Σε ζήτησα,
ίσως σε κάποιο όνειρο της νύχτας.
Σε κάλεσα,
ίσως με του ανέμου τη φωνή
Σ' έψαξα,
σ' έναν παντέρημο γιαλό
που φώλιαζαν τα γλαροπούλια.
Σε φώναξα,
σε μια απύθμενη σπηλιά.
Κι όταν σε είδα
να πλησιάζεις μες το σύδεντρο,
με τα μαλλιά στεφανωμένα με λιαχτίδες,
δάκρυα από άγια χαρά
τα μάτια μου πλημμύρισαν.
Δάκρυα που ήταν μύρο
βγαλμένο από την Ψυχή μου.
Και τότε ένιωσα πως παγιδεύτηκα
σε ουράνια μαγνητικά πεδία
κι άρχισα να στροβιλίζομαι
στων κύκλων την αέναη μαγεία.
Κοιμήσου μου είπες,
έλα μέσα στα όνειρα
να συντροφεύουμε ο ένας τον άλλον!
Σε άκουσα, σε ακολούθησα και χάθηκα
σε μια στροφή ενός δρόμου,
που το λέγαν λησμονιά.
Και πέρασα στους δρόμους τους παράλληλους,
λούστηκα με χρώματα ουράνιου τόξου
πλημμυρισμένου από θεία μελωδία.
Κι έτσι εξαγνισμένη και αέρινη
μου κράτησες το χέρι τρυφερά.
Και πορευτήκαμε γελώντας,
σαν δυο μικρά χαρούμενα παιδιά,
παίζοντας με τους γλάρους και τα κύματα,
Μαρία Ταπακτσόγλου-Μπούλη
Νοσταλγοί της Εδέμ 2016
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου