Πρώτη φορά στη ζωή του και το λουλουδένιο σου μπλουζάκι ανέμιζε στο αεράκι του Αυγούστου. Γιατί στην τελευταία θα πας μασκαρεμένη γυναίκα; Τι σε κάνει να πιστεύεις πως θα σε δει διαφορετικά; Ντύνεσαι και στολίζεσαι και κοιτάζοντας τον καθρέφτη συνειδητοποιείς πως η πρώτη φορά που σε αποκάλεσε «όμορφη» ήταν τότε με τα πρησμένα απ’το κλάμα μάτια και το λευκό σου δέρμα φυσικό, δίχως την υπερβολή του μακιγιάζ. Πες μου τελικά, ποια στο καλό είσαι; Γιατί με οδηγείς στο να πιστέψω πως χαμαιλέοντας παραμένεις κι ας ορκίστηκες πως θα σταματήσεις να συμβιβάζεσαι. Κι αν ο συμβιβασμός έχει γίνει τρόπος ζωής πότε διάολο θα σταματήσεις να σε αλλάζεις, να σε πιέζεις να γίνεις ίδια με όλες τις άλλες όταν αυτό που πραγματικά είσαι είναι αυτό που θέλει στη ζωή του; Γιατί μασκαρεύεσαι, γιατί φοράς δέρματα που δε σου ανήκουν; Τι ψάχνεις; Τι αποζητάς; Παλεύεις συνεχώς να του αποδείξεις πως δεν είσαι αρκετή, ενώ το να μείνεις στο πλάι του είναι το μόνο που ζητάει ο οργανισμός σου. Και μια ζωή αλλάζεις το «έξω» σου, το ντύνεις ώστε να φαντάζει πρόστυχο και εύκολο ενώ τα μέσα σου λαμπυρίζουν και φωνάζουν αθωότητα. Μια ζωή η ίδια λούπα, μια ζωή να προσπαθείς όλους να τους διώξεις και έπειτα να τους χρεώνεις πως έφυγαν ενώ εσύ ήσουν εκείνη που τους έδιωξε εξ αρχής. Θυμάσαι ρε συ; « Μη με ερωτεύτεις. Δεν το αξίζω. Θα τα κάνω θάλασσα.» εσύ να του φωνάζεις δαύτα και τα μέσα σου να ουρλιάζουν μπας και ακουστούν. Μπας και σε κάνουν να καταλάβεις πως όσο κι αν τους ζητάς να μείνουν, όταν τους κλωτσάς έξω από την πόρτα δε φταίει κάποιος άλλος μα εσύ. Να φωνάζουν μπας και τα ακούσει, μπας και καταλάβει πως ότι βγαίνει απ’τα χείλη σου νηφάλια είναι ψέμα μεγάλο. Μπας και καταλάβει πως φοβάσαι να αγαπήσεις γιατί δε ξέρεις πώς να το κάνεις σωστά. Και πάντα θαρρείς πως είναι λάθος... MuseNevaeh.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου