Μετά μισό αιώνα ζωής, ( όποιας ζωής), και ύστερα από σκέψεις
που νύχτα μέρα έχουν λιώσει το μυαλό, εβγαλα ενα
συμπέρασμα. Πως αυτό που δείχνεις και που βγαζεις προς τα
έξω, αυτό είσαι για τούς άλλους. Αυτό πιστεύουν έστω
κι αν δεν είναι το πραγματικό σου πρόσωπο. Μπορεί να σε
βλεπουν πολλές φορές θλιμμένο, καχύποπτο, νευρικό κι
απότομο. Ξέρω καλα πως θα χαρακτήριζαν μία τέτοια
συμπεριφορά. Γιατί δυστυχώς κανείς δεν κάθεται να σκεφτεί
τι μπορεί να κρύβεται απο πισω, που να σε αναγκάζει ίσως
άθελά σου να φερεσαι έτσι. Απ την άλλη, εκείνοι που έχουν
ηρεμία στο βλέμμα, γλυκύτητα, ευγένεια... Εκείνοι που σε
χτυπούν στον ώμο χαμογελώντας, γίνονται οι καλυτεροι
φίλοι σου. Γιατί κι αυτοί με την σειρά τους δεν κάθονται να
αναρωτηθουν πόσο διαφορετικός είναι ένας τέτοιος άνθρωπος
όταν κλείνει την πόρτα του σπιτιού του. Είμαστε λοιπόν για
τους άλλους αυτό που βγάζουμε προς τα έξω.
Άθελά μας ή μη. Πόσο άγνωστοι είμαστε μεταξύ μας τελικά...
Και δεν είναι κι εύκολο να μιλησεις για σένα. Σπάνια κάποιος
θα σε πιστέψει. Μα κι αν ακόμα δείξει κάτι τέτοιο, οι
αμφιβολίες πάντοτε θα υπάρχουν. Ξέρετε...έχω κουραστεί
πολύ. Γιατί, θα σκεφτούν οι περισσότεροι. Εσκαβες;
Ναι.. Εσκαβα από παιδί μέσα μου. Εσκαβα την ψυχή
για να επιβιώσω απ το κακό κι απ το άδικο.
Ακόμη σκαβω. Μπας και βγω απ ο,τι με τυραννα.
Μόνο που τώρα καταλαβαίνω πως τόσα χρόνια που σκαβω
σα ρίζα εντός μου, έχω κάνει ένα μεγάλο λάθος.
Σκαβω προς τα μεσα...κι όχι προς τα εξω...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου