Ημείς ο Άνθρωπος... αλεξανδρος μαρινακης.

Τόσα κορμιά

στην αγκαλιά της θάλασσας…

Τόσες ψυχές στον Ουρανό,

μακριά απ' το κόσμο τούτο...

Ο θάνατός τους,

το τέλος μιας ζωής

που δε μέτρησε ποτέ...

Η μεγάλη τραγωδία,

είναι ο τρόπος

που κυβερνιέται

αυτός ο κόσμος,

ο απάνθρωπος...

Φτιαγμένος μόνο

για ζωντανούς - νεκρούς

που γεννιόνται μόνο

για να πεθάνουν...

Μα αν σκοπός της ζωής

είναι ο θάνατος,

πως τότε

σκοπός του θανάτου

δεν είναι η ζωή;

Δεν πέθανε Εκείνος,

για να ζήσουμε εμείς;

Το άπληστο, αχόρταγο,

επηρμένο σύστημα,

θυσιάζει τόσες ψυχές

για το Κέρδος...

Έπειτα κλαίγεται υποκριτικά,

εύχεται και υπόσχεται

υγεία, αξιοπρέπεια, ασφάλεια...

Τι μέγα ναυάγιο ελπίδας

που έγινε ο κόσμος...

Ενός λεπτού Σιγή,

ή μάλλον,

ενός λεπτού Κραυγή,

για όλα τα θύματα,

του κέρδους

και της απληστίας

του πιο αδηφάγου θηρίου...

Ημών του ανθρώπου..

.

.

{Ανοιχτά της Πύλου...}