Αγάπησέ την...

Αγάπησε την, όχι επειδή είναι γυναίκα σου, αλλά επειδή την διάλεξες εσύ. Αγάπα την, αν και συχνά την θέλεις διαφορετική. Αγάπα την, όταν έχει πονοκέφαλο. Αγάπα την όταν ουρλιάζει. Αγάπα την όταν ειναι σιωπηλή και κλαίει κρυφά. Αγάπα την όταν είναι κουρασμένη. Αγάπα την όταν είναι χαρούμενη και τραγουδά τραγούδια που δεν σου αρέσουν. Αγάπα την όταν σε σαγηνεύει. Αγάπα την όταν φοράει σέξι φούστα και παπούτσια με τακούνια. Αγάπα την όταν είναι στον καναπέ με φούτερ και κάλτσες. Αγάπα την όταν θέλει να δραπετεύσει. Αγάπα την και μην την αποκαλείς "μαμά". Είναι η μαμά των παιδιών σου, όχι η δική σου. Αγάπα την όταν είναι ευτυχισμένη. Αγάπα την όταν είναι απελπισμένη, και κοιτάζει τις ρυτίδες και τα ακατάστατα μαλλιά. Αγάπα την όταν παλεύει. Αγάπα την όταν κοιμάται και την κοιτάς χωρίς να την αγγίζεις. Αγάπα την όταν χτυπάς την πόρτα και φεύγεις, σε έναρξη ενός ακόμα καθημερινού αγώνα. Αγάπα την κάθε μέρα. Αγάπα την ανεπιφύλακτα, χωρίς όρια, χωρίς φόβο. Αγάπα την με αυτοπεποίθηση. Να θυμάσαι ακόμη και αν "έχετε μαζί μια ζωή τώρα," να την κάνεις να αισθάνεται μοναδική κάθε μέρα. Μην ντρέπεστε να την αγαπήσετε, να την υποστηρίξετε, να την βοηθήσετε στις υποχρεώσεις και στον αγώνα της ζωής. Κάλεσέ την σε δείπνο, σινεμά, σε συναυλία. Αγόρασε ένα εισιτήριο για ένα σόου που της αρέσει και πήγαινέ την να το δει. Κάνε της έκπληξη και θα σου κάνει έκπληξη. Αγάπα την, γιατί είσαι άντρας, φίλε μου και αυτό είναι το μόνο που θα έπρεπε να κάνουμε καλά! Να τις αγαπάμε χωρίς αύριο.

Μεγαλώνω...

Μεγαλώνω, μα δε με αγχώνουν τα χρόνια που περνάνε. Ούτε η ηλικία μου με ενοχλεί. Ένας αριθμός είναι εξάλλου ανάμεσα σε τόσους άλλους. Κι εγώ ποτέ μου δεν αγάπησα τους αριθμούς. Μεγαλώνω, λοιπόν, μα δε φοβάμαι το χρόνο. Μεγαλώνω, κι επιτέλους έκανα ειρήνη με τον εαυτό μου. Συμφιλιώθηκα με τους φόβους μου κι εκείνοι συρρικνώθηκαν και δε με τρομάζουν πια. Μεγαλώνω, μα δε νιώθω πως γερνάω. Μονάχα πως προχωράω ακόμα. Μεγαλώνω. Διεκδικώ. Κερδίζω. Χάνω. Με χάνω. Με βρίσκω. Η ηλικία είναι η ψυχή λένε και νομίζω πως αυτό διάλεξα. Να ακολουθώ την ψυχή μου κι όχι τα χρόνια μου. Και τελικά, δεν φοβάμαι μην γεράσει το πρόσωπό μου, αλλά μη γεράσει η ψυχή μου. Ακούς εκεί γερνάω και παραξενεύω; Απλά μεγαλώνω. Web.

Η αγάπη πονάει...

Πολλοί λένε ότι η αγάπη πονάει, αλλά αυτό δεν είναι αλήθεια. Η μοναξιά πονάει. Η απόρριψη πονάει. Το να χάνεις κάποιον πονάει. Η ζήλια πονάει. Ο καθένας συγχέει αυτά τα πράγματα με την αγάπη, αλλά στην πραγματικότητα η αγάπη είναι το μόνο πράγμα σε αυτό τον κόσμο που μπορεί να καλύψει όλο τον πόνο και να κάνει κάποιον να αισθανθεί υπέροχα και πάλι. Η αγάπη είναι το μόνο πράγμα στον κόσμο που δεν πονάει!!!

Γύρισε σελίδα...

Σίγουρα έχεις ζήσει εκείνες τις μέρες, μετά το τέλος μιας σχέσης, όπου το το μόνο που θέλεις είναι να ξαπλώσεις στο κρεβάτι, να τραβήξεις τα σκεπάσματα πάνω από το κεφάλι σου και να κλάψεις. Ένας χωρισμός είναι πάντα επώδυνος ανεξάρτητα από το ποιος δίνει τέρμα σε μια σχέση. Είτε αποφάσισες εσύ να “παραιτηθείς” από αυτή τη σχέση, είτε σε απέρριψαν με κάποιο τρόπο, η αλήθεια είναι πως η διαδικασία επούλωσης του τραύματος είναι δύσκολη και απαιτεί χρόνο. Όντας κοινωνικά όντα, επιθυμούμε μια σύνδεση. Κάποιον που μπορούμε να τον ονομάσουμε “σπίτι”. Η αναζήτηση της οικειότητας είναι επιτακτική ανάγκη επιβίωσης. Σύντομα μπορούμε να νιώσουμε ότι το άλλο άτομο είναι προέκταση του εαυτού μας. Επενδύουμε στη σχέση και αρχίζουμε να νιώθουμε ασφαλείς. Κάνουμε συμβιβασμούς, δημιουργούμε χώρο και προσαρμόζουμε το πρόγραμμά μας για να αφήσουμε κάποιον άλλο να είναι μέρος της ζωής μας. Όταν τα χάσουμε όλα αυτά,

Μήπως είσαι… υπερβολικά καλός;

Το να είσαι καλός με τους άλλους δεν είναι κακό – το να είσαι όμως… πολύ καλός μπορεί να είναι επιζήμιο για τη ζωή σου. Είναι μια λεπτή γραμμή και είναι εύκολο να την περάσεις χωρίς να το καταλάβεις. Μια μέρα, ξυπνάς και συνειδητοποιείς ότι έχεις χάσει τον εαυτό σου για να ευχαριστήσεις όλους τους άλλους. Εάν αυτό σας φαίνεται γνώριμο, αυτό το άρθρο είναι για εσάς. Εδώ είναι 4 σημάδια που δείχνουν ότι είσαι… υπερβολικά καλός με τους άλλους. Και αυτό σε κρατά πίσω στην ζωή σου. Δυσκολεύεσαι να πεις «όχι» Αυτό είναι ένα κλασικό σημάδι ότι είσαι πολύ καλός με τους άλλους και «σαμποτάρεις» τον εαυτό σου. Εάν κάνετε συχνά πράγματα που δεν θέλετε ή συμφωνείτε σε χάρες για τις οποίες δεν έχετε χρόνο, μπορεί να αισθάνεστε άβολα να απογοητεύετε τους ανθρώπους. Όμως μόνο μέσα από τα «όχι» θα φτάσεις εκεί που θες. Ο Steve Jobs πίστευε ότι η επιτυχία έρχεται μέσα από τα «όχι». Τα «όχι» σου δίνουν το περιθώριο να μην κάνεις πράγματα που δεν θες, ενώ παράλληλα σου ανοίγουν χώρο για να εστιάσεις στα σημαντικά. Δεν

Σου εύχομαι να ερωτευτείς τον άνθρωπο που...

Σου εύχομαι να ερωτευτείς τον άνθρωπο που πάντα θα απαντάει πίσω στα μηνύματα σου και δεν θα σε αφήνει ποτέ να κοιμάσαι με την ανασφάλεια και την αβεβαιότητα αν όντως σε θέλει στην ζωη του. Σου εύχομαι να ερωτευτείς τον άνθρωπο που θα μαγειρεύεις μαζί του, θα έχεις όνειρα μαζί του για το μέλλον, κάθε σου ημέρα θα είναι διαφορετική, θα σε διεκδικεί καθημερινά και οχι μόνο μέχρι να σε κερδίσει, θα εκτιμά και θα απολαμβάνει την κάθε στιγμή μαζί σου. Σου εύχομαι να ερωτευτείς τον άνθρωπο που θα σου δίνει χώρο και χρόνο να αναπνεύσεις. Τον άνθρωπο που δεν θα ασχολείται με τα ρούχα που φοράς παρά μόνο να νιώθεις όμορφα μέσα σε αυτά. Τον άνθρωπο που δεν θα σε μειώνει για να νιώσει ο ίδιος καλύτερα και τον άνθρωπο που δεν θα απλώσει ποτέ χέρι πάνω σου παρά μόνο για να σε σηκώσει αν πέσεις. Σου εύχομαι να ερωτευτείς τον άνθρωπο που δεν θα σε θεωρεί δεδομένο και θα σε βλέπει στα χειρότερα σου και θα σε αγαπά ακόμη περισσότερο. Σου εύχομαι επιτέλους να δώσεις ολα όσα έχεις να δώσεις στον κατάλληλο άνθρωπο αλλά για μια φορά να πάρεις και εσυ κάτι πίσω. Τέλος, σου εύχομαι να γνωρίσεις τον άνθρωπο που μαζί του μπορείς να είσαι ο εαυτός σου, να μην σκέφτεσαι 10 φορές την αντίδραση του σε οτι και αν του πείς και που δεν σε αναγκάζει να γίνεις αυτό που ο ίδιος έχει συνηθίσει να βρίσκει στο παρελθόν. Το παρελθόν να έρχεται στη ζωή σας μόνο για να μάθει τι έχεις περάσει, έτσι ώστε να καταλάβει πως χρειάζεται να αγαπήσεις... ΧρίστοςΧρυσοστόμου.

Να αγαπάς χωρίς όρια...

Δεν ξέρω τι έχεις ζήσει μέχρι τώρα, τι έχεις νιώσει, πως έχεις φανταστεί τον έρωτα. Και δε θέλω να το μάθω. Ξέρεις γιατί; Χρειάζομαι να βρούμε μια κοινή αφετηρία, μια αρχή που θα μας σημαδέψει. Θα το κάνω επειδή είδα στο βλέμμα σου κάτι το διαφορετικό. Κι αυτό γιατί μου άγγιξες το μυαλό. Αν δε γίνει αυτό τότε δε θα αντιδράσει και το σώμα. Είναι όμορφο το συναίσθημα να σε κάνει κάποιος να χαμογελάς και να πετάς ψηλά. Ακόμα κι αν προσγειωθείς απότομα και πονέσεις δε θα σε νοιάζει, γιατί θα έχεις να θυμάσαι ότι έζησες κάτι δυνατό. Πάρα τα ελαττώματα και τις παραξενιές σου, αισθάνομαι ασφαλής στα χέρια σου. Δε θα δώσω σημασία σε τίποτα άλλο πέρα από σένα. Στην εποχή μας όπου οι περισσότεροι άνθρωποι σέρνονται σε σχέσεις που δεν έχουν τίποτα να τους προσφέρουν επιλέγω να κλείσω τα αυτιά μου στις σειρήνες και να μην επηρεαστώ.

Είναι όμορφη η αποκλειστικοτητα...

Είναι όμορφη τελικά η ερωτική αποκλειστικοτητα. Είναι όμορφο να "κουμπώνουν" δύο σώματα. Να φαντάζουν, σαν δυο σώματα, που ήταν πλασμενα εξ' αρχής το ένα για το άλλο. Είναι όμορφο να ζητάς ένα και μόνο χάδι. Γιατί το σώμα σου δεν είναι μόνο ύλη, έχει ψυχή!!!

Στην ζωή μου έμαθα να κοιτάζω προς πέντε κατευθύνσεις.

Στην ζωή μου έμαθα να κοιτάζω προς πέντε κατευθύνσεις. Μπροστά: για να έχω στόχο. Πίσω: για να μην ξεχνώ απο που ξεκίνησα. Κάτω: για να βεβαιωθώ πως δεν ποδοπατώ κανέναν στο δρόμο μου. Πλάι: για να βλέπω ποιος με στηρίζει. Ψηλά: για να μην ξεχνώ να ευγνωμονώ για κάθε ευλογία που έλαβα. Το ουσιώδες που κάνει ένα άτομο “καλό άτομο” είναι η ψυχή: Αν δεν είσαι όμορφη μέσα σου ποτέ δεν θα είσαι ούτε έξω.

Η αγάπη μου, είναι «όλα, πολύ» ή «τίποτα»...

Πώς να σου πω πως δεν έχεις τίποτα που να μοιάζει σε κανέναν; Πώς να σου πω πως μέσα στους μήνες της παγωνιάς μας, άλλαξαν τα πάντα και δεν άλλαξε τίποτα; Πώς να σου πω πως στην πραγματικότητα ξεχωρίζεις από όλους. Από όλους όσους μπορούσαν να μπουν, να βγουν, να μείνουν, να φύγουν. Δεν τις μπορώ τις εξομολογήσεις και είμαι αιώνια αλλεργική στις δεσμεύσεις. Μόνο με τους φίλους μου δεσμεύτηκα οικειοθελώς στην ζωή μου. Γι’αυτό μετράς δεκαετίες στην ζωή μου κι όχι μέρες, μήνες και λεπτά. Κι εσύ; Εσύ που μου έμαθες για το ιδανικό «μαζί» και το αφοσιωμένο «για πάντα» όσο εγώ κατέρριπτα τις θεωρίες της ζωής σου με τρόπο ισοπεδωτικό, τώρα τι θα πεις για όλα όσα έζησα ερήμην σου; Πώς να σου πω πως έμαθα τελικά να υπάρχω και με εμένα και με κάποιον άλλο; Πως το τόλμησα κι ακόμα κι αν ήταν σύγκρουση μετωπική ψυχή με ψυχή, άξιζε τον κόπο. Πώς να σου πω πως βρήκα αυτή τη μαγική διαδρομή να αγαπάς τον εαυτό σου μέσα από τον άλλο; Πώς να σου πω πως έμαθα πια τι θα πει «Σε αγαπάω» «Σε αγαπάω» θα πει σε χρειάζομαι. Θα πει αναλαμβάνω την ευθύνη να σε νοιάζομαι, να ανησυχώ και να

Να αγαπάς τον εαυτό σου...

Έχεις συναντήσει ποτέ ανθρώπους που είναι πάντα ευδιάθετοι και δεν γκρινιάζουν ποτέ για τίποτα; Συνήθως, τέτοιου είδους άτομα είναι πάντα χαλαρά και ευχάριστα στην επικοινωνία. Αντιμετωπίζουν τους πάντες με σεβασμό και υπερασπίζονται τον εαυτό τους, όταν υπάρχει ανάγκη. Η ενέργειά τους, νιώθεις ότι σε προσκαλεί να είσαι κοντά τους. Ίσως να διαπιστώσεις ακόμα, ότι οι άνθρωποι που περιγράφω, δεν βασίζονται ποτέ σε κανέναν και για τίποτα. Δεν έχουν καμία ανάγκη να νιώθουν αποδεκτοί ή να συμβιβάζονται. Είναι εντάξει μόνοι τους και ξεχωρίζουν μέσα στο πλήθος. Είναι ασταμάτητοι και ανεπηρέαστοι σε μεγάλο βαθμό. Μπορεί να σκέφτεσαι “τι το διαφορετικό έχουν;”. Απλώς αγαπούν τον εαυτο τους. Πολύ.

Γυναίκες που μυρίζουν αξιοπρέπεια...

Να τις αγαπάτε λίγο παραπάνω τις γυναίκες που μυρίζουν αξιοπρέπεια. Τις αυθεντικές γυναίκες που δεν φοβούνται να πουν αλήθειες. Που δεν κρύβονται πίσω από έναν δυνατό άνδρα. Είναι εκείνες οι ίδιες η δύναμη τους. Τις γυναίκες που δεν χρειάζεται να ξεγυμνωθουν για να σας κερδίσουν, αλλά που ξεγυμνώνουν τη ψυχή τους για σας. Να τις αγαπάτε τις γυναίκες που μυρίζουν αξιοπρέπεια. Γιατί ήρθαν για να γεμίσουν τις ζωές σας ευωδιές και καλοσύνη. Γιατί ήρθαν για να μείνουν και να σας χαρίσουν κάθε κύτταρο της ύπαρξής τους. Να τις αγαπάτε...

Η ευτυχία...

Θα το συνειδητοποιήσεις μια μέρα - ότι η ευτυχία δεν είχε να κάνει ποτέ με τη δουλειά σου, ή το πτυχίο σου, ή το να είσαι σε μια σχέση. Η ευτυχία δεν ήταν ποτέ να ακολουθείς τα βήματα όλων εκείνων που ήρθαν πριν από εσένα, ποτέ δεν ήταν να είσαι σαν τους άλλους. Μια μέρα, θα το δεις, ότι η ευτυχία είχε πάντα να κάνει με την ανακάλυψη, την ελπίδα, το να ακούς την καρδιά σου και να την ακολουθείς όπου εκείνη επέλεξε να πάει. Η ευτυχία ήταν πάντα να είσαι πιο ευγενικός με τον εαυτό σου, πάντα είχε να κάνει με το να αγκαλιάζεις το άτομο που γινόσουν. Μια μέρα, θα καταλάβεις. Αυτή η ευτυχία ήταν πάντα για να μάθεις πώς να ζεις με τον εαυτό σου, ότι η ευτυχία δεν ήταν ποτέ στα χέρια άλλων ανθρώπων. Ήταν πάντα για σένα. Ήταν πάντα για σένα.... Μπιάνκα Σπαρατσίνο.

Γιατί οι γυναίκες που έχουν έναν ευτυχισμένο γάμο απατούν;

Γιατί οι γυναίκες που έχουν έναν ευτυχισμένο γάμο απατούν; Κάποιες παντρεμένες γυναίκες επιλέγουν να έχουν εξωσυζυγικές σχέσεις. Βέβαια, υπάρχουν πολλοί λόγοι για τους οποίους μια γυναίκα κάνει την επιλογή να απιστήσει. Υπάρχουν πολλά θέματα που οδηγούν σε αυτή την επιλογή. Οι περισσότερες γυναίκες δουλεύουν, παντρεύονται, αποκτούν παιδιά, φροντίζουν το σπίτι τους. Ουσιαστικά επενδύουν σε μια σχέση το χρόνο, την ενέργεια και όλα όσα έχουν. Αγαπούν τους συζύγους τους αλλά ίσως να νιώθουν ότι ο γάμος τους δεν καλύπτει τις συναισθηματικές, τις σεξουαλικές ή τις ψυχολογικές ανάγκες τους. Έτσι, οι γυναίκες ψάχνουν να βρουν άλλο τρόπο για να καλύψουν αυτές τις ανάγκες τους. Οι γυναίκες δεν είναι πρόθυμες να βάλουν τέλος στο γάμο τους και τις οικογένειές τους, καθώς άλλες πτυχές της οικογένειας μπορεί να είναι λειτουργικές, ικανοποιητικές. Επίσης, δεν είναι πρόθυμες να κουβαλούν το στίγμα (αν και αυτό μοιάζει να αλλάζει αργά τον 21ο αιώνα) ενός ανοιχτού γάμου ή να κάνουν διαπραγματεύσεις για μια τόσο περίπλοκη συνθήκη. Αυτές οι γυναίκες στρέφονται στην απιστία όχι για να τινάξουν

Γιατί οι άνθρωποι ουρλιάζουν όταν εξοργίζονται;

Μια μέρα, ένας σοφός ρώτησε τους μαθητές του: «Γιατί οι άνθρωποι ουρλιάζουν όταν εξοργίζονται;». «Επειδή χάνουν την ψυχραιμία τους» απάντησε κάποιος. «Μα γιατί πρέπει να ξεφωνίζουν αφού ο άλλος βρίσκεται δίπλα τους;» επέμεινε ο σοφός. «Γιατί θέλουν να τους ακούσει» είπε ένας άλλος μαθητής. «Και γιατί δεν μπορεί να του μιλήσει με χαμηλή φωνή;» ρώτησε πάλι ο δάσκαλος. Διάφορες απαντήσεις δόθηκαν αλλά καμιά δεν τον ικανοποίησε. «Ξέρετε γιατί ουρλιάζουν δυο άνθρωποι όταν είναι θυμωμένοι;» τους είπε τότε. «Επειδή όταν θυμώνουν, οι καρδιές τους απομακρύνονται πολύ. Έτσι για να μπορέσει ο ένας ν’ ακούσει τον άλλο, πρέπει να φωνάξει δυνατά, ώστε να καλύψει την απόσταση. Όσο πιο οργισμένοι είναι, τόσο πιο δυνατά πρέπει να φωνάξουν για ν’ ακουστούν. Το αντίθετο γίνεται, για παράδειγμα, όταν δύο άνθρωποι είναι ερωτευμένοι. Δεν έχουν ανάγκη να ξεφωνίσουν. Μιλούν σιγανά και τρυφερά, επειδή οι καρδιές τους είναι πολύ κοντά. Η απόσταση μεταξύ τους είναι ελάχιστη. Μερικές φορές μάλιστα είναι τόσο κοντά, που δεν χρειάζεται ούτε καν να μιλήσουν. Ψιθυρίζουν μονάχα. Κι όταν η αγάπη τους είναι πολύ δυνατή, δεν είναι αναγκαίο ούτε καν να μιλήσουν, τους αρκεί να κοιταχτούν. Έτσι συμβαίνει πάντα κι όταν δύο άνθρωποι που αγαπιούνται πλησιάζει ο ένας τον άλλον». Όταν συζητάτε, λοιπόν, μην αφήνετε τις καρδιές σας να απομακρυνθούν, μη λέτε λόγια που σας απομακρύνουν, γιατί θα έρθει μια μέρα που η απόσταση θα γίνει τόσο μεγάλη, ώστε τα λόγια σας δεν θα βρίσκουν πια τον δρόμο του γυρισμού... Μαχάτμα Γκάντι.

Η δύναμη του άντρα δεν μετριέται με το ποσό κακοποιεί μια γυναίκα.

Η δύναμη του άντρα δεν μετριέται με το ποσό κακοποιεί μια γυναίκα, μετριέται με πόσο την αγαπά, πόσο την στηρίζει, πόσο νοιάζεται και πόση ενσυναισθηση έχει. Η κακοποίηση δεν είναι μαγκιά, είναι αρρώστια, είναι δειλία και δεν φταίει η γυναίκα γι αυτή του την απαίσια συμπεριφορά! Δυστυχώς όμως σε πολλές γυναίκες, μέχρι και τούτη τη στιγμή που γράφω, ασκείται βία πάνω τους. Είτε ψυχολογική, οικονομική, λεκτική, σωματική! Η κατάληξη κάποτε είναι μοιραία. Γι αυτό να μην σιωπας αν σου συμβαίνει! Να μην φοβάσαι, διότι δεν φταις καθόλου. Δεν εχει το δικαίωμα, κάνεις να ασκεί βία πάνω σου, στη ψυχή σου. Μπορείς πλέον να μιλήσεις και να ζητήσεις βοήθεια! Είναι το ΣΠΑΒΟ/Association for the Prevention and Handling of Violence in the Family, υπαρχουν εξειδικευμενα κλιμάκια αστυνομίας Αστυνομία Κύπρου και μαζί μπορούν να σε προστατέψουν! Αν ξέρεις μια τέτοια περίπτωση, μην δειλιάσεις να ενημερώσεις, έστω κι ανώνυμα.

Θα σου λείψει.

Θα σου λείψει όταν είναι 2:30 το πρωί και ξυπνήσεις από ένα κακό όνειρο και δεν είναι πια εκεί. Θα σου λείψει όταν δεν θα λαμβάνεις πλέον τα τυχαία μηνύματα που θα σου λέει ότι σε αγαπά. Θα σου λείψει όταν έχεις μια κακή μέρα στη δουλειά και κανείς δεν θα σε ακούσει να μιλάς για αυτό όπως εκείνη. Θα σου λείψει όταν τη δεις να γελάει με τους φίλους της, γνωρίζοντας ότι δεν είσαι πια ο λόγος που έχει αυτό το χαμόγελο στο πρόσωπό της. Θα σου λείψει όταν κάνει κρύο το βράδυ και το μόνο πράγμα που έχεις δίπλα σου είναι το τηλέφωνό σου και μερικά μπερδεμένα σεντόνια. Θα σου λείψει όταν θέλεις να κλάψεις και να είσαι ξανά στην αγκαλιά της, αλλά δεν σε κοιτάει καν όταν περνά δίπλα σου στο δρόμο. Θα σου λείψει όταν τη δεις να χορεύει και θα θυμάσαι όλες τις φορές που ήθελε να χορέψει μαζί σου και της είπες όχι. Θα σου λείψει όταν πιάνεις τον εαυτό σου να μιλάει γι' αυτήν όλη την ώρα και δεν την έχεις στη ζωή σου πια. Θα σου λείψει όταν το αλκοόλ δεν θα μπορεί να ξεφορτωθεί τις σκέψεις σου με αυτήν να χαμογελά στο φως του φεγγαριού μια δροσερή χειμωνιάτικη νύχτα. Θα σoυ λείψει όταν δεν απαντά πια στα μηνύματά ή στα τηλεφωνήματά σου. Θα σου λείψει όταν καταλάβεις ότι κανείς δεν νοιάστηκε πραγματικά για σένα όσο εκείνη. Θα σου λείψει όταν πας να πιάσεις το χέρι της και δεν είναι πια εκεί. Θα σου λείψει όταν δεν σου στέλνει πια selfies και βίντεο που σε έκαναν να γελάς. Θα σου λείψει αργά το βράδυ όταν ξαπλώνεις μόνος και συνειδητοποιείς ότι δεν έχεις κανέναν δικό σου να μιλήσεις. Θα σου λείψει αυτό το χαριτωμένο γέλιο της που θα μπορούσε να ζεστάνει την καρδιά οποιουδήποτε έχει μια κακή μέρα. Θα σου λείψουν όλα. Αλλά από τη στιγμή που θα συνειδητοποιήσεις πόσο πολύ σου λείπει και πόσο νοιαζόσουν για αυτήν, περισσότερο από ό,τι έχεις νοιαστεί για οτιδήποτε άλλο, θα είναι πολύ αργά. Γι' αυτό τώρα που την έχεις να την προσέχεις γιατί η ζωή κάποτε δεν σε ευλογεί με την πραγματική αγάπη δύο φορές... Κόντι Μπρετ.

