Όλες οι μέρες μου θαμπές,ωχρές,ανταριασμένες,
νέφη πυκνά,ήλιοι κλειτοί,αυλές περιφραγμένες,
οι φράχτες προστασίας μου, λειψά συρματοπλέγματα,
με ανοίγματα για να περνούν του ποταμού τα ρέματα.
Ριπές ανέμου δυνατές,λιανόκλαδα σπασμένα,
σπρώχνουνε στα περάσματα με βία,φρενιασμένα!
Φρακάρουνε την είσοδο στα δανεικά ρολόγια,
που στέλνουν οι ανάξιοι στους τρόπους και στα λόγια,
να προσμετρούν τις άξεστες,ατέλειωτές μου ώρες,
τις καταιγίδες της ψυχής,προσωπικές μου μπόρες!
Κλεισμένη σε στενό κλουβί,έχω για συντροφιά μου,
το κάγκελο σαν μέγγενη να σφίγγει την καρδιά μου..
Οι σαλευτές της σκέψης μου,κοντά παραμονεύουν,
ξόρκια πετούν στο θάμπος μου,την λογική μαγεύουν!!
Αμέσως μετατρέπονται οι ήλιοι σε φανάρια,
τα σκούρα νεφελώματα σε μαγικά λυχνάρια...
Οι καγκελόφραχτες αυλές,σε απέραντα λιβάδια,
οι σωροί από ξερόκλαδα σε αρεστά κοπάδια!
Οι ανέμοι μου σε στρόβιλους,στου νου την σκοτοδίνη,
και το κλουβί μου σε σκαρί,στου πέλαγου την δίνη..
Το κύμα σπα την πόρτα του και μ'απελευθερώνει,
οι σαλευτές μου κρύβονται στην λησμονιάς τ'αλώνι!
Βέλος εγώ,αστραφτερό,τα ύψη σημαδεύω,
διαπερνώ τα σύννεφα,στην λευτεριά μου οδεύω!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου