Πάντα ζούσα χαμένος σε μουσικές χορούς και απολαύσεις,
μέχρι που πλέον με εγκατέλειψε η νιότη και έμεινα να ζω
σαν μοναχικός λύκος. Όσο περισσότερο προσπαθώ να θυμηθώ,
τόσο περισσότερο συνειδητοποιώ ότι έχουν σβηστεί
οι αναμνήσεις μου, στο μονοπάτι της λήθης.
Το παρελθόν μου βρίσκεται κρυμμένο
σε μια γωνία του μυαλού μου και περίμενει τις νύχτες,
να φανεί σαν όνειρο και κάποιες φορές σαν εφιάλτης.
φθηνό ξενοδοχείο και σαν πέρασε η μέρα έφυγε βιαστικά
για να προλάβει την επόμενη, αλλά πήρα λάθος δρόμο.
Τώρα πιά το καλύτερο πράγμα που θα μπορούσε να μου συμβεί,
είναι να έχω δίπλα μου έναν άνθρωπο, που δεν θα σταματούσε
να με αναζητά όταν χάνομαι στις σιωπές μου.
Γιατί ο κόσμος ο δικός μου είναι απρόβλεπτος
και συνήθως κανείς δεν τον καταλαβαίνει,
κανείς δεν θέλει να μπεί σ΄αυτόν τον κόσμο
αλλά δεν πειράζει, παραμένω πιστός σε ένα όνειρο
που δεν πρόδωσα ποτέ.
Άσχετα αν στην πορεία με πρόδωσε εκείνο.
Γιάννης Χαραλαμπάκης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου