Μοχλοί Παραφροσύνης... Τριάδα Ζερβού.

Το πνεύμα κι η πριγκίπισσα,σε στέγες χρυσαφένιες,
σ'επικλινείς διαδρομές,σε αιθέριους σταλακτίτες,
με αρμονικά τα σώματα,σαϊτες αγιασμένες,
κυλούν και φτάνουν χαρωπά, στου δέους τους φεγγίτες.

Κυανωπά νεφώματα,σφραγίζουν τα περάσματα!
Οι εκπαιδευτές ανάξιοι,κλέφτες και λωποδύτες!
Το πνεύμα κομματιάζεται,στα φοβερά χαλάσματα,
στη στενωπό της νόησης, που στήσαν οι αλήτες.

Φαλλοί κυρτοί!!Ταξιδευτές,μοχλοί παραφροσύνης,
ξεβράζονται σαν τα φρικιά,σαν οβολοί χυδαίοι,
στα χέρια της πριγκίπισσας και της ντροπαλοσύνης,
που κρύβεται στο βλέμμα της! Ω !! Τι καιροί ακραίοι..

Γερακομύτες αρχηγοί,φαλλών ιδιοκτήτες,
με βία τους τοποθετούν, στο νου,στο σπάραγμά της.
Χρέος αρχαίο απαιτούν,οι άκαρδοι αγιογδύτες,
τον οβολό της να γευτούν,πριν βρει το πέρασμά της..

Με πνεύμα που 'χει νεκρωθεί,άβουλη παραδίνεται!!
Ξεχνά τις χρυσαφένιες της,διαδρομές κι αγγίζει,
της αμαρτίας τους μοχλούς!! Ανήμπορη εκδίδεται,
κλαδεύει την εγκράτεια,το νου της τεμαχίζει..

Ω!! Στενωπός του άτιμου,του πακτωλού χρημάτων,
που μετατρέπεις αρετές,σε ξόδειασμα χυδαίο!!
Ω!! Βαρετό κι ανήθικο,συγκέρασμα πραγμάτων,
Ω!! Πάθος ασυμβίβαστο!! Ω!! Σφράγισμα λαθραίο...