Γυρνάει κομμάτια από τη δουλειά με τη σκέψη σου στο μυαλό της, κομμάτια στο κινητό που θυμίζουν αυτά που νιώθει όταν σε κοιτάει και το βλέμμα της καρφωμένο στο πάτωμα. Γεμάτο από τη θλίψη που της έλεγες πως λατρεύεις... γεμάτο από σκέψεις, από λέξεις που ξεφούρνισες μεθυσμένος σαν το " μίλα μου τώρα που είσαι μεθυσμένη, πες μου ποιά είσαι...πες μου..." Εκείνη να γελά και εσύ να την κοιτάζεις από τον καναπέ βυθισμένος στις σκέψεις σου. Της μαγείρεψες, φόρεσε την γκρι μπλούζα με το ραδιοφωνάκι που αγαπούσε και σε χάζεψε από το κρεβάτι όσο εσύ κρυβόσουν πίσω από μία φωτογραφική μηχανή που σπάνια χρησιμοποιούσες. Σταυρωμένα πόδια κι εσύ να της χαμογελάς. Διάολε, δεν ήξερες πως θα σε ερωτευτεί κι ας ορκιζόταν σε Θεούς και δαίμονες πως δε θα το κατάφερνε ποτέ. Γιατί; Γιατί όλα γίνονται γι αυτό το κλικ, αυτό το καταραμένο το κλικ που ήταν σίγουρη πως δε θα συμβεί στο δικό της το κεφάλι. Φοβόταν βλέπεις πως εσύ θα ερωτευόσουν. Πως εσύ θα την πατούσες. Στην προσπάθεια της βλέπεις να μη δείξει το ποια είναι, στην προσπάθεια της να σε πείσει ότι δεν αξίζει να την ερωτευτείς, σε ερωτεύτηκε εκείνη. Διάολε το μέσα της πως καίει κάθε που αντικρίζει τα μάτια σου. Κείνα τα μάτια που δείχνουν πως ξέρουν μα δεν αντιδρούν. Κείνα τα μάτια που τη στέλνουν στο διάολο κάθε που γίνεται δική σου. Μία ακόμα αμαρτία, κι άλλη μία, κι ακόμη μία.-Muse
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου