Θλιμμένη Βροχή... Νέλλη Κουμεντάκη.

Νόμιζα

πως θα 'ρχόσουν,

με την πρώτη βροχή,

και στο βλέμμα θα μ' άφηνες,

να μερεύει η ψυχή!

Νόμιζα

πως υπάρχω εκεί,

στο φτερούγισμα του

βυθού σου,στο άγγιγμα

τ' ουρανού σου!

Φθινοπώριασε

δίχως εσένα, μια σονέτα

θυμίζει του καιρού περασμένα,

στις πρώτες ψυχάλες, σελίδες διαβάζω,

απο σένα για μένα!

Στις μπαλάντες σου

ψάχνω να βρώ το ρυθμό,

ανέσπερη νύχτα, άγευστες λέξεις,

αποτυπώματα θολά ακολουθώ!

Θλιμμένη βροχή,

ξεχασμένη εποχή στη

μνήμη μια αράδα γραμμένη

του φιλιού σου στιγμή!

Θα τολμήσω

να πω, απ' τις γρίλιες

σε ψάχνω, τυλιγμένη στις

σκέψεις ξεχνιέμαι στο φώ,

αγγίζω το όνειρο ζω το παρόν!