Χρόνια τώρα έλεγα συγνώμη επειδή νόμιζα ήμουν η φταίχτης.
Αισθανόμουν υπεύθυνη για όσα είχαν συνέβη …
για να κρατήσω την ειρήνη.
αλλά σε κάθε ανούσια λεπτομέρεια να το ξεστομίζω.
Είχε καταντήσει βαρετό και κουραστικό.
Ένα κακό ελάττωμα συνηθισμένο και καθημερινό.
Από άνθρωπος, είχα μεταμορφωθεί σε ρομπότ
μ ένα αυτόματο κλειδί που εύκολα κουρδιζόταν να λέει, συγνώμη.
Το αστείο ήταν εκεί που το έλεγα το δεχόντουσαν
η νόμιζαν ότι ήμουν παλαβή.
Εγώ το έλεγα από το τρόμο μου γιατί πάντα ήμουν
μια ειρηνίστρια.
Ο καιρός κυλούσε. Τα δάκρυα και οι ενοχές μου
έγιναν θάλασσες.
Ενοχές για ποιον κι για που ; Για μένα.
Διότι επί τέλους έμεινα με τον εαυτό μου
και συνειδητοποίησα ότι το μεγαλύτερο «συγνώμη»
της ζωής μου το χρωστούσα στον εαυτό μου.
Κάθε λίγο κι λιγάκι αυθόρμητη συγνώμη κι συγνώμη
σαν ένα σπασμένο, παλιό πικ απ χωρίς σκέψη.
Τώρα όταν ακούω δικό μου άνθρωπο να επαναλάβει
συχνά το αθάνατο συγνώμη επειδή αισθάνεται ότι
προσβλήθηκα, ότι ήταν λανθασμένος νευριάζω,
και ξανά ακούω, συγνώμη.
Προσπαθώ μ όλη μου την λογική και απλή λαϊκή γλώσσα
να εξηγήσω τα ίδια, παλιά συναισθήματα που κάποτε είχα εγώ …
Εξηγώ ότι δεν μου φταίει σε κάτι εκτός αν το εκφραστώ η ίδια.
Το μόνο που ζητώ είναι να σταματήσει αυτό το συνεχές
τροπάριο διότι αρρωσταίνει αυτός από αόρατες τύψεις
Maro Patrianakos copyright
11/10/2022 photo credit Harmony Bay Wellness
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου