Είδα στον ύπνο μου, λέει, πολύ βροχή.
Λέει.
Και όπως είχα τα μάτια μου κλειστά,
λέει, με την τόση συννεφιά μου …
ακούω ένα τράβηγμα κουρτίνας.
Μου έρχεται μια εκτυφλωτική λάμψη στο πρόσωπο μου
και αίσθηση, λέει, που μου ήταν δύσκολο
να ανοίξω τα μάτια μου.
Και ξαφνικά, έρχονται, λέει, δυο καταπραϋντικά χέρια
να μου βρέξουν το πρόσωπο μου
για να υποχωρήσει αυτή η κάμψη.
Και σαν κοιτώ απέναντι μου, λέει, βλέπω ένα
πρωτοφανές ουράνιο τόξο. Κάτι που δεν έχω ξανά δει.
Ένα είδος εύθυμου, πολύχρωμου δομικού
ουράνιου τόξου που μου φαινόταν τόσο οικείο.
Κάτι στο οποίο πραγματικά ανήκα.
Όλα τα πιο έντονα χρώματα που ταιριάζουν
με το βαθύ μπλε της θάλασσας και του ουρανού.
Στιβαρό στο ενσωματωμένο αλλά θηλυκό
στο μακιγιάζ των χρωμάτων του.
Δεν μπορούσα να καταλάβω το νόημα όλου αυτού
του ονείρου ώσπου μου ήρθε μια σκέψη.
Όσο σκοτάδι να πέσει, όσο να βρέξει,
δεν έχω να φοβηθώ τίποτα.
Μετά από κάθε μπόρα, ο ήλιος βγαίνει …
και ο δρόμος μου προς στον όμορφο κόσμο συνεχίζει κι γλυκαίνει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου