Με λένε Μοναχή Ειρήνη Κλεισμένη σε ένα Άγιο Μοναστήρι
Μακριά από όλο το κόσμο, αχαριστία, πλουτοι, απιστία,
έχθρα, πολεμος, απογοήτευση, πόνο, ύλη, ζήλια,
απατεωνιά, πίκρα, κουτό φαντασία .....
Να κρυφτώ, να συλλογίζομαι, να προσεύχομαι, να καρτερώ ...
Ο εξωτερικός κόσμος με αρρώστησε.
Μου πλήγωσε την ψυχή μου. Μου μαχαίρωσε την καρδιά μου.
Όχι ξένοι παρά άνθρωποι δικη μου.
Είμαι νέα το ξέρω αλλα βρήκα τη λύτρωση μου.
Για να σταθώ στα πόδια μου, να πιστεύω
Στον Θεό κ Στην Χάρη της, φωτιστηκα κ η μοναστική ζωή
είναι αυτό που θα με κάνει να σωθώ.
Έδωσα όλα κ όσα είχα δικά μου στους ανθρώπους
που είχαν τη φοβερή ανάγκη.
Αποχαιρέτησα αδέρφια, γονείς με την ευχή τους,
έμπιστους φίλους κ ακόμα εχθρούς μους
Πήρα μαζί μου μια μικρή απλή τσάντα με τα
αναγκαία υπάρχοντα μου. Η ζωή μου από δω κ στο εξής
θα ήταν με τα λίγα αλλα με την πλούσια μου ψυχή.
Μπήκα στο ταξί στο καθισμα πίσω, όπως έφευγε
στέλνοντας κ λαβωντας φιλια, άρχισε να ξεθωριάζουν
τα πρόσωπα σαν σκόνη στην έρημο
και οτι ποτε θα τους λησμονήσω
Είναι η ώρα της προσευχής.
Το κεφαλή μου χαμηλά.
Το πρόσωπο μου κρυμμένο, το κεφάλι μου καλυμμένο
Ώρα απόλυτη ησυχίας, χωρίς παρεμβάσεις,
καντηλάκι αναμμένο Θα το κάνω το σταυρο μου.
Θα παρακαλέσω Τον Θεό για όλο το κόσμο για αυτό
που μου καίγεται στην καρδιά μου, κ όπως συνήθως,
θα αφήσω τελευταία τον ευατο μου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου