Κενές Καρδιές... αλεξανδρος μαρινακης.

Όταν ο νους απορρίπτει

την σκεπτόμενη καρδιά,

αυτή διαμαρτύρεται, επαναστατεί

και δημιουργείται ένα κενό,

συχνά δυσαναπλήρωτο …

Ακολουθεί η απώλεια

κάθε αίσθησης σκοπού

και πολλοί, αφοσιώνονται μόνο

στον αγώνα της επιβίωσης...

Απαρνούνται όλα τα άλλα...

Αναψυχή, ενημέρωση,

ακόμη και φιλίες...

Ούτε οι όποιες επιτυχίες

τους σταματούν

από το να να διερωτώνται:

Τι σημασία έχουν όλα αυτά;

Έτσι, οι επιτυχίες

παραμένουν κενές περιεχομένου.

Νιώθουν ότι η ζωή

είναι μάταιη,

το ίδιο και τα όποια

επιτεύγματά τους….

Είναι τραγικό να είναι κανείς,

τόσο σκληρά εργαζόμενος,

τόσο αφοσιωμένος

και να αισθάνεσαι

τόσο ηττημένος.

Βλέπουμε στις αναζητήσεις

των εφήβων,

την νεοαποκτηθείσα αφηρημένη

και συμβολική σκέψη,

όταν αναζητούν απάντηση

στο μέγα ερώτημα

για το νόημα της ζωής,

αλλά φοβούνται

την πολυπλοκότητα

της απάντησης….

Την ίδια εφηβική αγωνία

έχουν και οι γηραιοί έφηβοι...

Υπάρχουν κι αυτοί...

Δεν είναι κάτι καινούργιο τούτο,

είναι προϊόν φιλοδοξίας,

και της μεγάλης ευθύνης

που αυτή συνεπάγεται....

«Ο θάνατος δεν έχει σημασία», λένε…

Η κενή καρδιά έχει βέβαια,

ιστορικό πλαίσιο:

Ο Μπωντλαίρ, στο «Fleur de Mal»,

του 19ου αιώνα, περιγράφει

ένα αίσθημα εξαθλιωμένου κενού,

ως αίσθημα μουδιάσματος

και εσωτερικού θανάτου.

Ο Talcott Parsons το συνδέει

με την απουσία προτύπων,

από το εσωτερικό των ανθρώπων.

Ο Andre Green στο «νεκρή μητέρα»,

εξηγεί το εσωτερικό κενό,

που δημιουργεί υπαρξιακό τρόμο.

Στη σημερινή κοινωνία

πολλοί αισθάνονται

αποκλεισμένοι,

εγκαταλελειμμένοι...

Η σκέψη των «κενών καρδιών»,

μας βοηθά να κατανοήσουμε

τις σύγχρονες εκδοχές

της εσωτερικής ματαιότητας

καθώς προσπαθούμε να βρούμε

το νόημα της ζωής….