Ειδικά εκείνες που υποχρεώνεσαι από τις καταστάσεις να τις περάσεις σπίτι. Τι δε θα έδινες να είσαι έξω για ένα ποτό, βολεύεσαι και με περιπτερόμπυρα δεν πειράζει. Αρκεί για λίγο να χαζέψεις τον βραδινό ουρανό που σιγά σιγά ανοίγει και σου θυμίζει εκείνα τα αστέρια που λες πως λατρεύεις. Μια ζωή πάλευες να σου αρέσουν τα ίδια πράγματα με εκείνους τους ανθρώπους που θαυμάζεις. Να μπορέσεις για λίγο ακόμη να γίνεις εκείνο το παιδί που κάποτε ήσουν-που χωνόταν σε ένα βιβλίο και ξεχνούσε να ζήσει. Οι εικόνες στο μυαλό σου ήταν πιο δυνατές από εκείνες μπροστά στα μάτια σου, γι αυτό συχνά σε αποκαλούν παλαβή. Ξεκινάς εκείνο το κείμενο με σκοπό να το συνδέσεις με το άλλο που σου θυμίζει εκείνον από ένα παρελθόν που ελάχιστα πλέον θυμάσαι μα εκείνο το κείμενο μιλούσε για ποτά και ξίδια, κρασιά και φαύλους κύκλους που πλέον αμυδρά θυμάσαι-χαμογελώντας πίνεις μια γουλιά από μια φθηνή λεμονάδα με ράσμπερι που αγόρασες και σκέφτεσαι μήπως εκείνο το μπουκάλι κρασί αξίζει να το ανοίξεις από τώρα. Μπα, καλύτερα όχι. Καταλήγεις λοιπόν να ρωτάς αριστερά και δεξιά τους ανθρώπους σου και καταλήγουν να τσακώνουν τον εαυτό σου στο ποια πραγματικά είσαι άθελα τους. Δεν είσαι το κορίτσι που χόρευε κάποτε την αυγή παρέα με δεκάδες ποτά και αγνώστους, που αποζητούσε το περιστασιακό σεξ ενώ στα κρυφά το μόνο που ήθελε ήταν να καλύψει λίγο τη μοναξιά της με συζητήσεις για τη ζωή, μήπως και καταφέρει να αλλάξει λίγο το ποια νομίζει πως είναι. Ζούσες, κάποιες μέρες ακόμη ζεις, για το αλκοόλ που ρέει άφθονο στον οργανισμό σου, που τροφοδοτεί την κατάθλιψη που θεωρούν πως έχεις μα θυμάσαι ακόμη πως ζεις για τα όνειρα που έκανες παιδί σαν το αγαπημένο σου τραγούδι και για εκείνον τον έρωτα που σου θυμίζει καθημερινά πως αξίζει να ανοίγεις τα μάτια σου κάθε πρωί. Όχι μόνο για εκείνον, αλλά για εσένα. Ίσως ακόμη να θέλεις να μοιάσεις στη Σάλμα Χάγιεκ με την ερωτική γλώσσα, το πανέμορφο στήθος και τα εκφραστικά μάτια. Ίσως ακόμη να θέλεις να γράψεις σενάριο που να θυμίζει Ταραντίνο κι ας σου πίνουν το αίμα οι σκέψεις αποτυχίας κάθε που γύρεις να κοιμηθείς σαν κάποιο βαμπίρ βγαλμένο από εφηβική σειρά του 2015. Ξέρεις όμως πλέον πολύ καλά, πως το σούρουπο σε βρίσκει πάντοτε σε αγκαλιές που κλείνουν μέσα τους εσένα και τα όνειρα σου και όχι μόνο τη σάρκα σου. Οι χρωματιστές λάμπες δεν έπαψαν στιγμή να σου θυμίζουν πως δεν είσαι αρκετή μα πλέον δε σε ενδιαφέρει και τόσο. Είσαι αρκετή για εκεί που θέλεις και η οικογένεια σου είναι πλέον λίγο μεγαλύτερη και τα χαμόγελα τους λίγο πιο αληθινά. Για κάποια από αυτά ευθύνη έχεις εσύ. Μα για τα δικά σου δεν έχει πια το σούρουπο ή η αυγή, έχεις εσύ. Το αναγνωρίζεις πλέον, για όλα όσα συμβαίνουν έχεις ευθύνη. Και για όσα δεν είσαι αρκετή, δε σου ήταν ποτέ αρκετά. Πάντα ήθελες το κάτι παραπάνω. Πάντα θα το θες, μα πλέον το έχεις. MuseNevaeh
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου