρα στην ανάσα

έτρεχες για μιά ακόμα δροσιστική βουτιά εκεί,

στης Κακοπετριάς την ακύμαντη ,απόμερη αγκάλη.

Και άκου τα τζιτζίκια που για σένα τραγουδούν

δες τα ξερά κλαδάκια που φωλιές τους έχουν κάνει.

Το καλοκαίρι αν το έχεις στην ψυχή και το έχεις,νοιώσε το!

Το κρύο και η βαρυχειμωνιά δεν σε πειράζει!

Βαρβάρα Κατσ.