Ανδρεας Πετουσης.

Ανατρανίζω όταν πατώ στου τόπου μου τις μνήμες

Τόπου μου χώμα δεν βαστώ, μα νοερά πατώ το, ξυπόλυτος τον σάκκιαζε, η μνήμη και χαρώ το !!

Λάσπες βροχής θαρρώ πατώ, του ήλιου τους πασπάρους, που το κορμί γιομίζανε, την δύναμη του θάρρους !!

Πατώ στα χνάρια των γονιών, βαθιά η εκτίμησή μου, λόγος τους απελέκητος θεμέλιο της ζωής μου !!

Πατώ του ήλιου τον σκιανό, που κάνει στο χορτάρι, με λουλουδιών το λίκνισμα γεμίζει με, με χάρη !!

Πετούν πουλιά, πετά ο νους, πετούνε τα χαμένα, πετά χαρές η ανάμνηση κι ανατρανίζει εμένα !!

Είναι εικόνες ταχινής, ζωής μου ριζωμένες, που νοερά η μνήμη μου, γλυκά ΄χει κρατημένες !!

Πετούσης Ανδρέας.

14 / 6 /23 ...

Έργο μου ...