Ιωάννα Καγκαρά.

Σιγά σιγά με τον καιρό θα φανεί η πραγματικότητα

μου είχες πει..

Στέκω και ψάχνω πως αναπνέεις ακόμη...

Σε ένα βάζο δείχνεις να μεγαλώνεις πλυμμυρισμενο

με νερό να ξεδιψάς...

Σε θαυμάζω που δεν μαραίνεται ο ανθός σου...

Μοιάζει να σ'αρεσει η μοναξιά...Από εκεί αντλείς ενέργεια

για να πολεμισεις τα σκαθάρια που σε κυκλονουν....

Ανθίζεις μέρα με τη μέρα και αναμιγνύεται το αίμα σου

στις κόκκινες γραμμές της ζωής σου...

Μία ομορφιά που δεν μαραίνεται για ώρες....

Για μέρες...

Κρατάς όρθιος και ευλογημένος..

Σαν να κρατάς φυλαχτό να σε φιλάει..

Και στέκεις εκεί καμαρωτός μέχρι να έρθει το τέλος σου...

Δείχνεις καλοντυμένος με πέταλα και ανθούς..

Μέσα σε αυτό το γυάλινο βάζο...

Ο κόσμος ο περαστικός χαζεύει..

Να σε αγαπάει...

Να σε λατρεύει....

Με άρρωστο μάτι στην εκθαμβωτική ομορφιά σου....

Η αγάπη μέσα σου μπορεί να ξεθωριάσει στο χρόνο...

Σαν την αρχή της βδομάδας...

Και μια Κυριακή πρωί στο τέλος να πεθάνεις...

Μαραίνονται τα νιάτα με την πάροδο του χρόνου...

Ανάλαφρο παιδί στα 18 που ο αέρας

σε φυσά και εσύ αντέχεις..

Στα 70 μοιάζεις σπασμένος, χαζός και μίζερος ανθρώπος...

Στάσου να σε κοιτώ όπως είσαι...

Μοναχικός και ήρεμος σαν τη ανατολή της φύσης

και στον τερματισμό μιας καταστροφικής μπόρας...

Διψασμένε μου εαυτέ πιες νερό να κρατάς στις ρίζες σου

δροσιά στην τροφή σου να αντέχεις...

Θα στερέψεις στα γερατειά και οι κιτρινισμένες ζάρες σου...

Θα σπάνε και θα πέφτουν σαν τα νεκρά

και ξερά φύλλα του φθινοπώρου..

Ιωάννα Καγκαρά