Κι άφησε πίσω της μόνο το άρωμά της, αυτό της αξιοπρέπειας.

Κι άφησε πίσω της μόνο το άρωμά της, αυτό της αξιοπρέπειας Την θυμάσαι ακόμη ε; Σου λείπει πού και πού και κάποιες φορές πιάνεις τον εαυτό σου ν’ αναρωτιέται πού να βρίσκεται. Την σκέφτεσαι καμιά φορά και είναι και κάτι άγρυπνα βράδια που έρχεται η μορφή της στην μνήμη σου και σαν ντόμινο βλέπεις το ένα λάθος σου να πέφτει πάνω στο άλλο μέχρι την τελική καταστροφή, αυτή που εσύ προκάλεσες. Ξέρεις για ποια λέω… Για εκείνη που γνώρισες κάπου, κάπως, κάποτε και τα μάτια της έλαμπαν σαν μικρού παιδιού όταν σε κοιτούσε. Εκείνη που όταν σ’ αγκάλιαζε, ένιωθες την καρδιά της να χτυπά πιο δυνατά. Εκείνη που το “σ’ αγαπώ” που σου ψιθύριζε, έβγαινε απ’ την ψυχή κι όχι απ’ τα χείλη της. Εκείνη, που δεν έκανε πίσω σε κανένα απ’ τα ζόρια σου, που δεν δείλιασε μπροστά σε κανένα σου πρόβλημα, που δεν δίστασε μπροστά σε κανέναν κίνδυνο. Εκείνη που σου είπε “είμαι εδώ για σένα” και το εννοούσε. Εκείνη που σ’ έκανε θεό της κι ας μην το άξιζες… Για εκείνη σου λέω, που αντρίκια στάθηκε πλάι σου κι εσύ δεν την εκτίμησες, δεν την σεβάστηκες, δεν την υπολόγισες. Για εκείνη που έμοιαζε μικρή στα μάτια σου, λίγη κι ανούσια. Για εκείνη που δεν προσπάθησες, που δεν έκανες ποτέ ούτε βήμα. Για εκείνη που έγινε για σένα η πιο δεδομένη στα δεδομένα σου. Για εκείνη που κάποια στιγμή έφυγε, έτσι απλά κι αθόρυβα, χωρίς φωνές, χωρίς κατηγορίες, χωρίς καβγάδες, χωρίς να ζητήσει καν εξηγήσεις. Έτσι απλά κι αθόρυβα, σου είπε ένα “να προσέχεις” κι έκλεισε πίσω της την πόρτα. Την σκέφτεσαι καμιά φορά και είναι και κάτι άγρυπνα βράδια που έρχεται η μορφή της στην μνήμη σου και παλεύεις μ’ αυτή την αφόρητη, άκαρδη μοναξιά που σε χτυπά αλύπητα, μα πια ξέρεις καλά πως μόνο αυτό άξιζες. Τα ξέρεις πια τα λάθη σου, τα πλήρωσες ακριβά κι ίσως και κάποτε προσπάθησες να τα διορθώσεις, μα δεν της είχαν μείνει ευκαιρίες. Τις είχες εξαντλήσει… Την θυμάσαι ακόμη ε; Έφυγε και πήρε τα πάντα της, αφήνοντας πίσω ίσως μονάχα μια υποψία απ’ το άρωμά της, αυτό της αξιοπρέπειας, αφήνοντάς σε στο απόλυτο κενό, να την θυμάσαι και να ξέρεις πως αγαπήθηκες περισσότερο απ’ όσο άξιζες. Να την θυμάσαι και να ξέρεις πως αυτό δεν θα το ξαναζήσεις... ΚικήΓιοβανοπούλου.

Απομακρύνετε τους λάθος ανθρώπους...

Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που θα έπρεπε να μην είχαν υπάρξει ποτέ στη ζωή σου. Ποτέ και για κανένα λόγο. Άνθρωποι που συναναστρεφόσουν μαζί τους καθημερινά, που τους θεωρούσες κομμάτι της ζωής σου και μια ωραία πρωία ανακάλυψες πόσο μεγάλο λάθος έκανες. Το μεγαλύτερο κακό σε τέτοιες περιπτώσεις είναι ότι χάνεται χρόνος, πολύς και πολύτιμος. Στις ερωτικές σχέσεις το γεγονός αυτό είναι λίγο πολύ αναπόφευκτο μέχρι να κάνει είσοδο ο κατάλληλος άνθρωπος. Στα υπόλοιπα είδη σχέσεων όμως; Οι εσωτερικές απορίες, έχουν την τιμητική τους. «Γιατί δεν τον πήρα χαμπάρι από την αρχή;» «Πόσο χαζή νιώθω που της έδωσα τόσα;» Όλοι μας έχουμε νιώσει έτσι σε κάποια χρονική περίοδο της ζωής μας. Έχουμε βάλει ανθρώπους στη ζωή μας που τελικά αποδείχτηκαν ανάξιοι να μείνουν σ’ αυτή. Οι μολυσματικοί άνθρωποι έχουν ένα κοινό γνώρισμα. Είναι αχάριστοι. Έχουν, δηλαδή, το μεγαλύτερο ελάττωμα του σύμπαντος κόσμου.

Σε αγαπώ...

Σε αγαπώ... Δίχως να το καλοσκέφτομαι, ασυνείδητα, ανεύθυνα, αυθόρμητα, άθελα μου, από ένστικτο, παρορμητικά και άνευ λόγου. Στη πραγματικότητα δεν έχω επιχειρήματα λογικά ή έστω προσχηματικά για να βασίσω την αγάπη αυτή που σου τρέφω, που πηγάζει ως δια μαγείας από το πουθενά που δημιουργήθηκε θαρρείς από το τίποτα κι όμως γέννησε μέσα μου λίγο λίγο και λίγο απ'το καθόλου ότι πολυτιμότερο έχω ποτέ μου αισθανθεί. Σε αγαπώ Σε αγαπώ με ένα κορμί που δε σκέφτεται, με μια καρδιά που δεν υπολογίζει, με ένα κεφάλι που δε συλλογιέται, Σε αγαπώ ακατανόητα, χωρίς κι εγώ ο ίδιος να γνωρίζω το γιατί δίχως να με νοιάζει το γιατί δίχως καν να με κατατρέχουν αμφιβολίες για το κατά πόσον σε αγαπώ, Σε αγαπώ Απλά γιατί σε αγαπώ μη με ρωτήσεις το γιατί κι αν το ξέρεις ίσως εσύ έλα ευθύς να μου το μάθεις.. Πάμπλο Νερούδα.

Πιστεύεις στη ζωή μετά τον τοκετό;

Στη μήτρα μιας μητέρας βρίσκονται δύο μωρά. Το ένα ρωτά το άλλο: «Πιστεύεις στη ζωή μετά τον τοκετό;» κι εκείνο απάντησε, «Γιατί ρωτάς; Φυσικά. Κάτι θα υπάρχει μετά τον τοκετό. Μπορεί να είμαστε εδώ για να προετοιμαστούμε, για αυτό τι θα ακολουθήσει αργότερα.» «Ανοησίες», είπε το πρώτο. «Δεν υπάρχει ζωή μετά τον τοκετό. Τι είδους ζωή θα ήταν αυτή»; Το δεύτερο είπε, «Δεν ξέρω, αλλά θα υπάρχει περισσότερο φως από ό, τι εδώ. Ίσως να περπατάμε με τα πόδια μας και να τρώμε με το στόμα. Ίσως να έχουμε περισσότερες αισθήσεις που δεν μπορούμε καν να φανταστούμε τώρα». Το πρώτο απάντησε: «Αυτό είναι παράλογο! Το περπάτημα είναι αδύνατο. Και να τρώμε με το στόμα; Γελοίο! Ο ομφάλιος λώρος μας δίνει την τροφή και όλα όσα χρειαζόμαστε. Αλλά ο ομφάλιος λώρος είναι πολύ κοντός. Οπότε, η ζωή μετά τον τοκετό, λογικά, αποκλείεται». Το δεύτερο όμως επέμενε, «Λοιπόν, νομίζω ότι υπάρχει κάτι και ίσως είναι διαφορετικό από ό,τι είναι εδώ. Ίσως να μη μας χρειάζεται αυτό το φυσικό 'καλώδιο' πια». Και το πρώτο απάντησε, «Ανοησίες. Και επιπλέον, αν υπάρχει ζωή, τότε γιατί ποτέ κανείς δεν έχει γυρίσει πίσω από εκεί; Ο τοκετός είναι το τέλος της ζωής, και μετά από τον τοκετό & δεν υπάρχει τίποτα, παρά μόνο σκοτάδι, σιωπή και λήθη. Δεν οδηγεί πουθενά». «Λοιπόν, δεν ξέρω», λέει το δεύτερο, «αλλά σίγουρα θα συναντήσουμε τη μητέρα και αυτή θα μας φροντίσει». Τότε το πρώτο μωρό απάντησε, «Μητέρα; Πιστεύεις στη μητέρα; Αυτό είναι γελοίο. Αν η μητέρα υπάρχει, τότε πού είναι τώρα»; Το δεύτερο είπε: «Είναι παντού γύρω μας. Είμαστε περικυκλωμένοι από αυτήν. Είμαστε μέρος της. Είναι μέσα της που ζούμε. Χωρίς αυτήν, αυτός ο κόσμος δεν θα μπορούσε καν να υπάρχει». Τότε είπε το πρώτο, «Λοιπόν, εγώ δεν την βλέπω, έτσι είναι λογικό ότι δεν υπάρχει». Και τότε το δεύτερο μωρό απάντησε, «Μερικές φορές, όταν κάνεις ησυχία και επικεντρωθείς και ακούσεις πραγματικά, μπορείς να αντιληφθείς την παρουσία της, και μπορείς να ακούσεις την αγαπημένη της φωνή, να σε καλεί από πάνω»... Του Ούγγρου συγγραφέα Útmutató a Léleknek.

Να αγαπήσεις τον εαυτό σου.

Να αγαπήσεις τον εαυτό σου. Ποιον ακριβώς εαυτό; Αυτόν που ξυπνάει το πρωί και δεν ξέρει γιατί να σηκωθεί; Αυτόν που κοιτάζεται στον καθρέφτη και βλέπει όλες τις αποτυχίες και τις κακές αποφάσεις που κουβαλάει σαν τσιμπούρι το σκυλί; Το “να αγαπάς τον εαυτό σου” είναι η πιο ρηχή και ανέξοδη @@ριά ατάκα που έχουν πετάξει οι ινσταγκραμικοί γκουρού (εγώ είμαι φέισμπουκικός, έχω διαφοροποιηθεί) Σαν να είναι τόσο απλό. Σαν να έχεις διακόπτη και λες “ΟΚ, από σήμερα αγαπιέμαι”. Δεν είναι έτσι φιλαράκο. Ο εαυτός μας δεν είναι ένας γλυκούλης τύπος που περιμένει να του χαϊδέψουμε το κεφάλι και να του πούμε ότι όλα θα πάνε καλά. Είναι αυτός που μας στήνει παγίδες, που μας τραβάει προς το σκοτάδι, που μας γεμίζει αμφιβολίες και ενοχές. Είναι αυτός που μας πίνει το αίμα με το καλαμάκι όταν οι άλλοι δεν προλαβαίνουν. Δεν “αγαπάς” τον εαυτό σου με το ζόρι. Μαθαίνεις να ζεις μαζί του, να τον αντέχεις, να τον αντιμετωπίζεις στις χειρότερές του στιγμές. Είναι σαν ενα διαιτολόγο που κάποτε του ανοίχτηκες για την αηδία σου για τις ρυζογκοφρέτες αλλά στο τέλος στις έβαλε στο πρόγραμμα, δεν τον εμπιστεύεσαι εύκολα, αλλά κάποια στιγμή ακολουθείς την διατροφή γιατί πρέπει . Αν θέλεις να “αγαπήσεις” τον εαυτό σου, ξεκίνα με κάτι πιο ρεαλιστικό…σταμάτα να τον πολεμάς. Μην τον κάνεις Θεό, μην τον κάνεις εχθρό. Μάθε να ζεις μαζί του, όπως είναι…ατελής, τσαλακωμένος, αντιφατικός. Και αν μια μέρα σε αφήσει να τον αγαπήσεις, καλώς. Αν όχι, τουλάχιστον θα ξέρεις ποιος πραγματικά είσαι. Και αυτό είναι πολύ πιο τίμιο από όλα τα φτηνά μότο του κόσμου... Ευάγγελος Ορφανίδης.

Τις αγνοείς τις σκέψεις...

Τις σκέψεις δεν τις πολεμάς. Τις αγνοείς τις σκέψεις. Με τις σκέψεις δε συζητάς. Τις αγνοείς τις σκέψεις. Τις σκέψεις δεν τις ωραιοποιείς. Τις αγνοείς τις σκέψεις. Φαντάσου πως οδηγάς ένα ποδήλατο. Και την ώρα που οδηγάς, διάφοροι περαστικοί δεξιά και αριστερά φωνάζουν το όνομά σου. Αν εσύ γυρνάς το κεφάλι σου για να τους δεις, ή για να τους απαντήσεις, θα τον χάσεις τον έλεγχο. Θα τα φας τα μούτρα σου. Έτσι και στη ζωή. Φωνάζουν οι σκέψεις. Ενοχλούν. Δε σταματούν ποτέ. Εσύ όμως, μην δίνεις σημασία. Εσύ μην γυρνάς το κεφάλι για να τις δεις. Εσύ στο δρόμο σου. Εσύ μόνο μπροστά προχώρα. Μείνε συγκεντρωμένος στης ζωής σου το σκοπό. Πολλές φορές, μια απλή συζήτηση, με τους λογισμούς, είναι αρκετή για να χάσεις τον έλεγχο ολοκληρωτικά. Πολλές φορές, μια απλή συζήτηση με τους λογισμούς είναι αρκετή για να τα φας, για τα καλά τα μούτρα... Ελευθεριάδης Ελευθέριος.

Πράγματα που δεν διάλεξα....

Υπήρξαν χιλιάδες πράγματα που δεν διάλεξα. Ήρθαν ξαφνικά, χωρίς προειδοποίηση, και άλλαξαν τη ζωή μου για πάντα. Καλές και κακές στιγμές, που ποτέ δεν αναζήτησα, αλλά με βρήκαν, αλλάζοντας την πορεία της ζωής μου. Ήταν μονοπάτια που χάθηκαν, μια ζωή που δεν περίμενα να ζήσω. Όμως, αν δεν μπορούσα να επιλέξω τι ήρθε, μπορούσα να επιλέξω πώς θα το αντιμετωπίσω. Επέλεξα όνειρα για να γεμίσω τις μέρες μου, ελπίδα για να δυναμώσω την ψυχή μου, και θάρρος για να σταθώ απέναντι στο αναπόφευκτο. Γιατί η ζωή είναι αυτό: να μην ελέγχεις τι σου συμβαίνει, αλλά να αποφασίζεις πώς θα συνεχίσεις να προχωράς... Ρ. Κίπλινγκ.

Σε αγαπώ, ονειρεμένη μου...

Το φως του ήλιου ίσα που περνούσε κάτω από την χαραμάδα. Καθιστός στο κρεββάτι την κοιτούσα που αγκάλιαζε το ξύλινο πάτωμα. Τα μάτια μου κόκκινα και ερεθισμένα από την αϋπνία. Μακάρι να ήμουν και εγώ φως, να ταξιδεύω στα πέρατα των ουρανών ελεύθερος από όλους. Ελεύθερος από εσένα. Είχες καταφέρει κάτι άπιαστο. Έχτισες μια φυλακή για την ψυχή μου και άφησες το σώμα μου έξω από αυτή. Πώς μπόρεσες να με χωρίσεις στα δυο; Με τρομερή ευκολία εισέβαλες στην ζωή μου για να διαπράξεις το έγκλημα στο όνομα του έρωτα. Ιεροτελεστικά μου πέταξες τα βιβλία από τα χέρια καθώς ανέβαινα την σκάλα και εσύ την κατέβαινες τρέχοντας. Μου ζήτησες συγγνώμη με μια αφέλεια παιδική και μου είπες πως θες να προλάβεις το λεωφορείο. Έσκυψα να πιάσω τα βιβλία, όμως τα μάτια μου ήταν στην μορφή σου που έτρεχε. Ακόμα έχω αυτή την εικόνα ζωντανή στο μυαλό μου. Παρόλο που βίαια εμφανίστηκες και χάθηκες χωρίς να σκεφτείς εμένα που με άφησες πίσω σου νεκρό. Σε αναζητούσα για μήνες, έγραψα για σένα

Ευγνωμοσύνη...

Κάποτε νόμιζα πως η ευγνωμοσύνη ήταν βαρύ φορτίο. Τώρα ξέρω πως δίνει φτερά στην καρδιά. Νομίζω πως οι αχάριστοι έχουν καρδιά και πόδια βαριά σαν μολύβι. Μα, όταν δεις  και νιώσεις, έστω λίγο, έστω μόνο για μια στιγμή, πόσο ωραίο πράγμα είναι η ευγνωμοσύνη, τα πόδια σου δεν βουλιάζουν πια στην άμμο της θαλάσσης, μια άγνωστη μέχρι τότε χαρά σού αποκαλύπτεται, η χαρά να μετράς και να βρίσκεις πολλά˙ όχι όσα κατέχεις αλλά όσα οφείλεις... Όσκαρ Ουάιλντ.

Βία είναι...

Βία είναι να ξυπνάς από το χάραμα, να δουλεύεις 10 με 12 ώρες για 700 ευρώ και να μην τολμάς να πεις κουβέντα επειδή ξέρεις [πως 100 βιογραφικά περιμένουν στο γραφείο του αφεντικού σου. Βία είναι να είσαι άνεργος, να ψάχνεις ένα χρόνο για δουλειά και να μην σε προσλαμβάνει κανείς γιατί είσαι πάνω από τα σαράντα. Βία είναι να ……λες στα παιδιά σου ότι δεν τα πας στην θάλασσα γιατί η … βενζίνη άγγιξε το 1.95 και πρέπει να κάνεις περικοπές. Βία είναι κλείνεις ραντεβού στο ΙΚΑ για μετά από δύο μήνες και όταν πηγαίνεις ο γιατρός να είναι απών. Βία είναι να μην τολμάς να γυρίσεις μόνος στο σπίτι μετά τις 9. Βία είναι να είσαι 18 χρονών, να έχεις υποστεί του κόσμου τις μεταρρυθμίσεις, να έχεις φτύσει αίμα για να μπεις σε μια σχολή και να βγαίνεις και άνεργος και αμόρφωτος. Βία είναι να παρακολουθείς τα σκάνδαλα να περνούν από μπροστά σου σαν παραμύθι, να κουκουλώνονται από όλους, να μην μπαίνει κανείς φυλακή και να τελειώνουν με ένα ζήσαμε εμείς καλά και αυτοί καλύτερα. Βία είναι να πληρώνεις 1.40 ενώ περιμένεις μια ώρα ένα λεωφορείο που όταν φτάνει χωράς μόνο στα πόδια του

Ζεις μία φορά...

Δεν τίθεται μέτρο σύγκρισης μεταξύ της ζωής σου και των άλλων ανθρώπων. Δεν κοιτάς δεξιά ή αριστερά να βρεις καταφύγια, να λυτρώσεις την ψυχή σου. Ίσια κοίτα, στον καθρέφτη. Βρες το θάρρος που χρειάζεσαι και τις ευθύνες θα τις δεις, μόλις σηκώσεις το βλέμμα. Κανείς δεν σου φταίει, αν εσύ την ζωή σου την χαρίζεις σε λάθος ανθρώπους. Οι στιγμές είναι ανεπανάληπτες για να τις σπαταλάς με μορφές, που αχνοφαίνονται για το μέλλον σου. Ζεις μία φορά. Μία διάολε. Μία. Δηλαδή θέλεις να γεράσεις με τα αν και τα ίσως; Ξύπνα τον πονεμένο εαυτό σου και δώσε του, την χαρά που του λείπει. Αγκάλιασε τον πιο σφιχτά. Πιο δυνατά. Πιο αληθινά. Και πες του την αλήθεια διάολε. Την αλήθεια. Με την αλήθεια πονάς πολύ, αλλά στο τέλος λυτρώνεσαι. Με την λύτρωση χτίζεις δρόμο για καινούργια ευτυχία. Δεν είναι λαχείο η ευτυχία. Επιλογή είναι. Σκέψου το... Xristos_Touve.

Η γοργόνα δεν ήθελε να γυρίσει...

Θα πάρω απ’ το χέρι σου το τριαντάφυλλο να ζωγραφίσω τη ζωή. Εδώ, στην άκρη της πέτρας, θα ψάξω τον μίσχο του κυκλάμινου. Θα πορευτώ κατά την θάλασσα, να βρω την τρίαινα, μήπως κι ανοίξω τους ασκούς να δω την άλλη μέρα στεφανωμένη με αγριολούλουδα. Ήταν όμορφη η σημερινή μέρα, όμως δεν έλεγε με τίποτα να ηρεμήσει το πτερύγιο του καρχαρία, που περιδιάβαινε την θάλασσα πάνω κάτω. Εμείς σ’ αυτήν την κόχη, ξεχασμένοι, συναρμολογούσαμε τραγούδια από σπασμένα λόγια. Η γοργόνα ξέχασε να γυρίσει. Η γοργόνα δεν ήθελε να γυρίσει. Σπασμένα λόγια, πεταμένες κουβέντες, άδικη η ζωή πολλές φορές... Μάνος Αγγελάκης.

Υπάρχουν άνθρωποι που περπατούν σκυφτοί...

Υπάρχουν άνθρωποι που περπατούν σκυφτοί. Σα να κρατούν στους ώμους τους ολάκερο το σύμπαν. Κοιτάζουν πάντα χαμηλά, τον ήλιο δεν τον βλέπουν. Πώς να τον δούνε μάτια μου; Πώς να τον δεις τον ήλιο αν δε σηκώνεις το κεφάλι σου ψηλά. Γι'αυτό δεν είναι εύκολο να δεις το πρόσωπό τους. Κανέναν δεν κοιτάζουνε. Κι αν τους ρωτήσεις, θα σου πουν, αόρατοι πως νιώθουν. Γι'αυτό κι εκείνοι δεν κοιτούν Βλέπεις, θαρρούνε μάτια μου πως κι οι άλλοι δεν τους βλέπουν Όμως ποτέ τους δε μιλούν Μα αν καταφέρεις και τους δεις και τους κοιτάξεις πιο καλά Τότε θα δεις τι κουβαλούν βαθιά μεσ'την ψυχή τους. Θλίψη που καθρεφτίζεται στα σκυφτά μάτια τους Πίκρα, που ζωγραφίζει το βουβό βλέμμα τους Σιωπή, που σφίγγει τα στεγνά χείλη τους Μοναξιά, που ασχημαίνει το πρόσωπό τους Μην απορήσεις μάτια μου Η μοναξιά ασχημαίνει τους ανθρώπους. Μη φοβηθείς και φύγεις! Το δύσκολο ήταν να τους δεις Πλησίασέ τους… μίλα τους Μα να'σαι υπομονετικός Μην

Να μη μιλάς...

Να μη μιλάς, να μην ανακατεύεσαι πουθενά.." Λόγια που τα συνόδευε πάντα ένταση και αυστηρότητα στη φωνή κι ένας δείκτης τεντωμένος. Ποτέ δεν κατάλαβα το γιατί. Γιατί πρέπει να σωπαίνω, αφού μπορώ να μιλώ; Γιατί να μην ανακατεύομαι εκεί που με αφορά; Κι αν δεν το κάνω εγώ, τότε ποιός και γιατί θα το κάνει για μένα; Κι αν κάποιοι το κάνουν για μένα, εγώ γιατί να μην το κάνω για άλλους; Μάτια τρομαγμένα.. Σκέψεις που γύριζαν πίσω στη μήτρα τους, να μη δει κανείς ότι γεννήθηκαν. Επιθυμίες που αλυσοδένονταν σφιχτά με τα σωθικά σου, γιατί δεν "έπρεπε" να τις έχεις. Αποφάσεις που σκέπαζαν τους καθρέφτες, αφού δεν είχες τα κότσια να τις υλοποιήσεις. Και σιωπές. Παντού ολόγυρα σιωπές! Ευλογημένες σιωπές. Καταραμένες σιωπές. Σιωπές πόλεμοι. Σιωπές παραιτήσεις. Σιωπές δολοφόνοι της υπόστασης σου. Σιωπές τρόμοι. Μα κάποτε το λαβωμένο πουλί πετάει. Αν γιάνουν οι πληγές του πετάει! Κι είμαι ακόμα ζωντανή. Κι όσο είμαι θα μιλώ, θα φωνάζω, θα ουρλιάζω το άδικο! Γιατί κάποιες σκέψεις γεννιούνται, λέξεις και ήχοι να γενούν. Κι αν δε γενούν, θηρία ντύνονται και τα μέσα σου κατασπαράζουν! Θα μιλώ, γιατί μπορώ να μιλώ! Θα μιλώ, γιατι μπορώ να σκέφτομαι! Θα μιλώ, γιατί μπορώ να νοιώθω! Θα μιλώ, γιατί μπορώ να επιλέγω και να αποφασίζω! ΘΑ ΜΙΛΩ ΓΙΑΤΙ ΕΧΩ ΦΩΝΗ! ΚΙ ΑΦΟΥ ΕΓΩ ΕΧΩ ΦΩΝΗ, ΕΣΥ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΗΝ ΑΚΟΥΣ!! Κατερίνα Πανταλέων

Για κάποιον είσαι...

Για κάποιον είσαι. Ένα Παράδειγμα. Ένα Λάθος. Ένα Δώρο. Μια Μετάνοια. Μια Φαντασίωση. Μια Ουτοπία. Μια Αναγκαιότητα. Μια Επιθυμία. Μια Ζήλια. Δεν το βλέπεις, αλλά κάθε μέρα είσαι μια τσιγγάνα περιπατήτρια ανάμεσα στις σκέψεις κάποιων ανθρώπων... Web

Μη νιώθεις τύψεις...

Μη χάνετε ούτε μια στιγμή με λύπη, το να σκέφτεσαι με συναίσθημα τα λάθη του παρελθόντος σημαίνει να μολύνεις ξανά τον εαυτό σου. Τα λάθη του παρελθόντος ανήκουν στο παρελθόν και πρέπει να μείνουν εκεί. Αφήστε τους νεκρούς να θάψουν τους νεκρούς και προχωρήστε με τη ζωή σας. Χρησιμοποιήστε την κάθε στιγμή ως ευκαιρία για να φροντίσετε τον κήπο του μυαλού σας και φυτέψτε τον σπόρο της συμπόνιας, της αυτοπεποίθησης, της υγιούς αυτοεκτίμησης, της αξιοπρέπειας, της ακεραιότητας, της αυτοαγάπης και του αυτοσεβασμού.

Επιλέγω ΕΜΕΝΑ...

Επιλέγω ΕΜΕΝΑ σημαίνει πολλά και πάνω απ' ‘όλα κατανόηση της ελευθερίας μας και του αναφαίρετου δικαιώματος μας να πιστεύουμε στον εαυτό, τις ικανότητες μας και τις απεριόριστες δυνατότητες μας να δημιουργούμε από το τίποτα…..Θαύματα. Επιλέγω ΕΜΕΝΑ σημαίνει ότι γνωρίζω βαθιά για ποιους λόγους το να βάζω τον εαυτό μου πρώτο θεραπεύει όλη την ανθρωπότητα και επίσης σημαίνει ότι μπορώ να επιλέξω από μια δεξαμενή ατελείωτων χαρακτηριστικών εαυτού αυτά που πιο πολύ με καλούν να ΕΙΜΑΙ και κάνουν την καρδιά μου να χτυπά γρήγορα και ενθουσιασμένα. Επιλέγω ΕΜΕΝΑ σημαίνει εφευρίσκω τον εαυτό μου από την αρχή και μπορώ να το κάνω συνέχεια χωρίς να φοβάμαι ότι επειδή αποφάσισα κάτι στο παρελθόν τώρα δε μπορώ να το αλλάξω από φόβο μήπως και θεωρηθώ ονειροπόλα, άστατη ή ανισόρροπη...

Επίλεξε να ζεις με ακεραιότητα...

Η κληρονομιά σου διαμορφώνεται από τον τρόπο που ζεις, τον τρόπο που φέρεσαι στους άλλους και τις αξίες που τηρείς. Δεν είναι μόνο τα χρήματα και τα ακίνητα που αφήνουμε πίσω μας, είναι και το πνευματικού μας αποτύπωμα! Όταν η ζωή σου φτάσει στο τέλος της, για τι θα σε θυμούνται οι άνθρωποι; Θα θυμούνται την καλοσύνη σου, την ειλικρίνειά σου, τη γενναιοδωρία σου ή τον τρόπο που έζησες με σκοπό; Κάθε μέρα είναι μια ευκαιρία να αφήσεις πίσω σου μια κληρονομιά που θα διαρκέσει πολύ μετά την αναχώρησή σου. Επίλεξε να ζεις με ακεραιότητα και συμπόνια, και κάνε θετικό αντίκτυπο στις ζωές των άλλων. Άφησε τις πράξεις σου να μιλούν πιο δυνατά από τα λόγια σου, και ας είναι η μνήμη σου πηγή έμπνευσης για τους άλλους. Δείξε την αγάπη σου με κάθε τρόπο ώστε να σε θυμούνται ως έναν άνθρωπο που έσπειρε αγάπη! Ζήσε με κατανόηση για το τι συμβαίνει γύρω σου. Ζήσε ως ένας άνθρωπος που αγαπάει να ακούει, γιατί σήμερα, οι περισσότεροι άνθρωποι αγαπούν να μιλάνε!

Στη σκιά μιας αγάπης...

Υπάρχουν άνθρωποι που μεγάλωσαν στη σκιά μιας αγάπης που δεν γνώρισαν ποτέ. Στερήθηκαν τη στοργή, την αποδοχή, το βλέμμα που λέει «είμαι εδώ για σένα». Κι όμως, αυτοί οι άνθρωποι έχουν μέσα τους μια αγάπη τεράστια, ανεξάντλητη ένα ποτάμι που δεν βρήκε ποτέ τη φυσική του κοίτη και τώρα πασχίζει να βρει διέξοδο. Δίνουν. Δίνουν απλόχερα, λες και μπορούν να καλύψουν το δικό τους κενό γεμίζοντας τις ψυχές των άλλων. Συχνά, όμως, πέφτουν στην παγίδα να δίνουν εκεί που η αγάπη τους γίνεται αντικείμενο εκμετάλλευσης. Αναζητούν, άθελά τους, τις ίδιες δυναμικές που τους πλήγωσαν, σαν να προσπαθούν να ξαναγράψουν την ιστορία τους με διαφορετικό τέλος. Πιστεύουν πως αν αγαπήσουν αρκετά, θα αλλάξουν αυτούς που δεν μπορούν να αγαπήσουν. Μα η αλήθεια είναι πως κανένας δεν αλλάζει αν ο ίδιος δεν το θελήσει. Δεν μπορεί να γιατρέψεις εκείνους που δεν αναγνωρίζουν την πληγή τους. Το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να στραφείς προς τον εαυτό σου. Να το κοιτάξεις όπως θα ήθελε να σε κοιτάξει. Να τον αγκαλιάσεις όπως ποτέ δεν σε αγκάλιασαν. Δεν είσαι υποχρεωμένος να ξαναζήσεις τον ίδιο πόνο. Σπάσε τον κύκλο. Αγάπα τον εαυτό σου με τη φροντίδα που σου έλειψε. Και τότε θα δεις η αγάπη που πάντα έψαχνες δεν ήταν ποτέ έξω από σένα. Εκεί, μέσα σου, περιμένοντας να δώσεις πρώτα σε εσένα. Μπορεί να ήμουν και εγώ στη θέση σου..

Ηταν ατίθαση...

Ήταν τόσο ατίθαση η ψυχή της, που μπορούσε να δαμάσει το μυαλό μου, ένα μυαλό άγριο σαν θεριό, ανυπότακτο, φτιαγμένο από φλόγες και άνεμο. Δεν το έδεσε με αλυσίδες, δεν το λύγισε με βία το παρέσυρε σαν ποτάμι που ξέρει τον δρόμο του, σαν θύελλα που σε κάνει να την ακολουθήσεις. Είχε το βλέμμα της, που κουβαλούσε καταιγίδες, τα χείλη της, που μιλούσαν τη γλώσσα της φωτιάς, και τα χέρια της, που αντί να αρπάξουν, χάραζαν μονοπάτια μέσα μου. Έβαζε τάξη στο χάος μου χωρίς να το σβήσει, το έκανε να χορέψει με το δικό της ρυθμό, σαν την αρμονία μέσα στην άγρια φύση. Ηταν ατίθαση, και γι' αυτό την άφησα να με δαμάσει. Ίσως γιατί το άγριο δεν δαμάζεται με αλυσίδες, αλλά με ελευθερία. Και εκείνη ήταν η ελευθερία μου.

Είναι ανασφαλής...

Όταν κάποιος σε μειώνει, να ξέρεις ότι το κάνει, επειδή είναι ανασφαλής. Και επειδή ο ίδιος δεν νιώθει ότι έχει κάποια αξία, προσπαθεί να ρίξει εσένα όσο πιο πολύ μπορεί, για να μην νιώθει τον εαυτό του «τελευταίο». Όταν κάποιος σε ζηλεύει, να ξέρεις ότι το κάνει επειδή είναι ανασφαλής. Και έτσι προσπαθεί μονίμως να σε περιορίσει μήπως και καταλάβεις ποτέ την ανεπάρκειά του σε σύγκριση με τους υπόλοιπους και τον παρατήσεις. Όταν κάποιος σε προδίδει να ξέρεις ότι το κάνει επειδή είναι ανασφαλής. Άνθρωπος που προδίδει, δεν πατάει ποτέ καλά στα πόδια του. Άνθρωπος που προδίδει, δεν έχει μάθει να σέβεται ούτε την καρδιά του, ούτε το σώμα του, ούτε τις επιλογές του... Ελευθεριάδης Ελευθέριος.

Η γενιά των παππούδων μου...

Στη χώρα απ' όπου έρχομαι, η γενιά των παππούδων μου δεν είχε ακούσει ποτέ να γίνεται λόγος για μακροπρόθεσμη σχεδιοποίηση, για εξωτερικότητες, για μετακίνηση των ηπείρων ή για διαστολή του σύμπαντος. Όμως εξακολουθούσαν, και στα γηρατειά τους ακόμη, να φυτεύουν ελιές και κυπαρίσσια, χωρίς να τους απασχολούν ζητήματα κόστους και απόδοσης. Ήξεραν ότι θα πεθάνουν, έσκαβαν όμως τη γη για τους επερχόμενους, αλλά ίσως και για τη γη την ίδια. Ήξεραν ότι οποιαδήποτε "ισχύ" κι αν είχαν, η ισχύς αυτή δεν θα είχε ευεργετικά αποτελέσματα, αν αυτοί δεν υπάκουαν στις εποχές, αν δεν πρόσεχαν τους ανέμους, αν δεν σέβονταν την ευμετάβλητη Μεσόγειο, αν δεν έκοβαν τα δέντρα την ώρα που έπρεπε και αν δεν άφηναν στο μούστο τον καιρό που του χρειαζόταν για να βράσει. Δεν σκέφτονταν με όρους απειρότητας - ίσως και να μην καταλάβαιναν και την έννοια της λέξης - όμως δρούσαν, ζούσαν και πέθαιναν σ' ένα χρόνο αληθινά χωρίς τέλος. Προφανώς η χώρα δεν είχε ακόμα αναπτυχθεί. Η τωρινή κρίση οδηγεί σ' ένα σημείο όπου, είτε θα βρεθούμε αντιμέτωποι με μια φυσική ή κοινωνική καταστροφή, είτε πριν ή μετά από αυτό, οι άνθρωποι θ' αντιδράσουν με τον άλφα ή βήτα τρόπο και θα προσπαθήσουν να εγκαθιδρύσουν νέες μορφές κοινωνικής ζωής, που θα έχουν γι' αυτούς κάποιο νόημα. Αυτό δεν μπορούμε να το κάνουμε εμείς, για λογαριασμό τους και στη θέση τους, όπως και δεν μπορούμε να πούμε πώς θα μπορούσε να γίνει. Αυτό που μπορούμε να κάνουμε είναι να καταστρέψουμε τους μύθους που, περισσότερο από το χρήμα και τα όπλα, συνιστούν το τρομαχτικότερο εμπόδιο στο δρόμο μιας ανασυγκρότησης της ανθρώπινης κοινωνίας... Κορνήλιος Καστοριάδης.

Τι όμορφο, αλήθεια, αυτό το αμοιβαίο;

Τι όμορφο, αλήθεια, αυτό το αμοιβαίο; Δεν ζητά, δεν απαιτεί, δεν παλεύει να υπάρξει. Ανασαίνει μόνο του, ζει στη σιωπή, ανθίζει σε μια ματιά, είναι εκεί πριν καν το συνειδητοποιήσεις ένα βλέμμα που συναντά το άλλο, ένα άγγιγμα που δε χρειάζεται εξηγήσεις, μια παρουσία που δε βαραίνει, μόνο γεμίζει....! Σε έναν κόσμο που μας έμαθε να ζητάμε επιβεβαίωση, το αμοιβαίο έρχεται αθόρυβα και ακυρώνει κάθε ανάγκη για λέξεις. Δε σε κουράζει να το κρατήσεις, δε σε φοβίζει μην το χάσεις. Γιατί είναι δώρο και των δυο. Και όσο σπάνιο κι αν είναι, όταν το βρεις, το νιώθεις: εκεί, στην ανάσα που συγχρονίζεται, στη σιωπή που δεν είναι αμήχανη, αλλά γεμάτη νόημα. Τι όμορφο πραγματικά το αμοιβαίο... Αγγίζει κατευθείαν την ουσία!!!

Ξέρεις τι είναι φιλία;

Σήμερα το πρωί στο μπαρ ένας κύριος που καθόταν με κοιτάζει και μου λέει: "Νεαρέ, ξέρεις τι είναι φιλία;" Ήμουνα έτοιμος να απαντήσω αλλά με διέκοψε: «Βλέπεις εκείνον τον κύριο που κάθεται εκεί πέρα; Αυτός είναι ο καλύτερός μου φίλος, γεννηθήκαμε το '39, γεννηθήκαμε και μεγαλώσαμε μαζί. Ήμουν ο κουμπάρος του στο γάμο του και εκείνος στον δικό μου, αγοράσαμε τη γη και δουλέψαμε μαζί και ερχόμασταν σε αυτό το μπαρ κάθε μέρα, πίναμε ένα ποτηράκι και διαβάζαμε τις ειδήσεις. Μου τις διάβαζε γιατί δεν ξέρω να διαβάζω και έγώ άκουγα, ήμασταν πάντα μαζί. Το 1978 μαλώσαμε, ανταλλάξαμε βαριές κουβέντες και από εκείνη την ημέρα δεν έχουμε μιλήσει ποτέ ξανά, ούτε ένα γεια. Λοιπόν, θα σου πω, από το 1978, παρ' όλα αυτά, ερχόμαστε εδώ την ίδια ώρα κάθε μέρα, βλέπουμε ο ένας τον άλλον κάθε μέρα, δεν λέμε γεια και καθόμαστε σε δύο διαφορετικά τραπέζια. Έχουμε και οι δύο μπροστά μας ένα ποτηράκι, παίρνει την εφημερίδα κάθε μέρα και διαβάζει τις ειδήσεις δυνατά. Ο κόσμος πιστεύει ότι είναι τρελός, αλλά το κάνει για μένα.. από το '78... Μαρία Αϊβαζίδου.

Αυτοί που μας αγαπούν...

Περνάμε τη ζωή μας προσπαθώντας να φαινόμαστε πιο όμορφοι, πιο έξυπνοι. Αλλά κατάλαβα δύο πράγματα: αυτοί που μας αγαπούν, μας βλέπουν με την καρδιά τους και μας αποδίδουν ιδιότητες πέρα από αυτές που πραγματικά έχουμε. Και αυτοί που δεν θέλουν να μας αγαπήσουν, δεν θα είναι ποτέ ικανοποιημένοι με όλες τις προσπάθειές μας. Ναι, πράγματι. Πιστεύω ότι είναι σημαντικό να αφήνουμε τις ατέλειές μας στην ησυχία τους. Είναι πολύτιμες για να κατανοούμε εκείνους που μας βλέπουν με την καρδιά. Φρίντα Κάλο.

Μην αρνείσαι τα δύσκολα.

Δε μπορούμε και δεν γίνεται σε αυτό το κόσμο να είμαστε πάντα καλά. Δεν γίνεται πάντα να χαμογελάμε, να ελπίζουμε και να πιστεύουμε. Θα έρθουν στιγμές κλονισμού, θλίψης και κατάρρευσης. Μην νιώθεις ενοχές. Μην νιώθεις ότι «δεν πρέπει…» Δεν υπάρχει "πρέπει" και "μη" σε καθαρά ανθρώπινες διαδικασίες. Είσαι άνθρωπος κι εάν αυτό το καταλάβεις σε κάνει θεϊκό. Επειδή μπορείς να πέσεις μπορείς να σηκωθείς. Επειδή μπορείς να κλάψεις μπορείς να γελάσεις. Επειδή μπορείς να αμαρτήσεις μπορείς ν' αγιάσεις. Επειδή μπορείς να πας στην κόλαση αξίζεις τον παράδεισο. Μην αρνείσαι τα δύσκολα. Μην κρύβεσαι από τα δυσάρεστα. Όλα είναι εδώ, όλα είναι ζωή, όλα είναι δρόμος εάν το θες. Ξέρω αρετές που σε πάνε στην κόλαση και αμαρτίες που σου χαρίζουν τον παράδεισο. Τίποτε δεν είναι μόνο άσπρο και τίποτε μόνο μαύρο, τα πάντα είναι πολύχρωμα, θαυμαστά και βαθιά πνευματικά. Ένα γέλιο κι ένα δάκρυ είναι το ίδιο θεϊκό. Αγκάλιασε και αποδέξου τις στιγμές που δυσκολεύεσαι. Που δεν έχεις όρεξη για τίποτε και κανέναν. Που θέλεις να μείνεις μόνος και μόνη στο κρεβάτι σου. Δώσε στον εαυτό σου το δικαίωμα να πέσει. Μην θες με το ζόρι να τον κρατάς όρθιο, μην τον εξαντλείς. Δεν θα είσαι έτσι για πολύ. Δεν θα κρατήσει για πάντα. Νύκτα είναι θα ξημερώσει. Μην αρνείσαι αυτό που συμβαίνει και μην θες να το διώξεις σώνει και καλά. Αποδέξου τα ουρλιαχτά σου για να γίνουν προσευχές. Πες απόψε "δεν μπορώ" για να καταφέρεις αύριο να πεις "ελπίζω"... π.λίβυος.