Ιωάννα Καγκαρά...

 

Δεν πιστεύω ότι τα νιάτα φεύγουν...

Παραμένω μέσα μου μια γυναίκα που διαφωνεί σε όλες

των θεωρίες των τρελών Ποιητών...

Τα νιάτα ακόμη βράζουν σαν ηφαίστειο στις βλέβες μου...

Τα όνειρα δεν τελειώνουν...

Σκαρφαλώνουν στις πιο ψηλές κορφές για να ρεμβάσουν

την νέα ανατολή...

Στα ηλιοβασίλεμα μελανχολιες με πιάνουν...

Δύει ο ήλιος και μετά πέφτει το σκοτάδι...

Δεν μ'αρέσει...

Εγώ θέλω να παίξω με μια μπάλα όπως τα παιδιά..

Με τα παιδιά μου και τα εγγόνια μου..

Οι τρελοί ποιητές δεν ξέρουν ότι τραγουδώ τη ζωή ακόμη...

Η φωνή βγαίνει από την ψυχή ενός ανέμελου κοριτσιού

μόλις 90 έτη...

Και ακόμη παραμένει νιάτο στη νεανική της καρδιά...

Στην άκρη της ζωής αθόρυβα χωρίς φωνές κοιτάω

τα νιάτα μου σε ένα καθρέφτη..

Το πείσμα αμετανόητο σαν την διαθήκη του παππού...

-Όταν γεράσω....

-Εσύ θα γεράσεις του έλεγα... Όχι εγώ!!

Τον έρωτα στεφανώθηκα και όρκο έδωσα 'Για πάντα'

Και εγώ γελάω παιδικά,μέσα στα φιλιά

και στις αγκαλιές που χάρησα...

Γιατί 'Για πάντα' έμεινα ατίθαση νέα μέσα μου....

Στον καθρέφτη μου θαυμάζω το παιδί που μεγάλωσε...

Που έπαιξε...

Που γέννησε...

Που έκλαψε...

Που γνώρισε τον κατακτητή..

Τον πόλεμο...

Την πείνα...

Και έχεις τον τρελό ποιητή να γράφει.. .

'Να' ταν τα νιάτα από ευχές...

Ποτέ να μην γεράσεις.. '

'Η νεολαία βράζει μέσα μου...(του απαντώ)

Τα νιάτα θα παραμείνουν γιατί το θέλει η νεανική μου καρδιά...

Ο καθρέφτης της ψυχής δεν λέει ποτέ ψέματα...

Στέκει αθόρυβος να μου καλλωπίζει τη νεανική μου καρδιά...

Ο θάνατος μένει άφωνος να με περιμένει στη γωνία...

Εγώ του χαμογελώ... κλείνοντας του το μάτι...

' Η νεολαία βράζει μέσα μου ....

-Παίρνα πολύ αργότερα σε παρακαλώ....

Τώρα καλλωπίζομαι στη ζωή...

Ιωάννα Καγκαρά