Ήταν από εκείνα τα κορίτσια...

Ήταν από εκείνα τα κορίτσια που δε φοβόντουσαν τον πόνο ή τον κίνδυνο. Ήταν από εκείνα τα κορίτσια που λάτρευαν να προσκαλούν και τα δύο στον κόσμο τους. Δε φοβόταν το κουτσομπολιό μα δεν της άρεσε, δεν το είχε σε τίποτα να εξαφανιστεί από όλους και από όλα όσα της χαλούσαν τον ύπνο. Το καλούπι της το έσπασε κάπου στα δέκα έξι όταν για πρώτη φορά αποφάσισε πως οι λέξεις σε ένα χαρτί γραμμένες με μπλε μελάνι, ήταν πιο σημαντικές από την καθηγήτρια με το πορτοκαλί μαλλί που ποτέ δε γούσταρε ή τον βλάκα που δεν την εκτίμησε όταν έπρεπε. Ήταν από εκείνα τα κορίτσια που όταν το χρειάστηκαν, το ζήτησαν. Από εκείνα που το τσιγάρο γυρνούσε μα δε της μύριζε. Από εκείνα τα κορίτσια, που λάτρευαν το αλκοόλ και τις συνέπειες του, το βαρύ κεφάλι, το άθλιο στομάχι. Από εκείνα τα κορίτσια που φοβόντουσαν να μεγαλώσουν, φοβόντουσαν μόνο να τις αποκαλέσουν «γυναίκες» μιας και τέτοιος τίτλος έφερνε ανακατωσούρα στο στομάχι. Από εκείνα τα κορίτσια, που ενώ ήταν γυναίκες- δεν το ούρλιαζαν στον κόσμο. Μα το άφηναν να εννοηθεί σε κάθε τους βήμα. Από εκείνα τα κορίτσια που ερωτεύονταν βαθειά και αληθινά τύπους με πλάγιο χαμόγελο, δυνατά χέρια και γνώσεις περί φθηνού και ωραίου κρασιού. Ήταν από εκείνα τα κορίτσια που σπάνια καταλάβαινες ποιες είναι πραγματικά... MuseNevaeh.