Πόσο ενδιαφέροντα πλάσματα είναι οι άνθρωποι
αυτού του πλανήτη...
Από νερό και χώμα που τεκνοποίησαν οστά και σάρκα...
Από ουρανό και θάλασσα που αναγέννησε
την παλίρροια των ψυχών..
Ένα τέτοιο πλάσμα γεννήθηκα και εγώ που κυλάει στη ζωή της...
Σαν το τρεχούμενο νερό της μάνας γης....
Σκληρή σαν βράχος ή μάρμαρο υλικό...
Που σπάει όταν πληγώνεται
και κάνει μασούρι τα κομμάτια της....
τα γλυκά λόγια που με ζεστένουν...
Και όταν φυσάει ο άνεμος σαν τα κλαδιά να σπάω..
Ανοίγω τα μάτια και νιώθω παιδί αυτού του πλανήτη
που καίγεται με φωτιά και ατσάλι...
Ένας πολεμιστής στον αόρατο εχθρό της τρέλας..
Και σαν χαρταετός να κινούμαι από αδέξια χέρια....
Σε σκληρά χέρια που πολεμούν για δύναμη και εξουσία..
Με ασημένια κλωστή δεμένη νιώθω να πετάω στον αέρα...
Μεσα στην άγρια φύση...
Που παλεύω να μείνω ένα αγνό κομμάτι της...
Μία γύμνια της ψυχής στη μάνα φύση αισθάνομαι..
Να πείθω τον εαυτό μου ότι είμαι πλάσμα
που δεν πρέπει να φοβάμαι..
Την αυλή του Παραδείσου να κρυφτώ..
Είμαι και εγώ παιδί της γης....
Με τις επικριτές να λένε τα δικά τους..
Νιώθω καρπός της γης αυτής...
Που δεν λύγισε ακόμη στην παράνοια της άγριας φύσης...
Να γνωρίζει τον εαυτό του σαν πλάσμα που
δεν σκορπίστηκε σαν σκόνη ακόμη από τα άγρια μάτια
των πολεμιστών και των σαρκοφάγων της ψυχής...
Από την παρακμή του παρελθόν...
Ιωάννα Καγκαρά
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου