Καινούργιο, αδιάβαστο ήσουν βιβλίο,
μια τσαχπίνα σοφή και εξωγήινη
Νεράκι της βρύσης δροσάτο και κρύο
Ξωτικιά , μια ναζιάρα φλόγα πύρινη.
Υπεροπτη είχες για σένα ιδέα
Με τρελά κι αφάνταστα οράματα
Θαρούσες πως ήσουν γυναίκα μοιραία
Μια θέα που πλέει μες στα θαύματα
Στα κάλλη σου άδικα πρόσθεσες ζόρια
Αποθούσες αγάπες και μηνύματα
Σαφώς, τρελαινόταν για σένα τ' αγόρια
Μα πήγαιναν στο βρόντο τα σκιρτήματα .
Αγάπη, σου έλεγα, σαν μήλο μηλιάς
Ή αγάπη θά' ρθεί σαν μ' αλεξίπτωτο
Θα πέσει σαν χάδι μες την αγκαλιά
Σε μια ώρα μηδέν,σ' έτος ανύποπτο .
Σκεφτόσουν να έχεις λυχνάρι μαγείας
Την τροχιά να ρυθμίσεις σε πανσέληνο
Προσπίοσουν επίκεντρο αγάπης, λατρείας,
Παλαβός ήσουν άνεμος στην έρημο.
Μοναχή πια, σφίγγεις δική σου λαλιά
Απορείς με τα χρόνια πως πέταξαν
Στην μέση του κάμπου σαν μια καλάμια
Με τις φρούδες ελπίδες που σου έταξαν.
Ζώης δε χορεύεις της ορμής τσιφτετέλια
Στο κενό, ολο το άπειρο σκέφτεσαι
Ο φούρνος σου έκαψε ονείρων καρβέλια
Λευτέρης Σιώμος Κ/77δπ.g.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου