Με λένε γυναίκα και γιορτάζω
φέρτε μου δώρα ακριβά
ένα «μπράβο» στολισμένο σ’ ένα βάζο
και λίγο θάρρος κεντημένο σε καμβά.
Οι ρόλοι μου πολλοί κι ο χρόνος λίγος
και πρέπει σε όλους να ανταποκριθώ
τα βράδια με κρατάει ρίγος
γιατί στο ρόλο μου παρέλειψα να μπω.
Κόρη, γυναίκα και μητέρα
με χρέη στον μπαμπά,
στον άντρα, στο παιδί
κοιτάζω στον καθρέπτη και βλέπω μιαν εταίρα
που πούλησε τα όνειρα που έκανε παιδί.
Παιδούλα με αθώα σκέψη
και μια λιακάδα στην ψυχή
μου έλεγαν:
Το «όχι» θα σε καταστρέψει!
έτσι δεν τόλμησα ποτέ μια νέα αρχή.
Συμφωνούσα πάντα με τον πατέρα
κι ο αδελφός μου
δίπλα μου να γελά
εμένα,
μου κλειδώναν ακόμη και τον αέρα
σε κείνον δίνανε τα κλειδιά.
Κι όταν άρχιζαν να με κοιτούν τ’ αγόρια
εγώ χαμήλωνα τα μάτια από ντροπή
δεν πρόβαρα ποτέ του έρωτα τα πανωφόρια
για να φορά λευκά, της οικογένειας η τιμή.
Μετά, με πάντρεψαν μα έμεινα πάλι η ίδια
δειλή,
βουβή, στημένη προσοχή!
μου ‘διναν εντολές και γω πάλι τα ίδια
υπάκουα,
δεν τόλμησα ποτέ την αποχή.
Τα βράδια γινόμουν για τον σύζυγο γυναίκα
μα την καρδιά μου δεν την έγδυσα ποτέ
στο μάθημα θεάτρου πήρα δέκα
αφού τη σκέψη μου δεν τη διάβασε ποτέ.
Μετά όμως έγινα μάνα
άρχισα να βλέπω τον εαυτό μου φιλικά
τότε τόλμησα να πω σα γενναία μάνα:
Γιέ μου δες, έχουν φτερά και τα πουλιά τα θηλυκά!
Με λένε γυναίκα και γιορτάζω
με λένε μάνα και γελώ
στόλισα μόνη μου το «μπράβο»
σ’ ένα βάζο
μπορώ ν’ ανοίγω τα φτερά και να πετώ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου