Ήθελα απλά...Θωμη Μπαλτσαβια.

Ήθελα τόσο να έρθεις στον ύπνο μου απόψε..μα δεν το'κανες..

περίμενα ως το πρωί αρνούμενη να ξυπνήσω μα τίποτα..
Κανένα όνειρο δε με πήρε μαζί..

εγώ και η σιωπή προσπαθούσαμε απλά να επιβιώσουμε..

Μες τη σιγαλιά κάθε χτύπος στα στήθια μου έμοιαζε

με πυροβολισμό.. το μαξιλάρι έγινε μέγγενη..

τα σκεπάσματα από καταφύγιο..διώκτες..

Αχάραγη έμοιαζε τούτη η νύχτα..ό,τι ένιωσα πάλι...

τόσο φριχτά οικείο..
Η μικρούλα μου η δαμασκηνιά έξω από το παράθυρο,

πάλευε όρθια να σταθεί με έναν αέρα που αυτοπροσδιορίστηκε 

τιμωρός..πόσο μου μοιάζει το δεντράκι αυτό..

Η σκέψη μου οπλισμένη με του κόσμου το κουράγιο, έγινε πουλί.

Πέταξε μες το σκοτάδι κι έψαχνε να βρει την αγάπη σου

να τη φέρει στις χούφτες μου.. της είπα αν σε βρει,

να αποθέσει ένα φιλί στον ομφαλό σου..κει που για μένα είναι

της γης ο ομφαλός κι έκρυψα τα όνειρά μου...

Της είπα να σου χα'ι'δέψει τρυφερά το μάγουλο όπως εγώ

σαν αφήνεις την ύπαρξή σου όλη πάνω μου..
Τα χείλη μου, μουρμούριζαν σκοπούς που σου έχω τραγουδήσει

ανάβοντας φωτιές στα μάτια σου.. 

Δεν ξέρω γιατί δεν ήρθες στον ύπνο μου απόψε..

δε ξέρω πως θα βρω τη δαμασκηνιά μου το πρωί..

η σκέψη μου δε ξέρω που ακόμη πετά αφού πίσω δε γύρισε..

ούτε ξέρω ποια είμαι πλέον..

Ήθελα απλά...  ...Θωμη Μπαλτσαβια.