Στο θολό τοπίο των ουσιών και της ουτοπίας
με το κάθε κέντρισμα των σφηκών
να ρέει από την πηγή της ανομίας
το μάνα του πλούτου στα χέρια των παρανομιών,
αναθαρρεύει τα αρπαχτικά της διαφθοράς
να απλώνουν δίχτυα στα θολά νερά του εγώ,
καμακώνοντας τα πλανεμένα αστέρια της ζωής.
Κραυγές αγωνίας και γιατί;
στα βράχια του πόνου και της απελπισίας,
σηκώνουν κύματα στα γαλήνια νερά
της κοινωνίας, για το άψυχο σώμα
με καρφωμένη τη σύριγγα του θανάτου,
σαν κεραία, στο ζαλωμένο θύελλες πρωινό
να στέλνει μηνύματα σε κυβερνήσεις
και λογικά όντα να απλώσουν με ταχύτητα
ανέμου, σαν ψαράδες τα δίχτυα του νόμου,
πριν το ανατέλλον βούισμα των σφηκών
γίνει θύελλα και τραμουντάνα.
Κάθε κέντρισμα του ανέλεγκτου φαινομένου
αφήνει μια πόρτα ανοιχτή στο βαρκάρη
του Αχέροντα να πριονίζει το δέντρο της ζωής,
μέχρι που η εφορία της ψευδαίσθησης
να γίνει θρήνος και να το ρίξει καταγής,
αφήνοντας μια ηχώ πόνου και απογοήτευσης
Γιάννης Τάτσης
Από την ποιητική μου συλλογή:
"Στα καλντερίμια των ανέμων"
για περισσότερη ποίηση στον πιο κάτω δεσμό:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου