Δεν υπάρχεις το νιώθω πια
σε αναζήτησα σιωπηλές νύχτες
ψάχνοντας ερημικές θάλασσες
σου δόθηκα σε αμμουδερούς λόφους
τρέξαμε σαν παιδιά στον καυτό ήλιο
όμως δεν ήσουν εσύ...
Πόσες φορές γελάστηκα
περιμένοντάς σε...
Η χαρά έσβησε σαν σπίθα
που δε πρόφθασε
ποτέ ν' ανάψει.
Μια αγκάλη λουλούδια
δε φθάνει έλεγα για κείνον
φιάχνοντας κήπο ολάκερο για σένα.
Η πόρτα ήταν ανοιχτή
μα πάντα προσπερνούσες
λουλουδιών ομορφιές
δε σε άγγιξαν ποτέ.
Δεν ήσουν εσύ...
Πόσες φορές σε νανούρισα
σε δρόσοσα με το γέλιο μου
σε χάιδεψα με άνάσες μου
σε ζέστανα με φιλιά.
Δε με ένιωσες.
Δεν ήσουν εσύ
λάθεψα αναζητώντας σε
νομίζοντας πως σε είδα
δεν υπάρχεις
το νιώθω πια...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου