Θα σε ρωτήσουν: Πώς είσαι;

Θα σε ρωτήσουν: Πώς είσαι; Αλλά δεν θα ακούσουν την απάντηση. Θα σου πουν: Τι κάνεις; αλλά θα κοιτάνε κάπου αλλού ενώ εσύ θα προσπαθείς να απαντήσεις. θα σου πουν Βασίσου σε μένα, αλλά με την πρώτη ευκαιρία θα σου πουν ότι είναι μια κακή περίοδος και απλά δεν μπορούν. Πολλά άλλα πράγματα είναι ικανοί να πουν, γιατί τελικά τα λόγια δεν κοστίζουν, αλλά ο χρόνος ναι, αυτός είναι πραγματικά πολύτιμος. Κάποιοι υποστηρίζουν ότι είναι φίλοι, εγώ προτιμώ να τους αποκαλώ ευγενικά γνωστούς. Μου αρέσει να έχω γύρω μου πραγματικά λουλούδια. Τα πλαστικά δεν μου αρέσουν γιατί δεν έχουν ωραίο άρωμα... Web.

Μοναξιά...

Λένε εσείς που έχετε κάποιον άνθρωπο στο σπίτι απαγορεύεται να μιλάτε για μοναξιά. Εσύ ρε φίλε που λες ξέρεις τι είναι μοναξιά; Μήπως νομίζεις ότι είναι το να ζεις μόνος σου; Αυτό; Μόνο; Δεν σηκώνω το δάχτυλο να κάνω κήρυγμα, δεν μου ταιριάζει αυτός ο ρόλος ούτε και κανένας άλλος. Το μόνο που λέω είναι ότι μοναξιά είναι να έχεις άπειρες σκέψεις, λόγια να πλημμυρίζουν το μυαλό σου, απορίες, ερωτήσεις, ενδιαφέρον για το παραμικρό και να μην μπορείς να τα πεις πουθενά. Ισως γιατί ο άνθρωπος που ζεις μαζί του η μάνα σου το παιδί σου ο άντρας σου με το που ξεκινάς να μιλήσεις σου λέει φτάνει δεν έχω όρεξη για κουβέντες. Δεν με διαφέρει, δεν με αφορά τι είδες τι έμαθες. Μίλα με τις φίλες σου για αυτά. Παγώνεις και εγκλωβίζεσαι στο μυαλό να κάνεις σενάρια. Καμία φορά ξεφεύγουν αυτά και τότε σου μιλάνε. Μην κάνεις έτσι μην αγχώνεσαι. Ξανά παγώνεις από τις ψοφιες λέξεις. Σκέφτεσαι φίλους. Ποιους φίλους; Αυτούς που μιλάνε μόνο για το τι μαγείρεψαν; Τους άλλους που ξέρουν να μιλάνε για όλο τον κόσμο και τα λάθη του; Χάνεσαι σε σκέψεις. Ζεις η επιβίωνεις; Και στο τέλος σου λένε φταίς. Ολα στο χέρι σου είναι να τα αλλάξεις. Παγώνεις, μουδιάζεις. Εγώ γιατί δεν είμαι ικανή να το κάνω; Κλείνεσαι κ άλλο στις σκέψεις σου το μόνο μέρος που μπορείς να συζητήσεις. Και έρχεται πάλι μια λέξη φταίς γιατί προσπαθείς να συζητήσεις με κάποιον που βρήκες ένα κοινό ενδιαφέρον. Φταίς γιατί δεν στέκεσαι στο ύψος σου. Φταίς γιατί; Κύματα δακρύων κυλούν ανεξελεκτα γιατί νοιωθεις ανίκανη, να κάνεις οτιδήποτε σωστό. Κλείνεις κι άλλες πόρτες. Κλείνεις κάθε επικοινωνία. Που θ βγει; πουθενά. Το ήξερες. Ήθελες να αλλάξεις στιγμές. Αλλά είσαι ανίκανη ακόμη και για αυτό. Δέχεσαι κάθε κριτική γιατί κανείς ποτέ και πουθενά δεν θέλησε να μάθει κάτι για σενα... Web.

Σκεφθείτε τις ιδέες που σας καθορίζουν.

Σκεφθείτε τις ιδέες που σας καθορίζουν ιδέες που λένε στον κόσμο ποιοι είστε. Είστε ακτιβιστής ή εθελοντής. Είστε εθισμένος στη δουλειά. Είστε φιλελεύθερος ή συντηρητικός. Είστε πιστός μέχρις υπερβολής. Φοβάστε τον Θεό, είστε πατριώτης και ο νούμερο ένα οπαδός της τοπικής σας ομάδας. Αυτοί ενδεχομένως να μοιάζουν αξιοθαύμαστοι τρόποι για να περιγράψετε τον εαυτό σας, όμως έχουν κάνει τη ζωή σας ευκολότερη; Πόσο χρόνο ξοδεύετε εξηγώντας και υπερασπίζοντας τη θέση σας; Μήπως επικρίνετε τους ανθρώπους που περιγράφουν τον εαυτό τους διαφορετικά; Μήπως «επιβάλλετε τον νόμο» στην οικογένειά σας και στους φίλους σας, περιμένοντας και από εκείνους να φανατιστούν όπως εσείς; Μπορεί να θέλετε ακόμα να αρχίσετε πόλεμο απλς να κερδίσετε μερικές μάχες, Όπως κι αν έχει το πράγμα η δύναμη δεν έγκειται στις απόψεις σας. Είναι απλώς απόψεις. Μια καλή

Θα σε ψάξω...

Θα σε ψάξω. Το ξέρεις ότι θα το κάνω. Αλλά το ερώτημα είναι: θα έκανες το ίδιο μαζί μου; Αυτό είναι που πρέπει να καταλάβεις. Γιατί μια μέρα θα σταματήσω να σε κυνηγάω... Ήθαν Χοκ.

Μασκες...

Ποσες και ποσες μασκες πανω απο το προσωπο της ψυχης φοραμε. Οταν γι' αστειο η ψυχη τη μασκα θελησει να βγαλει, αραγε ξερει οτι ετσι αφηνει το προσωπο γυμνο να φανει; Η μασκα η πραγματικη, δεν νιωθει τιποτα κατω απ' τη μασκα, αλλα κοιταζει μες απ' αυτη με ματια κρυμμενα... Φερνάντο Πεσσόα.

Λένε...

Λένε η ψυχική κούραση είναι στο μυαλό σου. Λένε από τεμπελιά αρνεισαι την δράση. Λένε ότι θέλεις το μπορείς. Άρα δεν θέλεις. Άρα φαντάζομαι τι νοιωθω. Πλάθω μύθους για τα συναισθήματα μου. Και εσύ με κοιτάς και επιμένεις. Είσαι δειλός για αυτό δεν τολμας. Και εγώ χτίζω και άλλους τοίχους για να μην με αγγίζεις ούτε κατά λάθος... web.

Θέλεις να σου πω τι είναι ο ίλιγγος;

Θέλεις να σου πω τι είναι ο ίλιγγος; Είναι να σηκώνομαι κάθε μέρα και να αντικρίζω τον κόσμο, αυτόν τον κόσμο όπου έχω ήδη σκοντάψει, έχω ανοίξει το κεφάλι μου πολλές φορές και η καρδιά μου έχει σπάσει σε χίλια κομμάτια, αλλά και πάλι κάθε μέρα ξυπνάω με τα καλύτερα χαμόγελά μου και ξεκινήστε νέο. Ξέρεις κάτι; Μπορεί να μην μπορεί κανείς να μας σώσει, μπορεί τελικά η ζωή να είναι ακριβώς εκείνο το σωρό βρώμικα ρούχα που μαζεύουμε στην καρέκλα του δωματίου ή τα πλυντήρια που βάζουμε στο τέλος της εβδομάδας, ή εκείνον τον απογευματινό καφέ που ήπιαμε με έναν φίλο στον οποίο είπαμε τη στεναχώρια μας. Θέλεις να σου πω ένα μυστικό; Πρέπει να μάθεις να χορεύεις και πρέπει να χορεύεις όποτε μπορείς, στο διάδρομο στο σπίτι, στο σαλόνι στο δρόμο όταν πηγαίνεις στη δουλειά, ακόμα και όταν το αφεντικό σου σε επικρίνει στο καθήκον σου. Μάθε να χορεύεις με το μυαλό σου, να ακούς μουσική με την καρδιά σου και να νιώθεις με την ψυχή σου. Θυμηθείτε «Σήμερα είναι πάντα ακόμα» Ποτέ μην τα παρατάς, ποτέ μην τα παρατάς, ποτέ μην πεις ότι φοβάμαι... Η ζωή είναι τώρα... Web.

Στα σοκάκια της ψυχής.

Κάθε διαδρομή, έχει τα δικά της αξιοθέατα. Όσο δύσκολη και να είναι, υπάρχει πάντα ένα στέκι, μια καντίνα, ας πούμε, όπου σε περιμένει για ένα κέρασμα, η ζωή. Κι ύστερα, να ξέρεις, πως, για κάθε συμφορά που μας βρίσκει, ο Θεός έχει φυλάξει μέσα μας, την ανάλογη δύναμη. Φτάνει να την αναζητήσουμε. Τίποτα δεν είναι αφημένο στην τύχη. Κι ας φαίνεται έτσι, εκ πρώτης όψεως. Το σύμπαν έχει ισορροπία. Λειτουργεί σαν ζυγαριά χρυσοχόου. Πρόσεξες στη φύση; Δίπλα στο δηλητηριώδες φυτό, φυτρώνει πάντα κάποιο άλλο με το αντίδοτο του δηλητηρίου. Ψάξε μέσα σου να βρεις το δικό σου αντίδοτο. Το μυστικό κουτί που είναι κρυμμένη η δύναμή σου. Κι αν έχασες στον πανικό σου το κλειδάκι, σπάσ’ το. Παραβίασέ το και προχώρα... Αλκυόνη Παπαδάκη.

Οι φαγωμένες παντόφλες μου.

Οι φαγωμένες παντόφλες μου; Όχι δεν δείχνουν τη διαδρομή μου αλλά τις ανασφάλειες μου. Τους ύπνους που διέσχισα κοιμισμένος αποκαλώντας τους ζωή. Όχι οι παντόφλες μου δεν δείχνουν τα στάδια που διένυσα αλλά την θλίψη μου. Μόνο όταν με δεις να χορεύω ξυπόλητος στη βροχή και να τραγουδώ ύμνους πηγαίους ως ένας υμνωδός του Ήλιου, τότε μόνο έλα να μιλήσουμε. Μόνο που και τότε δεν θα μιλήσουμε για τα βήματα μου, αλλά για τα πετάγματα μου... Web.

Αυτή είμαι.

Αυτή είμαι. Με τα λάθη μου. Τα πάθη μου. Τα τσαταλιασμένα νεύρα μου. Τις άλλοτε λάθος και άλλοτε σωστές διαδρομές μου. Τα περίεργα όνειρα μου. Τους προβληματισμούς μου. Τα παράφωνα τραγούδια της ψυχής μου. Δικές μου οι πτήσεις δικά μου και τα γκρεμοτσακίσματα. Μα ονειρεύομαι αδιάκοπα. Το χω αυτό το κουσουράκι από μικρή. Ποιος είναι τέλειος; Δεν μου αρέσουν οι τέλειοι. Οι αψεγάδιαστοι. Οι ατσαλάκωτοι. Τους βαριέμαι. Με το χρόνο να περνά συμφιλιώθηκα και με τις ρυτίδες μου και με τα λευκά μαλλιά μου. Συμπαθώ τους ανθρώπους. Μα δεν τους αγαπώ όλους. Ναι αυτή είμαι. Και σε αυτούς που αρέσω, αρέσω όπως ακριβώς είμαι. Εγωιστικό ε ε ε; Μα εγώ είμαι εδώ για αυτό που είσαι. Δεν θέλω να σε αλλάξω. Εσύ γιατί θέλεις να αλλάξεις εμένα; .. Web.

Πώς σ’ αγαπώ;

Πώς σ’ αγαπώ; Άσε με να μετρήσω τρόπους. Σε αγαπώ στο βάθος και στο πλάτος και στο ύψος. Που η ψυχή μου μπορεί να κατακτήσει, όταν νιώθει αμήχανη. Για τους σκοπούς της ύπαρξης και της γοητείας της ιδεατής. Σε αγαπώ στο επίπεδο της καθημερινής. Της πλέον ήρεμης ανάγκης, στο φως του ήλιου και του κεριού. Σε αγαπώ ελεύθερα, όπως όταν οι άνθρωποι αγωνίζονται για τη νίκη του καλού. Σε αγαπώ αγνά, όπως όταν γυρίζουν από προσευχή. Σε αγαπώ με ένα πάθος που έβαλα σε χρήση. Μες στις παλιές μου λύπες και με μια πίστη από την ηλικία μου την παιδική. Σε αγαπώ με μιαν αγάπη που φαινόταν πως θα χάσω. Με τους χαμένους μου Άγιους – Σε αγαπώ με την αναπνοή. Με τα χαμόγελα και τα δάκρυα όλης της ζωής μου. Κι αν ο Θεός θελήσει. Μετά τον θάνατο θα σ’ αγαπώ ακόμα πιο πολύ... Ελίζαμπεθ Μπάρετ Μπράουνινγκ.

Είναι εύκολο να γδυθεις.

Είναι εύκολο να γδυθεις και να κάνεις έρωτα. Οι άνθρωποι το κάνουν συνεχώς. Αλλά το να ανοίξεις την καρδιά σου σε κάποιον, να τον αφήσεις να μπει στους φόβους σου, στο μέλλον σου στο χαμόγελό σου, αυτό σημαίνει πραγματικά να είσαι γυμνός... Μέριλιν Μονρόε.

Για αυτούς που αγαπούν.

Για αυτούς που αγαπούν δεν υπάρχει μέρα ή νύχτα, καλοκαίρι ή χειμώνας, συντροφιά ή μοναξιά. Για αυτούς υπάρχουν μονάχα δύο εποχές: παρουσία - απουσία... Τσάρλς Ματούριν.

Η θηλυκότητα είναι μια τέχνη ξεχασμένη.

Θηλυκότητα είναι η τέχνη του να συντηρείς εσκεμμένα κάποια χαρακτηριστικά, που για  αιώνες έχουν συνδεθεί με το γυναικείο φύλο, είτε ως μύθοι είτε ως παράδοση είτε ως προσδοκία, χωρίς να διακυβεύεται η προσωπικότητα και οι επιλογές, τη στιγμή, που η μάζα τα απαξιώνει ως αναχρονιστικά. Θηλυκότητα είναι η τέχνη του να γίνεσαι ποθητή, αλλά όχι προκλητική, παίζοντας με τις ιδιότητες και αφήνοντας το αίσθημα του ανικανοποίητου, που θα κορεσθεί μόνο σταδιακά, αν κάποιος αποδειχθεί ικανός να σε κερδίσει. Θηλυκότητα είναι η τέχνη της φιλαρέσκειας, δίχως έπαρση, της καλαισθησίας χωρίς εμμονή, της επίγνωσης των θέλω, χωρίς φλυαρία, ο συνδυασμός της τρυφερότητας με το δυναμισμό, της ευφυίας με την αφέλεια, η ικανότητα να κάνεις όσους πλησιάζουν να φαντάζονται και να μαντεύουν, ξέροντας πως ποτέ δε θα σε κατέχουν. Θηλυκότητα είναι οι εμπειρίες, που δεν κατονομάζονται, τα αντίθετα που συναινούν με το χρόνο, η αγνότητα που έγινε σύνεση, η ευγένεια, όταν οι υπόλοιπες γίνονται αθυρόστομες, η προθυμία εκεί που οι άλλες επικαλούνται δικαιώματα και η διεκδίκηση, όταν κάποιες δειλιάζουν παρά τις μεγαλοστομίες τους. Θηλυκότητα είναι η τέχνη του να χαρίζεσαι ως δώρο αποκλειστικά σε εκείνους που για σένα αγωνίστηκαν, η μαγεία του να αποκαλύπτεις λίγα και να πυροδοτείς πολλά, ο ρομαντισμός, που δε γίνεται γλυκανάλατος, η αυτοπεποίθηση, που δε μετατρέπεται σε θρασύτητα. Θηλυκότητα είναι η σεξουαλική διαθεσιμότητα με τη σωφροσύνη της άρνησης, η αυτονομία, που γίνεται συγκατάβαση, το κάλλος, που εμποτίζεται από το μέτρο. Η θηλυκότητα είναι, δυστυχώς, μια ξεχασμένη από τις πολλές τέχνη… Ευστράτιος Παπάνης.

Δεν κρατάω κακίες, θα ήταν βάρος.

Δεν κρατάω κακίες, θα ήταν βάρος. Πολύ άχρηστο βάρος. Ένα βάρος που θα έπρεπε να κουβαλώ σε κάθε μου βήμα. Απεναντίας προτιμώ αυθόρμητα να απομακρύνομαι από την εμβέλεια αυτών των ανθρώπων. Όποιος μου πληγώνει την καρδιά, όποιος με πληγώνει τυφλά, με παραμελεί, με υποτιμάει, όποιος δεν με εκτιμάει, δεν έχει θέση στην καρδιά μου... Μόνικα Μπελούτσι.

Η ομορφιά μιας γυναίκας.

Για να έχεις ελκυστικά χείλη, πες καλά λόγια. Για να έχεις μια στοργική ματιά, ψάξε την καλή πλευρά των ανθρώπων. Για να δείχνεις αδύνατος, μοιράσου το φαγητό σου με τους πεινασμένους. Για να έχεις όμορφα μαλλιά, άσε ένα παιδί να τα τρέχει με τα δάχτυλά του μια φορά την ημέρα. Για να έχεις καλή συμπεριφορά, να περπατάς ξέροντας ότι δεν είσαι ποτέ μόνος, γιατί αυτοί που σε αγαπούν και σε έχουν αγαπήσει, σε συνοδεύουν. Οι άνθρωποι, ακόμη περισσότερο από τα αντικείμενα, χρειάζονται επισκευή, ποτέ μην εγκαταλείπεις κανέναν. Θυμήσου, αν ποτέ χρειαστείς ένα χέρι, θα το βρεις στην άκρη και των δύο χεριών σου. Όταν γεράσεις, θα ανακαλύψεις ότι έχεις δύο χέρια, ένα για να βοηθάς τον εαυτό σου, το δεύτερο για να βοηθάς τους άλλους. Η ομορφιά μιας γυναίκας δεν είναι στα ρούχα που φοράει, στο πρόσωπό της ή στον τρόπο που χτενίζει τα μαλλιά της. Η ομορφιά μιας γυναίκας φαίνεται στα μάτια της, γιατί αυτή είναι η ανοιχτή πόρτα της καρδιάς της, η πηγή της αγάπης της. Η ομορφιά μιας γυναίκας δεν βρίσκεται στο μακιγιάζ της, αλλά η αληθινή ομορφιά μιας γυναίκας αντανακλάται στη δική της ψυχή. Είναι η τρυφερότητα που δίνει η αγάπη, το πάθος που εκφράζει. Η ομορφιά μιας γυναίκας μεγαλώνει όσο μεγαλώνει... web.

Όσο μπορείς...

Κι αν δεν μπορείς να κάμεις την ζωή σου όπως την θέλεις, τούτο προσπάθησε τουλάχιστον, όσο μπορείς: μην την εξευτελίζεις μες στην πολλή συνάφεια του κόσμου, μες στες πολλές κινήσεις κι ομιλίες. Μην την εξευτελίζεις πηαίνοντάς την, γυρίζοντας συχνά κ’ εκθέτοντάς την στων σχέσεων και των συναναστροφών την καθημερινήν ανοησία, ως που να γίνει σα μια ξένη φορτική... Καβάφης.

Αν ψάχνεις για αγάπη.

Αν ψάχνεις για αγάπη, θα κρυφτεί. Αν την κυνηγήσεις, τρέχει πολύ σκληρά. Αν την περιμένεις, δεν έρχεται ποτέ. Η αγάπη έρχεται όταν δεν την ψάχνεις, όταν δεν την κυνηγάς και όταν δεν την περιμένεις. Γιατί συμβαίνει η αγάπη. Και είναι πάντα μια έκπληξη.... Web.

Οι κερασιές θ ανθίσουν και φέτος.

Μου ‘ρχεται να μπήξω ένα κατηγορώ και δεν ξέρω τι να κατηγορήσω; Το χρήμα που αγοράζει ή τη ζωή που αγοράζεται; Μια φορά κι έναν καιρό, κ. Ραματά, υπήρχε και η τύχη,  κι ήταν καλόβολη η καημένη τότε. Άμα δεν είχαμε χρήματα για να θρέψουμε τον εαυτό μας, τον θρέφαμε με όνειρα. Και τα όνειρα ήταν χορταστικά. Τώρα όμως οι καιροί κείνοι πέρασαν, η τύχη μας γύρισε την πλάτη, και τα όνειρα δεν έχουν πια βιταμίνες. Είναι κάτι μοναδικές στιγμές, που η γλώσσα είναι φτωχή, τα λόγια άχρηστα και ίσα ίσα τότε που θέλεις να πεις τα πιο πολλά. Τότε ο άνθρωπος τραγουδάει ή παραμιλά. Μα ούτε κι αυτό είναι αρκετό. Στο τέλος  λύνεται στο κλάμα. Και τότε μπορεί να μην τα λέει όλα, λέει όμως αρκετά. Οι κερασιές θ ανθίσουν και φέτος και φέτος θα γεμίσουν γλυκούς καρπούς, άνθη και φύλλα, και μοσκοβολιά. Κι όλα θα γίνουν όπως πάντα. Όπως το περασμένο, όπως το περσινό κι όπως το τωρινό καλοκαίρι κι όπως κάθε καλοκαίρι όσο θα υπάρχουν στον κόσμο καλοκαίρια και κερασιές. Και τα στόματα θα επιθυμούν τον έρωτα, όσο θα υπάρχουν στον κόσμο κόκκινα στόματα. Μα τα κεράσια και τα στόματα, μα τα καλοκαίρια και τ’ άνθη – όλη αυτή η πλουμιστή λιτανεία του καιρού- για κείνον έγιναν ό,τι έγιναν κι ό,τι είναι για να γίνουν, γιατί χωρίς αυτόν δε θα χρειαζότανε αυτή η μοσκοβολημένη γιορτή της ζωής, ούτε ο ήλιος για να τη χρυσώσει, κι ούτε κι ένα νεανικό χέρι να τη γράψει. Τώρα η παλιά άνοιξη έμεινε πολύ πίσω και μια καινούργια φουσκώνει μέσα στους χυμούς... Μενέλαος Λουντέμης.

Η αγάπη δεν δίνει τίποτα παρά μόνο τον εαυτό της.

Όταν η αγάπη σε καλεί, ακολούθησέ την, μ' όλο που τα μονοπάτια της είναι τραχιά κι απότομα. Κι όταν τα φτερά της σε αγκαλιάσουν, παραδώσου, μ' όλο που το σπαθί που είναι κρυμμένο ανάμεσα στις φτερούγες της μπορεί να σε πληγώσει. Κι όταν σου μιλήσει, πίστεψέ την, μ' όλο που η φωνή της μπορεί να διασκορπίσει τα όνειρά σου σαν τον βοριά που ερημώνει τον κήπο. Γιατί, όπως η αγάπη σε στεφανώνει, έτσι και θα σε σταυρώσει. Κι όπως είναι για το μεγάλωμα σου, είναι και για το κλάδεμά σου. Η αγάπη δεν δίνει τίποτα παρά μόνο τον εαυτό της, και δεν παίρνει τίποτα παρά από τον εαυτό της. Η αγάπη δεν κατέχει κι ούτε μπορεί να κατέχεται, γιατί η αγάπη αρκείται στην αγάπη. Και μην πιστέψεις ότι μπορείς να κατευθύνεις την πορεία της αγάπης, γιατί η αγάπη, αν σε βρει άξιο, θα κατευθύνει εκείνη τη δική σου πορεία. Η αγάπη δεν έχει καμιά άλλη επιθυμία εκτός από την εκπλήρωσή της. Αλλά αν αγαπάς κι είναι ανάγκη να έχεις επιθυμίες, ας είναι αυτές οι επιθυμίες σου: Να λιώσεις και να γίνεις σαν το τρεχούμενο ρυάκι που λέει το τραγούδι του στη νύχτα. Να γνωρίσεις τον πόνο της πολύ μεγάλης τρυφερότητας. Να πληγωθείς από την ίδια την ίδια τη γνώση σου της αγάπης. Και να ματώσεις πρόθυμα και χαρούμενα... Χαλίλ Γκιμπράν.

Έχουμε ξεχάσει, πώς να βλέπουμε ο ένας τον άλλο.

Το άτομο που είναι γεμάτο αγάπη δεν έχει ξεχάσει τις ανάγκες του. Σας φαίνεται περίεργο αυτό. Όλοι όμως έχουμε ανάγκες. Σωματικά δεν χρειαζόμαστε πολλά πράγματα, ακόμη κι αν πιστεύουμε ότι χρειαζόμαστε, αλλά σπαταλάμε όλο μας το χρόνο ικανοποιώντας τις υλικές μας ανάγκες και τις ανάγκες των παιδιών μας. Τρώμε καλά και συνήθως ζούμε σε όμορφα σπίτια. Αν νιώσουμε άσχημα, πηγαίνουμε στο γιατρό. Όμως οι πιο σημαντικές ανάγκες απ’ όλες είναι αυτές που νιώθουμε σαν ανάγκη από μέσα – την ανάγκη να μας βλέπουν, να μας γνωρίζουν, την ανάγκη για αναγνώριση και καταξίωση, την ανάγκη να απολαμβάνουμε τον κόσμο, να βλέπουμε τα ατελείωτα θαύματα της ζωής, να βλέπουμε πόσο θαυμάσιο πράγμα είναι να είσαι ζωντανός. Έχουμε ξεχάσει όμως πώς να βλέπουμε ο ένας τον άλλο. Δεν κοιτάζουμε πια ο ένας τον άλλον, δεν ακούμε πια ο ένας τον άλλο, δεν αγγιζόμαστε, ούτε τα παιδιά μας δεν αγγίζουμε. Στον πολιτισμό μας όταν ένα παιδί είναι τριών χρονών, το κατεβάζουμε από την αγκαλιά μας και του λέμε: Τι αηδίες είναι αυτές; Δεν πρέπει να κάνεις τέτοια πράγματα με τον πατέρα σου. Κατέβα από την αγκαλιά μου, δεν ντρέπεσαι τριών χρονών παιδί να θέλεις να φιλάς τον πατέρα σου; Πρέπει να γίνεις άντρας. Οι άντρες δεν φιλιούνται μεταξύ τους. Μπορεί να μην το ξέρετε, αλλά στο Λος Άντζελες υπάρχει ένας κανονισμός της πόλης που το θεωρεί πλημμέλημα όταν δύο άντρες αγκαλιάζονται. Πώς σας φαίνεται αυτό; Έτσι, για να δείτε πού έχουμε φτάσει. Μία από αυτές τις ημέρες θα διαβάσετε στις εφημερίδες ότι πήγα φυλακή γιατί αγκάλιασα κάποιον. Συνήθως αγκαλιάζω τον πρύτανή μας. Παθαίνει μεγάλη ταραχή. Κανείς δεν τον πλησιάζει από κοντά, το γραφείο του είναι δύο μίλια μακρύ. Εγώ τον συναντάω στο ασανσέρ και του λέω, γεια σου πρύτανη και τον αγκαλιάζω. Είναι ευνόητο το γιατί από αυτή τη γενιά, από αυτή την εποχή ξεπήδησε μία φιλοσοφία σαν τον πρώιμο υπαρξισμό – τέτοια είναι η αποξένωσή μας. Είμαι άραγε πραγματικός; Υπάρχω; Αφού κανείς δεν με κοιτάζει. Κανείς δεν με αγγίζει. Μιλάω στους άλλους και δεν με ακούνε. Κοιτάζουν πάνω από τον ώμο μου να δουν ποιος άλλος είναι εδώ. Κανείς δεν κοιτάζει τα μάτια μου. Είμαι μόνος και πεθαίνω από μοναξιά. Όπως είπε και ο Σβάιτσερ είμαστε τόσο σφιγμένοι ο ένας πάνω στον άλλο κι όμως πεθαίνουμε από μοναξιά... Λέο Μπουσκάλια.

Η πιο όμορφη αγάπη είναι αυτή που ξυπνάει την ψυχή.

Μέσα από την αγάπη, ανακαλύπτουμε τα βαθύτερα μυστικά του κόσμου όλου. Έναν κόσμο που αλλάζει. Έναν κόσμο που δεν έχει πλέον καμία ηθική αξία. Εκεί γεννιέται η αγάπη. Η πιο όμορφη αγάπη είναι αυτή που ξυπνάει την ψυχή και μας κάνει να θέλουμε να φτάσουμε ψηλότερα. Είναι αυτή που βάζει φωτιά στην καρδιά μας και φέρνει γαλήνη στο μυαλό μας. Η ζωή είναι απλή και σύντομη, αλλά η αγάπη είναι λαμπερή και αιώνια. Γι' αυτό, ζήσε όσο μπορείς και αγάπα περισσότερο. Μην τους αφήνεις να σε βλέπουν αδύναμο, μην τους αφήνεις να σε βλέπουν ανασφαλή. Χαμογέλα ακόμα και όταν είσαι σε πόλεμο ακόμα και με τον ίδιο σου τον εαυτό... Γιάννης Χαραλαμπάκης.

Μ’όλα της τα λάθη, η αγάπη, είναι πάντα αγάπη!

Σε κοίταζα, και δεν ήξερα αν έβλεπα το φως ή το απόλυτο σκοτάδι. Σε κοίταζα και δεν ήξερα αν ήσουν ο παράδεισος ή η κόλαση. Σε κοίταζα κι ήθελα να φωνάξω, να τρέξω. Κι η αγκαλιά σου έμοιαζε ολόκληρη και ταυτόχρονα αγκάθινη. Και δεν ήξερα αν η καρδιά μου ηρεμούσε ή αν πληγωνόταν βαθιά. Τίποτα δεν ήξερα. Ήμουν μονάχα εκεί. Μαζί σου. Εγώ κι εσύ. Ήταν αρκετό και ταυτόχρονα λίγο. Μου έλειπε κάτι! Μου έλειπε μια σιγουριά. Μια δυνατή σιγουριά. Μια σιγουριά στην αγκαλιά σου. Ήθελα τόσο πολύ να την νιώσω, που παρακαλούσα να δημιουργηθεί. Μα εσύ, κάπου αλλού. Χαμός στις σκέψεις, στα λόγια, στις πράξεις. Και γώ, να έχω τόσο ανάγκη να πιστέψω. Κι εγώ, να παλεύω να κρατηθώ. Να παλεύω να μην δώσω το είναι μου. Να παλεύω να μην πληγωθώ. Κι ύστερα, εγώ. Εγώ κι ο εαυτός μου. Και να μην ξέρω αν θέλω να κλάψω γοερά ή να χαμογελάσω με τη ψυχή μου. Να πονάει η καρδιά μου γι’αυτό το ίσως. Να κυλάνε τα δάκρυα κι εγώ να παλεύω να τα σταματήσω, να παλεύω να μην τα αφήσω να ορίσουν τη ζωή μου. Και θέλω. Θέλω τόσο πολύ να γίνεις το φως! Να γίνεις το φως που θα συντροφεύει το άλλο φως, το δικό μου! Να γίνεις το φως που θα με βοηθάει να βλέπω όταν το δικό μου θα τρεμοσβήνει. Θέλω να γίνεις ένας παράδεισος. Όχι σαν αυτός που φαντάζονται όλοι. Ένας δικός μας παράδεισος. Με χαμόγελα και λύπες, μα με αγάπη. Με αγάπη και καρδιά. Αληθινή καρδιά! Θέλω πολύ να δω μέσα σου ότι έχεις να μου δώσεις. Μην ανησυχείς, θα είναι σίγουρα αρκετό. Μην ανησυχείς, η αγάπη δεν μετριέται. Η αγάπη είναι φτιαγμένη για να είναι μοναδική, όχι τέλεια. Η αγάπη έχει σκαμπανεβάσματα και λάθη. Μα στην τελική, η αγάπη, είναι αγάπη... Jinxie Jinx.

Θυμάσαι ποιός είσαι;

Όλοι έχουμε χάσει τον εαυτό μας κάποια στιγμή μες στο χάος της ζωής, μονάχα όσοι γνωρίζουν τον εαυτό τους εις βάθος μπόρεσαν να φέρουν τον εαυτό τους πίσω. Οι υπόλοιποι ζουν με την ψευδαίσθηση πως δεν χάθηκαν ποτέ για αυτό καμία σωτηρία δεν θα τους είναι ποτέ αρκετή. Θυμάσαι ποιός είσαι; Μην το ξεχάσεις ποτέ. Το χάος μπορεί να ξανάρθει... Web.

Μην ξυπνάς τον έρωτα, που δεν μπορείς να ανταποδώσεις.

Ο μεγαλύτερος δειλός, είναι εκείνος που ξυπνά τον έρωτα σε μια γυναίκα, χωρίς να έχει πρόθεση να τον ανταποδώσει. Είναι εκείνος που παίζει με τα κάρβουνα χωρίς να φαντάζεται φωτιές. Είναι αυτός που αφιερώνει χρόνο και προσπάθεια να δαμάσει ένα αγρίμι και μετά εξαφανίζεται κι εσύ νομίζεις μετά πώς αυτό ήταν έρωτας. Και το ζεις όλο μόνη σου. Ξημεροβραδιάζεσαι με την σκέψη ”πού έφταιξα” να σε κυκλώνει. Το γυρνάς όλο επάνω σου. Ότι δεν ήσουν αρκετά καλή γι’αυτόν. Ότι ήσουν λίγη. Θυμώνεις με τον εαυτό σου που άφησες έναν άγνωστο να χαθεί στο χωροχρόνο σου. Που τον άφησες να σ’εξημερώσει. Που του επέτρεψες να πάρει μία γεύση απ’τον πλανήτη σου. Που του αποκάλυψες το μεγαλύτερο σου μυστικό, το αστέρι σου. Και τελικά, αυτός σου έκλεψε τη λάμψη και χάθηκε, μία συνηθισμένη μέρα. Και’σύ δεν ξέρεις που να ρίξεις την ευθύνη. Στα φεγγάρια; Σ’αυτόν; Όσο και να βρίσεις δεν νιώθεις καλύτερα. Μήπως φταίνε οι προσδοκίες; Μήπως φταίει τ’ότι αφέθηκες μετά από πολύ καιρό και τελικά έπεσες στο κενό; Μήπως φταίει το σκοτάδι που σ’έχει τυλίξει και συνεχίζεις να βυθίζεσαι σε μια αέναη άβυσσο; Και τελικά τί ήταν όλο αυτό; Ήταν όντως έρωτας; Ή ήταν η προσπάθεια ενός απελπισμένου και τρομερά ανασφαλή ανθρώπου να γεμίσει για λίγο τα κενά του καλύπτοντας τα με δικά σου κομμάτια; Γιατί αυτό έκανε. Άδειαζε εσένα για να γεμίζει αυτός. Και’σύ, ανήμπορη ν’αντισταθείς, του τα προσέφερες απλόχερα. Γιατί πίστευες σ’αυτόν. Σ’αυτόν που σου χάρισε ψευδαισθήσεις έρωτα για να σου κλέψει τη μαγεία. Για να ταϊσει το πεινασμένο του ”εγώ”. Κι αφού χόρτασε έφυγε, σαν τη μέλισσα που συλλέγει γύρη και νέκταρ για να φτιάξει το δικό της μέλι. Παραδέξου το. Την πάτησες σαν πρωτάρα. Και θα βρεθούν πολλοί στο διάβα σου που θα θελήσουν να κλέψουν ένα κομμάτι απο’σένα. Μη φοβάσαι, ούτε ένας ούτε δύο τυχάρπαστοι περαστικοί είναι αρκετοί για να σε στιγματίσουν και να χάσεις την πίστη σου στον έρωτα. Την πίστη σου σ’εσένα. Τίναξε μαλλί, προχώρα κι άσε τους δειλούς πίσω σου να χαζεύουν τη σκιά σου. Όποιος τόλμησε να ξυπνήσει τη λιακάδα μέσα σου και να σ’αφήσει μόνη στο σκοτάδι, είναι ικανός να θαμπώσει για λίγο το φως σου, μα δεν είναι αρκετά ικανός για να σε κάψει. Γιατί πολύ απλά δεν ήταν ο έρωτας.. ήταν απλά ένας περαστικός... Αλεξάνδρα Φαρμάκη.

Δεν υποτάσσομαι...

Όχι δεν είμαι διπλωμάτισσα, δεν ανήκω σε αυτές που λένε πάντα ναι, δεν είμαι δουλοπρεπής. Ναι είμαι εγωίστρια αλλά και αξιοπρεπής, δεν γαντζώθηκα ποτέ από κανέναν για να με πάει παρακάτω, είχα τα κότσια μόνη μου. Δεν υποτάσσομαι, αντιδρώ αν με κάνεις να νοιώσω ανασφαλής, δεν το επιτρέπω. Δεν κουράζομαι ποτέ να διεκδικώ μια ζωή με πάθος... Μαλβίνα Κάραλη.

Τον φόβο σου μόνο εσύ μπορείς να τον θρέψεις.

Το να παραδεχθούμε ότι κάτι πέθανε, ότι έκανε τον κύκλο του, ότι δεν είναι πια ό,τι ήταν, ότι το χάσαμε για πάντα, δεν είναι εύκολη υπόθεση. Η μόνη λύση είναι, όμως, να αποχαιρετήσεις αυτό που φεύγει «σαν έτοιμος από καιρό, σα θαρραλέος». Τουλάχιστον «σαν». Μέχρι να γίνεις θαρραλέος. .. Τον φόβο σου μόνο εσύ μπορείς να τον θρέψεις και μόνο εσύ μπορείς να τον καταστρέψεις. Τα τέρατα ζουν μέσα σου και στο χέρι σου είναι μόνο αν θα τα αφήσεις να μεγαλώσουν ή όχι. Ή, όπως λέει και ο Καβάφης, «Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας,τον άγριο Ποσειδώνα δεν θα συναντήσεις,αν δεν τους κουβανείς μες στην ψυχή σου,αν η ψυχή σου δεν τους στήνει εμπρός σου»... Κωνσταντίνος Καβάφης.

Αυτή η γειτονιά...

Αυτή η γειτονιά είναι για όλους μας ένα κλουβί. Κανείς δε ζει αληθινά αυτό που θα `θελε να ζει, γιατί το όνειρο είναι μια στιγμή κι όλες οι άλλες οι στιγμές απελπισία. Μέσα σ αυτό το δρόμο γεννιόμαστε, ζούμε και πεθαίνουμε, μαζί με μας και τα όνειρά μας, μαζί με μας και τα παιδιά μας. Γι’ αυτό ένα πάρτι σ’ αυτό το δρόμο είναι κάτι πιο λυπητερό κι από το θάνατο. Είναι ένα γραμμόφωνο που ολοένα ξεκουρδίζεται, δυο ιδρωμένα χέρια στο άσπρο φόρεμα ενός κοριτσιού, ένας σκύλος που απορεί, ένα ποτήρι αδειανό στην άκρη της αυλής μου, μια κόκκινη κορδέλα στα μαλλιά της, ένας κρυφός αναστεναγμός, ένα αρπαχτικό βλέμμα θηρίου που δεν τολμάει να αγγίξει, ένα κλουβί στην πόρτα σου με ένα πουλί που κοιμάται. Γι’ αυτό ένα πάρτι στο δρόμο των Ονείρων είναι στιγμή πιο θλιβερή κι απ’ τη στιγμή του ονείρου. Είναι ένα ξέφτισμα ζωής, ένα παιχνίδι χάρτινο στα χέρια των αγγέλων. Κοιτάχτε τούτο το κλουβί είναι λιγάκι πιο μεγάλο από την καρδιά μου, κι όμως δεν μπορεί να χωρέσει την αγάπη μου. Κοιτάχτε και τούτο το κορίτσι θα του χαρίσω το κλουβί κι ένα τραγούδι θα μου πει για το πουλί που χάθηκε, για το πουλί που πια δε ζει... Μανος Χατζιδακις.

Μοναξιά...

Αν ενώσεις το βροχόνερο με το δάκρυ σου το γέλιο σου με τον ήλιο το σίφουνα, τον αγέρα με την ξεσηκωμένη αγανάκτησή σου. Αν κλάψεις για τα παιδάκια με τις ρόδινες ανταύγειες του δειλινού στο πρόσωπο, που πλαγιάζουν με τα χεριά αδειανά, με τα πόδια γυμνά θα βρεις τη μοναξιά σου. Αν σκύψεις στους συνανθρώπους σου μες στα αδιάφορα μάτια τους θα ‘ναι γραμμένη απελπιστική, ολοκληρωτική η μοναξιά σου. Κι αν πάλι τους δείξεις το δρόμο της δύναμης και τους ξεφωνίσεις να πιστέψουν μόνο τον εαυτό τους θα τους δώσεις μια πίκρα παραπάνω γιατί δε θα το μπορούν, θα ‘ναι βαρύ γι’ αυτούς και θα ‘ναι πάλι η μοναξιά σου. Αν φωνάξεις την αγάπη σου θα ‘ρθει πίσω άδεια, κούφια, η ίδια σου η φωνή γιατί δεν είχε το κουράγιο να περάσει όλες τις σφαλισμένες πόρτες, όλα τα κουρασμένα βήματα όλους τους λασπωμένους δρόμους. Θα γυρίσει πίσω η φωνή που την έστειλες τρεμάμενη λαχταριστή, με άλλα λόγια που δεν την είχες προστάξει εσύ τα λόγια της μοναξιάς σου. Θεέ μου, τι θα γίνουμε; Πώς θα πορευτούμε; Πώς θα πιστέψουμε; Πώς θα ξεγελαστούμε; Μ’ αυτή την αλλόκοτη φυγή των πραγμάτων των ψυχών από δίπλα μας; Ένας δρόμος υπάρχει, ένας τρόπος. Μια θα ‘ναι η Νίκη: αν πιστέψουμε, αν γίνουμε, αν πορευτούμε. Μόνοι μας... Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ.

Γυναίκα.

Κρύφτηκε, αλλά ήθελε να την βρούν. Φόρεσε μια μάσκα, αλλά ήθελε να της την βγάλουν. Έδειχνε αδιάφορη, αλλά ήθελε να την αγκαλιάσουν. Πόνεσε, αλλά ήθελε να της θυμίσουν το χρώμα του γέλιου να αναδυθεί από το σκοτάδι της θλίψης. Την φυλάκισαν, αλλά ήθελε να πετάξει γκρεμίζοντας τον τοίχο του φόβου. Βυθίστηκε στον κόσμο της, αλλά ήθελε να την ακολουθήσουν, γιατί μόνο στο λουλουδένιο κήπο της, στην πίστα της ψυχής, μπορούσε να δωρίσει την καρδιά της.. ΓΥΝΑΊΚΑ... γλυκιά μελωδία, κρυμμένη ομορφιά.. ΓΥΝΑΊΚΑ... μαγεία της ποίησης, καταφύγιο και όνειρο.. ΓΥΝΑΊΚΑ... ψηφίζει η αιωνιότητα.. Λιλιάνα Μπαντέα.

Είν οι γυναίκες π'αγαπούμε σαν τα ρόδια

Είν οι γυναίκες π'αγαπούμε σαν τα ρόδια, έρχονται και μας βρίσκουνε τις νύχτες όταν βρέχη. Με τους μαστούς τους καταργούν την μοναξιά μας μεσ' στα μαλιά μας εισχωρούν βαθιά και τα κοσμούνε σα δάκρυα σαν ακρογιάλια φωτεινά σα ρόδια. Είν' οι γυναίκες π' αγαπούμε κύκνοι τα πάρκα τους ζούν μόνο μέσα στην καρδιά μας είν' τα φτερά τους τα φτερά αγγέλων τ'αγάλματα τους είναι το κορμί μας οι ωραίες δενδροστοιχείες είν' αυτές οι ίδιες όρθες στην άκρια των ελαφρών ποδιών τους μας πλησιάζουν κι' είναι σαν να μας φιλούν στα μάτια. Κύκνοι είν οι γυναίκες π' αγαπούμε λίμνες στους καλαμιώνες τους τα φλογερά τα χίλια μας σφυρίζουν τα ωραία πουλιά μας κολυμπούνε στα νερά τους. Κι' ύστερα σαν πετούν τα καθρεφτίζουν - υπερίφανα ως είν - κι είναι στις όχθες τους οι λευκές λύρες που η μουσική τους πνήγει μέσα μας τις πίκρες κι' ως πλημμυρούν το είναι μας χαρα γαλήνη. Είν' οι γυναίκες π'αγαπούμε λίμνες. Είν οι γυναίκες π'αγαπούμε σαν σημαίες στου πόθου, τους ανέμους κυματίζουν. Τα μακρυά μαλιά τους λάμπουνε τις νύχτες μες στις θερμές παλάμες τους κρατούνε τη ζωή μας είν οι απαλές κοιλίες τους ο ουράνιος θόλος. Είναι οι πόρτες μας τα παραθύρια μας οι στόλοι τ'άστρα μας συνεχώς ζούνε κοντα τους τα χρώματα τους είναι τα λόγια της αγάπης τα χείλη τους. Είναι ο ήλιος το φεγγάρι και το πανί τους είν το μόνο σάβανο που μας αρμόζει. Είν οι γυναίκες π' αγαπούμε σημαίες Είν οι γυναίκες π'αγαπούμε δάση το κάθε δέντρο τους είν και ένα μήνυμα του πάθους σαν μες' σ'αυτά τα δάση μας πλανέψουνε τα βήματα μας και χαθούμε τότες ειν ακριβώς που βρίσκουμε τον ευατόνε μας και ζούμε και όσο απο μακρυά ακούμε ν'αρχωνται οι μπορες η και μας φέρνει ο άνεμος τις μουσικές και τους θορύβους της γιορτής η τις φλογερές του κινδύνου τίποτα -φυσικά- δεν μπορεί πια να μας φοβίση ως οι πυκνές φυλλωσίες ασφαλός μας προστατεύουν μια που οι γυναίκες που αγαπούμε είναι σα δάση Είν οι γυναίκες π'αγαπούμε σαν λιμάνια (μόνος σκοπός προορισμός των ωραίων καραβιών μας) τα μάτια τους ειν οι κυμματοθραύστες οι ώμοι τους είν ο σηματοφόρος της χαράς οι μηροί τους σειρά αμφορείς στις προκυμαίες τα πόδια τους οι στοργικοί μας φάροι - οι νοσταλγοί τις ονομάζουν Κατερίνα - είναι τα κύμματα τους οι υπέροχες θωπείες οι Σειρήνες τους δεν μας γελούν μόνε μας δείχνουνε το δρόμο - φιλικές - προς τα λιμάνια: οι γυναίκες π' αγαπούμε. Έχουνε οι γυναίκες π' αγαπούμε θεία την ουσία κι' όταν σφιχτά στην αγκαλία μας τις κρατούμε με τους θεούς κι' εμείς γινόμαστ' όμοιοι στηνόμαστε όρθοι σαν άγριοι πύργοι τίποτε δεν είν' πιά δυνατό να μας κλονίση με τα λευκά τους χέρια. Αυτές γυρω μας γατζώνουν κι' έρχονται όλοι οι λαοί τα έθνη και μας προσκυνούν. Φωνάζουν αθάνατο στους αιώνες τ' όνομα μας γιατί οι γυναίκες π' αγαπούμε την μεταδίδουν και σ' εμάς αυτή τη θεία τους ουσία... Νίκος Εγγονόπουλος.

Επτά φορές περιφρόνησα την ψυχή μου.

Επτά φορές περιφρόνησα την ψυχή μου, την πρώτη φορά όταν την είδα να δειλιάζει μπροστά στη λαχτάρα της να φτάσει στα ύψη. Τη δεύτερη φορά όταν την είδα να κουτσαίνει μπροστά στους ανάπηρους. Την τρίτη φορά όταν της δόθηκε να διαλέξει ανάμεσα στο δύσκολο και το εύκολο και εκείνη διάλεξε το εύκολο. Την τέταρτη φορά όταν έκανε κάποιο κακό και παρηγορήθηκε ότι και οι άλλοι κάνουν κακό. Την πέμπτη φορά όταν ανέχτηκε από αδυναμία, και δικαιολόγησε την ανοχή της σαν δύναμη. Την έκτη φορά όταν περιφρόνησε την ασχήμια κάποιου προσώπου και δεν ήξερε ότι αυτό το πρόσωπο ήταν μια από τις δικές της μάσκες. Και την έβδομη φορά όταν τραγούδησε τραγούδι επαίνου και το θεώρησε αρετή... Χαλίλ Γκιμπράν.

"Άκουσε με" είπαν.

"Άκουσε με" είπαν. "Υπάκουσε με" είπαν. "Μη με αμφισβητείς" είπαν. "Εμπιστέψου με" είπαν. "Σε ξέρω καλύτερα από ότι εσύ εσένα" είπαν. Οπότε τώρα που μου ζητάνε να "πιστέψω σ' εμένα", πώς ακριβώς να το κάνω αυτό;.. Web.

Μ' αρέσει να ζω στον κόσμο τον δικό μου.

Μ' αρέσει που δεν ταιριάζω με όλους. Μ' αρέσει να ζω στον κόσμο τον δικό μου. Μ' αρέσει η διαφορετικότητα μου. Ποτέ δεν μ' άρεσε να 'μαι με το κοπάδι. Έμαθα να περπατάω μόνος και να διαλέγω εγώ το θήραμα μου... web.

Ν' αγαπάς όλα όσα είσαι.

Ν' αγαπάς όλα όσα είσαι, κι ας πάψουν να σε αγαπούν. Το τραγικό στην ζωή είναι να συνηθίσουν να σε αγαπούν για κάτι που δεν είσαι. Και όταν θα είσαι αληθινά ο εαυτός σου, μένει στην ζωή μόνο ένα πράγμα. Να είσαι καλά. Και όταν θα είσαι καλά θα συγχωρείς και θα παραμερίζεις τους λάθος ανθρώπους. Έτσι δεν μειώνεις τους εχθρούς σου. Αλλά αλλάζεις το μέλλον σου και σαν αληθινός άνθρωπος θα είσαι ότι βλέπεις στα μάτια των ανθρώπων που αγαπάς αληθινά. Και στην μπόρα μην φοβηθείς. Περπάτα και άσε να έρθουν κάτω από την ομπρέλα σου όσοι θέλουν αληθινά. Και θα έρθουν. Γιατί δύο κατηγορίες ανθρώπων έχει η ζωή. Αυτούς που σε γδύνουν για να πάρουν αυτό που θέλουν. Και αυτούς που σε σκεπάζουν όταν κρυώνεις... Σπύρος Κατσίγιαννης.

Οι όμορφοι άνθρωποι.

Οι όμορφοι άνθρωποι είναι πάντα όμορφοι. Ακόμη και αν τα χρόνια περνούν. Ακόμη και αν δεν φορούν μακιγιάζ. Ακόμη και αν είναι κουρασμένοι, εάν έχουν ρυτίδες γιατί η ομορφιά που είναι μέσα τους δε γερνά καθόλου. Όλα αυτά τα χρόνια γίνεται πιο εύθραυστη και πολύτιμη. Οι όμορφοι άνθρωποι δεν σταματούν ποτέ να λάμπουν... Agostino Degas.

Να μάθεις να φεύγεις.

Να μάθεις να φεύγεις μακριά από ανθρώπους που δεν σε εκτιμούν, που δεν σε σέβονται, που σου λένε ψέματα, που δεν σε ακούν, που δεν φροντίζουν για τις δικές σου ανάγκες, που δεν ανταποδίδουν την προσφορά και την κατανόησή σου. Να μάθεις να φεύγεις. Γιατί οσο και αν προσπαθήσεις να μιλήσεις με λογική, να προσεγγίσεις με αγάπη, να βοηθήσεις, να συγχωρήσεις, να τους οδηγήσεις σε σωστά μονοπάτια, θα βρίσκεις πάντα τοίχο. Ένα τοίχο στον οποίο θα χτυπάς ξανά και ξανά μέχρι να τραυματιστείς θανάσιμα. Και αυτοί απλά θα κοιτούν. Μπορεί να σε αγαπούν, αλλά θυμήσου σε αγαπούν όσο μπορούν, όχι όσο εσύ αξίζεις. Δεν μπορούν να σε βοηθήσουν γιατί δεν έμαθαν ποτέ τον τρόπο. Επειδη ομως βρίσκονται σε υποσυνείδητη επαφή με αυτή τους την ανικανότητα, εχουν αναπτύξει μηχανισμούς για να νιώθουν καλύτερα αυτοί. Σε κατηγορούν, σε υποβιβάζουν και φέρνουν στην επιφάνεια την ενοχικότητά σου και την εσωτερική σου υποτίμηση. Αλήθεια αξίζεις κατι τέτοιο; Μάθε λοιπόν να φεύγεις... web.

Η ζωή είναι φτιαγμένη από πάνω και κάτω.

Η ζωή είναι φτιαγμένη από πάνω και κάτω. Από χαρά και λύπη. Από χαμόγελα και δάκρυα. Η ζωή είναι φτιαγμένη από όνειρα που έγιναν και δεν έγιναν. Από επιτυχίες και συντριβές. Η ζωή είναι μια συνεχής πρόκληση, ικανοποίησης και ανικανοποίητου. Η ζωή είναι φτιαγμένη από αναμνήσεις και νοσταλγίες. Η ζωή είναι φτιαγμένη από αγάπη και μίσος, από πόλεμο και ειρήνη. Η ζωή είναι Ζωή και το να υπάρχεις είναι φανταστικό. Από τη ζωή έμαθα ότι για κάθε ηλιοβασίλεμα, υπάρχει μια νέα μέρα που έρχεται. Για κάθε όνειρο που τελειώνει υπάρχει ένα που γεννιέται. Για κάθε πόρτα που κλείνει, μια ανοίγει. Για κάθε αγάπη που τελειώνει, μια άλλη αρχίζει. Για κάθε τέλος, υπάρχει μια νέα αρχή. Για κάθε αναχώρηση, υπάρχει ένα έρχομαι. Για κάθε ήττα, υπάρχει μια εκδίκηση. Τίποτα δεν είναι ποτέ όσο υπάρχει η ζωή... Silvana Stremiz

Είσαι αυτό που είσαι.

Για πολλούς είσαι αυτό που φοράς. Για κάποιους είσαι αυτό που λες και για άλλους είσαι αυτό που σκέφτεσαι, αλλά μόνο για λίγους ανθρώπους είσαι αυτό που είσαι... Web.

Υπάρχουν άνθρωποι.

Υπάρχουν άνθρωποι που ακόμα δεν καταλαβαίνουν ότι το καλύτερο δώρο που τους κάνεις είναι να τους δώσεις χρόνο. Είναι το πιο πολύτιμο πράγμα που έχουμε, είναι ανεπανάληπτο. Όταν κάποιος σου αφιερώνει χρόνο νομίζει ότι σου προσφέρει ένα μικρό κομμάτι από τη ζωή του, να τον εκτιμάς... Web.

Φταίει ένας Άλλος.

Φταίει ένας Άλλος, κάτι άλλο, ο απέναντι, ο δίπλα, οι συνθήκες, η ζωή, οι περιστάσεις, η κοινωνία, η οικογένεια, η ανατροφή, ο από πάνω, ο από κάτω, το σύμπαν, η μοίρα, ο κακός μας ο καιρός. Εντάξει. Φταίνε και όλα αυτά. Εμείς, βρισκόμαστε πουθενά; Έχουμε ευθύνη για ό,τι μας συμβαίνει; Ή αποποιούμαστε τη δική μας ευθύνη, τη συμμετοχή μας, την αυτοπαρατήρηση, την απόσταση από τον εαυτό μας ώστε να δούμε τι συμβαίνει; Αναλαμβάνουμε τη ζωή μας ή ζούμε σε μια κατάσταση διαρκούς παιδισμού; Το να ρίχνεις συνεχώς το φταίξιμο σε κάποιον άλλο είναι άγνοια, αποφυγή και άρνηση. Μόνο οι πεθαμένοι δεν φταίνε σε τίποτα. Οι ζωντανοί κάνουν λάθη, παραπατάνε, αναλαμβάνουν ευθύνες, σκέφτονται τι δεν λειτούργησε, ζητάνε συγγνώμη, προχωράνε, ξαναπροσπαθούν. Δεν είσαι ανθρώπινος αν δεν μπορείς να πεις όπως ο Νίτσε: «αυτό το λάθος είναι δικό μου. Κανένας δεν μπορεί να μου το πάρει»... Web.

Έμαθα να ειμαι ο εαυτός μου.

Έμαθα να ειμαι ο εαυτός μου, δεν αναζητώ φιλίες και ψευτοκολητους. Σιχαίνομαι τους δήθεν, δεν μπορώ να προσποιηθώ, και αν δημιουργώ αντιπάθειες με αυτά που λεω ολίγον με ενδιαφέρει. Τι να κάνουμε δεν θελω να αρέσω σε όλους, δύσκολα συμπαθώ ανθρώπους, αλλά όταν γίνετε αυτό το νιώθω απο την πρώτη στιγμή. Το βλέπω στα ματια τους, επιλέγω εγω με ποιους θα προχωρήσω στη ζωή μου, χωρίς υποκρισίες και ανθρωπάκια της σειράς... Web.

Υπάρχουν χέρια...

Υπάρχουν χέρια που το δέρμα δεν ξεχνα, μένουν πάνω σου ακόμα και όταν δεν σε αγγίζουν, αρώματα που περπατούν μέσα σου. Εκκωφαντικές σιωπές που εν απουσία γνωρίζουν την παρουσία και αναπνέουν ακόμα την ουσία της. Μπορεί να είμαι Αγγελος αλλά έχω μέσα μου και μία στρατιά από δαίμονες για έκτακτες ανάγκες... Web.

Βρες κάποιον να σε αγαπάει

Βρες κάποιον να σε αγαπάει 8 η ώρα το πρωί με χουζουρια και μαύρους κύκλους. Κάποιον να σε αγαπάει όταν κάνεις ήχο πίνοντας καφέ. Εκείνον που θα σου χτενίζει τα μαλλιά με τα δάχτυλά του, που θα περηφανεύεται για το χρώμα των ματιών σου και θα σε λατρεύει με ουρανούς συννεφιασμένους, νύχτες που του λείπεις και μέρες που σε έχει. Που σε χορεύει από τσάμικο μέχρι τάνγκο απλά και μόνο για να χαμογελάς. Που σου λέει ότι ένιωθε χαμένος και από όταν ήρθες βρήκε γαλήνη. Κάποιον ρε παιδί μου να σε αγαπάει και να στο λέει σε στιγμές ανύποπτες. Εκεί που τρώτε και έχεις λερωθει ή εκεί που είστε με τους φιλους του και σ' το ψιθυρίζει. Κάποιον που μιλάει στη μαμά του για σενα λέγοντας "Θα την γνωρίσεις και θα την αγαπήσεις πιο πολύ από μένα". Κάποιον που μαζί του μπορείς να συζητάς από την κοινωνική παθογένεια των σύγχρονων κοινωνιών μέχρι τη συνταγή της σπανακόπιτας. Κάποιον που σου φέρνει φαγητό στη δουλειά σε τάπερ. Κάποιον που σε πάει σε θέατρα, συναυλίες και μουσεία και πίνετε μαζί από χυμό πορτοκάλι μέχρι ουίσκι Σίβας. Κάποιον για τα μεθύσια, τον ρομαντισμό, την καύλα και την επανάσταση. Κάποιον που θέλει να αλλάξει τον κόσμο αλλά να το κάνει μαζί σου. Εκείνον τον έναν που σου ορκίζεται αγάπη μέχρι να γκριζάρει και να μπει 10 μέτρα κάτω από τη γη. Αγάπη ρε. Ατόφια. Στην ορκίζεται στα 15. Όλοι οι άνθρωποι στην εφηβεία τους αγαπάνε και το εννοούν. Βρες κάποιον είτε είσαι 22 είτε 39 είτε 80 Και ξέθαψε του τον 15χρονο εαυτό... Web.

Ενδιαφέρον ταξίδι...

Ας μην περιμένουμε την ευτυχία να μας χτυπήσει την πόρτα, αλλά ας τραβήξουμε εμείς κατά κει, αν μη τι άλλο, σίγουρα στο τέλος, όποιο κι αν είναι, θα έχουμε κάνει ένα πολύ ενδιαφέρον ταξίδι... Web.

Οι άνθρωποι που θα μείνουν κοντά σου.

Κι έρχεται η στιγμή που οι συνθήκες μας αναγκάζουν να κάνουμε τον απολογισμό της μέχρι τώρα ζωής μας. Για όλους όσους πέρασαν. Φίλους. Εχθρούς. Γνωστούς. Απλά Περαστικούς. Τους δήθεν που μας χρησιμοποίησαν. Τους άσχετους που θέλησαν να περάσουν καλά. Τους περίεργους. Ακόμα και αυτούς που δεν έβρισκαν τίποτε ενδιαφέρον στη δική τους Ζωή κι επέλεξαν να βολτάρουν στη δική μας μήπως και καταφέρουν να δώσουν νόημα στη δική τους. Λίγοι είναι "Οι Άνθρωποι" που θα μείνουν κοντά σου ουσιαστικά. Που θα σ' Αντέξουν. Θα σε Νοιαστούν. Θα σε Αγαπήσουν πραγματικά. Ο Χρόνος δικάζει. Άλλοτε γράφει κι άλλοτε διαγράφει. Και το συμπέρασμα; Είναι "Ακόμη" εδώ. Εδώ να μη σου λείψει τίποτα. Σ' Αγάπησαν γι' αυτό που είσαι. Και είναι Συνοδοιπόροι στο ταξίδι σου. Γι' αυτό προσπάθησε να μην τους πληγώσεις. Μην τους προδώσεις. Έχε τους πάντα ψηλά. Οι παρείσακτοι απλά κρυφοκοιτάζουν... Αλκυόνη Παπαδάκη.

Ανεξήγητα δεμένοι...

Νομίζω ότι κάποιοι άνθρωποι είναι απλά ανεξήγητα δεμένοι. Τραβηγμένοι από δυνάμεις πέρα από τη δική τους λογική. Δεν έχουν άλλη επιλογή από το να έλθουν κάποια στιγμή ο ένας κοντά τον άλλον. Προορισμένοι από τη μοίρα να συνεχίσουν να διασταυρώνονται, μέχρι να το κάνουν σωστά... Web.

Το πιο δύσκολο κομμάτι.

Το πιο δύσκολο κομμάτι είναι να συμπεριφέρεσαι σαν να μην πονάς. Είναι να ξυπνάς κάθε μέρα, να πατάς τα πόδια σου στη γη και να αναγκάζεις τον εαυτό σου να προχωρήσει ενώ το μόνο που θέλεις να κάνεις είναι να καταρρεύσεις. Χαμογελάς για να μην ανησυχούν οι άλλοι. Γελάς για να μην κάνουν ερωτήσεις. Γίνεσαι ειδικός στο να κρύβεις την καταιγίδα μέσα σου, καλύπτοντας τον πόνο στο στήθος σου με προσεκτικά επιλεγμένες λέξεις και σταθερές αναπνοές. Κανείς δεν βλέπει το βάρος που κουβαλάς στις ήσυχες στιγμές όπως η καρδιά σου βυθίζεται στη σιωπή, ο τρόπος που οι σκέψεις σου στροβιλίζονται όταν είσαι μόνος. Διατηρείς τη φωνή σου ήρεμη και τα μάτια σου φωτεινά, αλλά κάτω από την επιφάνεια, ουρλιάζεις. Θέλεις κάποιον να σε προσέξει, να σε ρωτήσει, να σε κοιτάξει πραγματικά, αλλά ταυτόχρονα, η σκέψη του να καταρρεύσεις μπροστά σε κάποιον φαίνεται ακόμα πιο αφόρητη. Έτσι καταπίνεις τον πόνο, τον θάβεις βαθιά και λες στον εαυτό σου να περιμένει λίγο ακόμα. Και το πιο σπαρακτικό απ' όλα είναι ότι έχεις γίνει τόσο καλός στο να προσποιείσαι, που μερικές φορές αρχίζεις να πιστεύεις το ψέμα ότι είσαι καλά, ότι είσαι δυνατός, ότι δεν πονάει. Αλλά πονάει. Και είσαι πολύ κουρασμένος για να το αφήσεις να φανεί... Web.