Η Χρυσούλα σου... Χρύσα Θυμιοπούλου.

Σαν το σίδερο που πυρώνει τη γη σαν τη λάβα που τυλίγει

το κορμί μου καίει ο πόνος μου για σένα.. Κι όμως αρχίζω και συνηθίζω την απουσία σου και ας είσαι

παρών.. Είναι φορτίο βαρύ το αντάμωμα και το μακριά.. Καταλαβαίνω.. Τον φόβο σου.. Εσύ εμένα πάλι όχι.. Αυτό θα ήταν η μία και μοναδική ανατροπή στη ζωή σου.. Το να πήγαινες κόντρα στο <<εγώ>> σου.. Ματωμένη αγάπη η σκυτάλη του χρόνου.. Ξέρεις γιατί τον αγαπώ, γιατί μου δίνει χώρο από τον

χώρο του και σφυροκοπώ το δάκρυ μου πριν γίνει θάλασσα..

Ο χρόνος κάνει δέηση στο φιλί της παρουσίας μου και με

προκαλεί να τον περπατήσω ξυπόλητη στης δειλίας σου

τα αγκάθια.. Μην κοιτάς που κλαίω απλά έτυχε.. Το δάκρυ είναι ο πόνος σε υγροποιημένη μορφή.. Έτσι είχα διαβάσει κάπου, κάποτε.. Οι ώρες περνάνε και εσύ περιμένεις δεν χρειάζεται άλλωστε

στο είπα, θα κάνω τα πάντα για να σε ξεχάσω και

θα προχωρήσω μπροστά στη ζωή μου γιατί μου ανήκει και

θα χαθώ μέσα της έτσι όπως ξέρω έτσι όπως ζούνε

οι άνθρωποι που έχουν ζωή για τη ζωή..

Κάπου παρακάτω ίσως συναντηθούμε.. Η αλήθεια είναι ότι δεν θα μάθεις πόσο ς' αγαπώ.. Ξέχασα θα στο μαρτυρήσει το ποτό.. Μου φτάνει μόνο να σε προσέχεις και αυτός είναι

ο λόγος να μου χαμογελάω.. Η Χρυσούλα σου... Χρύσα Θυμιοπούλου