Σε μπλε νουάρ εικόνες, σε δίσκους με υγρασία
ο φθόγγος της αμνησίας έσταξε αργά.
Σε μιας σχισμής το μαύρο,
και σε ταινίες καλτ Αργοπεθαίνει η συνείδηση.
Έπαψε το λαμπατέρ να σου χαρίζει ζωή
και οι σοβάδες μυρίζουν πια χρόνο παρελθοντικό.
Χάθηκα…
χάθηκα στη σκουριασμένη βελόνα του πικάπ,
σε φιλμ νουάρ και στη λήγουσα
ενός ποιήματος του Πόε.
Φθίνει η ευγλωττία,
και στον χαμένο πόντο του καλσόν σου
σκαλίζεις τις κατακερματισμένες σκέψεις σου.
Με τη φωνή του Κόεν από το τρανζίστορ,
φλυαρώ…
φλυαρώ σαν μέδουσα λίγο προτού αφήσω το σημάδι μου.
Έπειτα χάνομαι…
μ’ έχασες…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου