Σπονδή στα χρώματα... Σταυρούλα Δεκούλου.

Σώπασε.

Γροικάς πώς το πινέλο απαλοχαϊδεύει τον καμβά;

Θωρείς πώς σμίγουν τα χρώματα καλέ μου; 

Εκειό το ώχρινο πώς γλύκανε

στην αγκαλιά του ροδί

και το λευκό πόσ' όμορφα ξανοίγει το γκρίζο.

- Βάλε λίγο κόκκινο μου ψιθυρίζεις

κι εγώ δαγκάνω τα χείλη.

Είναι που ποτέ δεν άγγιξ' άλικο χωρίς άλλοθι

ούτε χτένισα του ήλιου τα μαλλιά

με το χρυσό μου χτένι.

- Απαλά τις γραμμές ψιθυρίζεις

κι ακραγγίζω τα χρώματα δειλά

μη λάχει και χαλάσω την εικόνα στα μάτια σου.

Οι μυγδαλιές της ψυχής μου λευκοστολίστηκαν

και θέλω τόσο να σε ρωτήσω...

- Πώς νιώθεις που γεννάς την άνοιξη στην καρδιά του χειμώνα ;

...Σταυρούλα Δεκούλου...