Γιατί δε μιλάς;... Θώμη Μπαλτσαβιά.

Γιατί δε μιλάς; Όταν μοιάζουν τα μάτια σου με κενό 

κι εγώ πέφτω ανεπιφύλακτα και δίχως προστασία καμιά...

γιατί δε μιλάς; Όταν τρυγώ την αλήθεια σου από τα χείλη σου..

γιατί δε μιλάς; Όταν μπαίνω σα διαρρήκτης στην ψυχή σου 

όλα να τα πάρω..γιατί δε μιλάς;

Μην απαντήσεις...τα ερωτήματα ρητορικά και εγώ μια τρελή..

τρελή για να γυρνώ στους δρόμους του μυαλού σου..

τρελή για κάθε βουνοκορφή ή θάλασσα του κορμιού σου... 

τρελή απλά που θέλει να ακούσει αυτά που φωνάζει 

κάθε βλέμμα σου...κάθε πόρος σου..

κάθε χτύπος της καρδιάς σου στο αυτί μου...

Γιατί δεν αποκρίνεσαι; Όταν μες τη νύχτα με έχει 

προδώσει ο Μορφέας και ουρλιάζω το όνομά σου; 

Όταν πονάω και ριγώ από την έλλειψή σου 

και μοιάζει και κόσμος με πηγάδι 

που μοναχά τη δική μου ευχή δεν δέχεται...

γιατί δεν αποκρίνεσαι; Όταν ψάχνω απεγνωσμένα 

ανεμώνες ξέροντας πως δεν ήρθε 

η ώρα τους ακόμη...γιατί δε λες κάτι;

Μην απαντήσεις...κι άλλες ρητορίες ...κι άλλη τρέλα..

τρέλα που με κάνει να θέλω να γίνω δέρμα σου...

τρέλα που οδηγεί να σε πλένω με δάκρυα έκστασης...

να γίνονται το χαμόγελο και το χάδι σου σπάργανα..

απλά αυτή η τρέλα με κάνει να διψώ να ακούσω 

όλα αυτά που λιώνεις απάνω μου με κάθε τρόπο...

όσα μου επιτάσσεις διαπερνώντας το είναι μου 

δίχως προσπάθεια καμιά..

Μιλάς..αποκρίνεσαι..σε όλα..για όλα..απλά 

δίχως λέξη..σαν ένας τρελός κι εσύ...