Το συρταρι... Θωμη Μπαλτσαβια

Ένα συρτάρι...ένα συρτάρι που'χω να ανοίξω καιρό..

δεν τολμώ... ένα συρτάρι κλειδωμένο...

γεμάτο από σκόρπιες σελίδες ζωής... τόσα ποιήματα...

ποιήματα που λιμοκτονούν πια..ποιήματα που αφυδατώθηκαν

ρημάδια και στοιχειά του άρχοντα χρόνου...εσύ κι εγώ..

οι στιγμές μας σε ένα συρτάρι όλο κι όλο...

ό,τι ζήσαμε χάρτινο πια...άραγε να'ναι η κάθε λέξη 

στην ίδια θέση; κάθε σημείο στίξης; κάθομαι 

ως ένα κέρινο ομοίωμα μπρος σε ένα συρτάρι 

που η ζωή μου όλη ίσως δεν αναπνέει πια 

μέσα στα άδυτα σπλάχνα του...εκεί μέσα σε έκλεισα... 

άραγε θα ζεις ακόμη μέσα σε τόσα ποιήματα;

δραπετεύεις συχνά πάραυτα κι έρχεσαι και κατοικείς 

στα δικά μου σπλάχνα... όχι...δε θα γράψω πια ποίημα 

για σένα πια όσο κι αν με σταυροβελονιά κεντάς 

τον καμβά της ψυχής μου ακόμη...

τέτοια ζωή δεν θα σου δώσω κι ας είμαι πια από κερί...

κι ας έχεις γίνει το στοιχειό της δήθεν ζωής μου...

ένα συρτάρι..ένα συρτάρι παραγεμισμένο ως πάνω 

με μελάνι που μάλλον ξεθώριασε...το μελάνι του πόνου...

το μελάνι της λατρείας...τι κι αν ξεθωριάζει; 

σα λεπίδι με τρυπά με την ίδια δύναμη...

τόσα ποιήματα...έμβρυα από νύχτες που δεν ξημέρωσαν ποτέ...

ποιήματα που δεν είδαν ποτέ το φως του ήλιου...

δε τα ζέστανε καμιά του αχτίδα και καμιά αγκαλιά σου...

γεννήματα του φεγγαριού που ορφάνεψαν από αγάπη πριν 

τηγνωρίσουν...βύζαξαν μόνο πίκρα...ένα συρτάρι..μια ζωή....