Έσπασε ένα κεραμύδι στην σκεπή του κόσμου μου.
Χύμηξε η καταιγίδα σαν Λερναία Ύδρα,
να στάζει,να πνίξει,να κατασπαράξει.
Ποιός να αντισταθεί στο αδηφάγο τέρας;
βούλιαξαν στις λάσπες οι απαντοχές,
πλημμύρισαν οι Άνοιξες οι κρυμμένες,
που τις φύλαγα για ώρα ανάγκης.
Μα, πού να βρεθεί καινούργιο κεραμίδι
να κλείσει την πληγή που έχασκε πάνωθέ μου;
Και παραιτήθηκα, τετέλεσται είπα,
ο γέγονε, γέγονε,της καταιγίδας ας γίνω θύμα.
Αφού να την παλέψω δεν μπορώ,
ας απολαύσω τον χαμό μου.
Μα, από εκείνο το σπασμένο κεραμίδι,
έμπαινε γκρίζο διάφανο το φιλί του φεγγαριού,
και ξεπλυμένη αστερόσκονη.
Έμοιαζε ο κόσμος με αίθουσα χορού
κι η καταιγίδα με ορχήστρα.
Μιά τρελή ιδέα πέρασε τότε
από τον σαλεμένο μου τον νου.
Μα φυσικά,
Τούτη η καταιγίδα ξέπλυνε τον κόσμο μου,
δεν θέλει να τον πνίξει μα
να τον κάνει να κοιτάξει μέσα από τους κεραυνούς
Χαμογέλασε μάτια μου,
σου πάει πολύ. Δεν σου το είπε άλλος κανείς;
Ναι, ξέρω,
σήμερα μοιάζει πως νίκησε η καταιγίδα
η αλήθεια όμως είναι πως είμαστε ακόμη εδώ.
Και ξέρεις τί λέω;
Μην το φτιάξεις εκείνο το σπασμένο κεραμίδι.
Τις χρειάζεται αυτές τις πληγές ο κόσμος,
τις χρειάζεται τις καταιγίδες αν για αποζημίωση
σου χαρίζονται διάφανα φιλιά απ'το φεγγάρι.
Κτενά Ρούλα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου