Μην σπαταλάτε τη ζωή
γι’ αυτούς που δε σας εκτιμούνε
Γι’ κείνους που δεν ξέρουν
την υπομονή,
Γι’ αυτούς που θα σας απατούνε,
Έχοντας στόχο το μοναδικό,
την ηδονή.
Μην χύνετε τα δάκρυα
για αυτόν που δεν τα βλέπει,
Γι’ αυτόν που μετανιώνει
κι αμέσως μετά αδικεί,
Γι’ αυτόν που το «εγώ»
σας προσπαθεί να ανατρέπει,
Γι’ αυτόν που στο καβούκι του κατοικεί.
Μην χάνετε τον χρόνο σας
γι’ αυτόν που είναι σπουδαιοφανής,
Γι’ αυτόν που είναι άρρωστος
από τη ζήλια,
Γι’ αυτόν που είναι αθεράπευτα
εγωπαθής,
Μην σας παραπλανούν
τα γλυκόλογα χείλια.
Μην χάνετε τα λόγια
γι’ αυτόν που δεν ακούει,
Γι’ αυτόν που δίπλα σας
αδιαφορεί,
Αυτόν που έχει
τη συνείδησή του πλαδαρή,
Και η καρδιά του
τον πόνο σας δε συμπονεί.
Μην σπαταλάτε τη ζωή,
έχει τέρμα αυτή η ροή,
Να εκτιμάτε κάθε λεπτό
και κάθε εισπνοή,
Ας είναι κι όχι άμεμπτος
αυτός ο ντουνιάς.
Που σπαταλάμε τη ζωή;
Στα γλέντια και ξενυχτήσεις,
Στα λόγια κενά
και άγονες συζητήσεις,
Καταγράφουμε τις προσβολές
στου μυαλού το κιτάπι.
Που σπαταλάμε τη ζωή…
Μα θα ‘πρεπε για την αγάπη…
Κάνουμε τη ζωή μας στάχτη
μες τις έννοιες,
Για υποθέσεις άχρηστες
και ψευδοέγνοιες,
Για το χατίρι της κοινωνίας
φορτωμένης ψεγάδια…
Που σπαταλάμε τη ζωή!
Μα θα ‘πρεπε για χάδια…
Διασκορπίζουμε τη ζωή
μέσα στη σκοτεινή ανία,
Για «ίματζ», για «πρεστίζ»,
με στόχο την τεμπελχανία,
Για ψέμα, κομπασμό,
ξενόφερτη διδασκαλία.
Που σπαταλάμε τη ζωή;
Μα θα ‘πρεπε για τη φιλία…
Πάντα βιαζόμαστε
και πουθενά δε φτάνουμε,
Πάντα αναζητάμε κάτι,
αλλά συνήθως χάνουμε,
Αλληλοσκοτωνόμαστε για τη δικαιοσύνη.
Που σπαταλάμε τη ζωή!
Μα θα ‘πρεπε για τη καλοσύνη…
Ανησυχούμε, φωνάζουμε,
για ψιλοπράγματα τυραννιόμαστε,
Με σοβαρότητα γελοία,
για τη μόδα ενδιαφερόμαστε,
Το μικροπρόβλημά μας λύνουμε
με τέχνασμα κουτοπόνηρο.
Που σπαταλάμε τη ζωή…
Μα θα ‘πρεπε για το όνειρο…
Φοβάσαι τις χαρές,
φοβάσαι να πιστέψεις στα παραμύθια,
Φοβάσαι τα όνειρά σου,
την τρυφερότητα, την αλήθεια,
Φοβάσαι να ερωτευτείς,
μήπως θα ατυχήσεις…
Που σπαταλάς τη ζωή;!
Μα θα ‘πρεπε απλά, να ζήσεις!
πηγη info/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου